Επιτέλους ξεβράκωτοι!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

...Δεν είχα ύπνο.

Γι' αυτό είπα να μπω στο μπάνιο, να ξυρίσω τα πόδια μου και να κάνω τατουάζ στις γάμπες μου ένα χάρτινο ευρώ των πεντακοσίων. Για ισόβια ανάμνηση. Μετά μ' έπιασε πάλι αυτή η αδυσώπητη αισιοδοξία, πως όλα θα κυλήσουν ομαλά και θα ξεπεράσουμε ειρηνικά τα αδιέξοδά μας και ξάπλωσα μ' ένα ροκ όνειρο, ότι με σκηνοθετούσε ο Λευτέρης Βογιατζής στον ρόλο ενός Πατριάρχη που αρραβωνιαζόταν τη Βάσω Παπανδρέου ή κάτι ανάλογο.

Περίεργα όνειρα. Αλλά είπαμε, η εποχή σηκώνει κάθε είδους παρεκκλίσεις, όσο να σταθεροποιηθεί ο χάρτης του ασφαλιστικού ωκεανού και να βρεθεί πού ακριβώς λούεται το μυστηριώδες τέρας της λίμνης Βιστονίδας (αδελφή λίμνη της Λόχνες).

Ξημέρωσε ο Ιούνιος με συμπαθητικές νεφώσεις, ευχαρίστησα τον συμπονετικό Θεό που δεν μ' έκανε υπουργό Οικονομίας να λέω τα κάλαντα πέρα-δώθε και να μου πιάνουν τον κώλο και βούτηξα σ' ένα φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιών για κουράγιο. Στο Διαδίκτυο συνέχιζε να κυκλοφορεί ένα παλιό -κι απ' ό,τι φαίνεται σκανδαλωδώς επίκαιρο- κομμάτι των «Σαββατιάτικων» με τίτλο «Επιτέλους φτωχοί», αλλά ο νους μου δραπέτευσε ήδη στη χλιδάτη γκαρνταρόμπα του κ. Ακη Τσοχατζόπουλου, που σίγουρα δεν ταιριάζουν τα νούμερά μας. Κόντευε πια μεσημέρι όταν εμφανίστηκε ο αλλοδαπός κούριερ με το φρέσκο πόνημα της Σιλάνας Σαλιάγκου... Δεν είχα άλλη επιλογή κι άρχισα να το προβάρω για να το απαγγείλω στη φιλανθρωπική βραδιά υπέρ του ταμείου των σοπράνων και βαρύτονων της Εθνικότατης Λυρικότατης Σκηνής.

Η απαγγελία του πονήματος κανονικά πρέπει να συνοδεύεται από... άρπα. Εξάλλου, το εθνικό μας όργανο πλέον ΔΕΝ είναι το μπουζούκι αλλά η... ΑΡΠΑ. (Απ' το «αρπάζω» κι όχι απ' το αινιγματικό άρωμα της Λανβέν «Αρπέζ».) Κι ιδού ένα απόσπασμα... Τίτλος; Η ΧΟΡΗΓΙΑ.

Του υπουργού του απέναντι

το φρεσκοαποκτημένο

με χρήματα αγοράστηκε

που βρήκε μες στο τρένο.

Για Σαλονίκη πήγαινε

να κάνει υπουργιλίκια

κι όπως καθόταν ένιωσε

μες στα καλαμπαλίκια

Κάτι σκληρό. Κι απόρησε

τι να 'ναι αυτό εν στύσει;

Και ποιος είναι ο ανώμαλος

που έχει μια τέτοια κλίση;

Δεν ήταν όμως διαφθορεύς

με παραφύσιν τάση.

ΗΤΑΝ μια τσάντα δέρματος

που... κάποιος είχε ξεχάσει.

Πλήρης ευρώ, πλήρης λιρών

μια τσάντα ανωνύμου,

μια τσάντα δώρο εκ Θεού

ως μάννα της ερήμου!!!

Ο υπουργός ταράχτηκε

και πέφτοντας στα γόνατα

πρόφερε δέκα προσευχές

και δέκα αγίων ονόματα.

Αγιε Δημήτρη ευχαριστώ

που για την προσφορά μου

στο έθνος ως πολιτικός

η τσάντα είναι δικιά μου.

Και τώρα ιδού ήρθε η αμοιβή

γι' αυτό σου κάνω τάμα

πως θα φοράω στον ύπνο μου

κανονικά πιτζάμα!

Κι έτσι η τσάντα πρόκοψε

και ο υπουργός εν τάχει

αγόρασε ένα ακίνητο

στων Αθηνών τη ράχη.

Να βλέπει κάμπους και βουνά

μνημεία και αρχαιότητες

γιατί τα ευρώ ήταν αρκετά

σε συμπαθείς ποσότητες.

Σαράντα λουτροκαμπινέ

μ' εξήντα δυο σαλόνια

οκτώ κρεβατοκάμαρες

και δεκαεννιά μπαλκόνια.

ΑΛΛΑ η ζωή και οι άνθρωποι

φθονούν όποιον τα πιάσει

κι αρχίσουν τα κουτσομπολιά

πίσω απ' το εικονοστάσι.

Και πως «αυτό», και τι... και πώς

κι ότι επί υπουργίας του

έβγαλε μίζες των μιζών

κι απ' το απαυτό της θείας του.

Κι έκανε «οφ σορ» την τσάντα του

κι «οφ σορ» πήρε το μέγαρο

γιατί ήταν μάγκας σεβνταλής

και τον φωνάζαν... ΠΑΙΔΑΡΟ!

Είπαν πολλά και φθονερά

κι απ' τα αισχρά το αισχρότερο

ήταν που είπαν άδικα

πως πήρε κι ένα κότερο.

Αλλά έτσι είναι ο ντουνιάς

ζηλεύει ό,τι δεν φτάνει

αυτά τα γράφει κι ο Ταχτσής

στο Τρίτο το Στεφάνι...

Κι έπεται η συνέχεια, γιατί το Επος «ΧΟΡΗΓΙΑ» απ' ό,τι δείχνει έχει πολύ δρόμο ακόμη.

Παραδόξως η κυρία Σιλάνα ως υστερόγραφο είχε μια διαφορετικού ύφους στροφή.

...Υστερα είδα ότι είχαν φύγει.

Κι όσοι απομείναν ήταν λίγοι.

Και μες στη λύπη για τον λήγοντα

πήγα μια βόλτα στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ