«Αληθινοί λύκοι είναι οι άνθρωποι»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Τα γυρίσµατα µόλις ολοκληρώθηκαν και η ταινία που αφηγείται τη ζωή του Μάρκος Ροντρίγκεθ Παντόχα, του παιδιού που υιοθέτησαν οι λύκοι στην Ισπανία, θα κάνει πρεµιέρα τον χειµώνα στους ισπανικούς κινηµατογράφους.

Η ταινία µε τίτλο «Εntre Lobos» (Ανάµεσα στους λύκους), του σκηνοθέτη Χεράρντο Ολιβάρες, αφηγείται µια εκπληκτική και αληθινή ιστορία. Ο Μάρκος Ροντρίγκεθ Παντόχα, που στο τελευταίο µέρος της ταινίας υποδύεται τον εαυτό του, είναι το παιδί-λύκος που επί 12 χρόνια, από τα 7 ώς τα 19 του, έζησε µε µια αγέλη. Σήµερα ο Μάρκος είναι 64 χρονών και ζει στο Ράντε, ένα χωριό της Γαλικίας.

Βρισκόµαστε στη δεκαετία του 1950, ανάµεσα στη Σεβίλλη και την Κόρδοβα, έναν παράδεισο 400 τετρ. χλµ. γεµάτο δάση, βουνά και ποτάµια. Ο Μάρκος είναι το τρίτο παιδί ενός ξυλοκόπου. Η µητέρα πεθαίνει, ο πατέρας ξαναπαντρεύεται και λείπει όλη µέρα στα δάση.

Η µητριά ξεσπάει πάνω στο παιδί την απογοήτευσή της, τον θυµό της για τη φτώχεια τους, µέχρι που πείθει τον σύζυγο να το πουλήσει σ έναν βοσκό, ο οποίος όµως πεθαίνει λίγο µετά τη «συναλλαγή». Ετσι το παιδί µένει µόνο του.

Από εδώ αρχίζει και η ταινία. «Αφού πέθανε ο άνδρας που µε είχε αγοράσει, κατέφυγα στα δάση», διηγείται σήµερα ο Μάρκος. «Δεν πλησίαζα άνθρωπο επειδή φοβόµουν µήπως µε ξαναπάει στο σπίτι, στη µητριά µου. Η πρώτη επαφή µε τους λύκους έγινε βράδυ. Βρήκα µια σπηλιά γεµάτη λυκάκια και τους έκλεψα ένα κοµµάτι κρέας γιατί πεινούσα. Επιστρέφει η µαµά λύκαινα µε βλέπει, κοιτάζει κοντά µου τα υπολείµµατα από το κρέας, καταλαβαίνει ότι έκλεψα το φαγητό από τα µικρά και µε σπρώχνει µε την πατούσα της πάνω στον βράχο.Μετά µε κοιτάζει στα µάτια και αρχίζει να µε σπρώχνει προς το κρέας που είχε µόλις φέρει. Ετσι έγινα µέλος της οικογένειας».

Οι σκηνές γυρίστηκαν στη Σιέρα Μορένα µε λύκους γεννηµένους στην αιχµαλωσία. Οταν συνάντησαν τον Μάρκος, άρχισαν να του κάνουν χαρές. «Το ουρλιαχτό τους κάνει ακόµη το αίµα µου να βράζει», λέει εκείνος και εξηγεί πώς επέστρεψε στον πολιτισµό: «Μια µέρα µε περικύκλωσαν έφιπποι αστυνοµικοί. Είχα µαλλιά ώς τη µέση, το δέρµα µου ήταν µαύρο από τον ήλιο και τη βρωµιά, ήµουν ντυµένος µε δέρµατα και δεν είχα φορέσει ποτέ παπούτσια. Προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά µε έπιασαν, µε πήγαν σ έναν παπά, ο οποίος µ’ έστειλε στη Μαδρίτη, στις µοναχές, που µε έβαζαν να περπατάω µε την πλάτη µου δεµένη ανάµεσα σε δύο ξύλα για να ξανασυνηθίσω να κινούµαι όρθιος».

Αφού γνώρισε για λίγο τη διασηµότητα, βρήκε δουλειά στις Βαλεαρίδες. «Με πλήρωναν όποτε το θυµούνταν, πολύ λίγα και στη µαύρη», λέει. «Με βοήθησε ένας συνταξιούχος αστυνοµικός, που µε πήγε στη Γαλικία». Σήµερα είναι αγρότης.

Είναι άραγε ευτυχισµένος; «Υπήρξα ευτυχισµένος», απαντάει.

«Οι αληθινοί λύκοι είναι οι άνθρωποι».