Της Αριστοτελίας Πελώνη
ΟΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ δεν λένε αυτό που σκέπτονται. Και οι πολιτικοί δεν σκέφτονται αυτό που λένε...
Στην περίπτωση της αναταραχής που επικρατεί στο υπουργείο Εξωτερικών, το πρώτο σκέλος της ρήσης δεν ισχύει. Οι έλληνες διπλωμάτες που βρίσκονται εδώ και εβδομάδες στα «χαρακώματα» με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να τους φορολογήσει το Επίδομα Αλλοδαπής ως τακτικό εισόδημα, φαίνεται να έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί. Εκαναν 48ωρη απεργία τις μέρες που ο Δ. Δρούτσας πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στην Αγκυρα, έβαλαν μαύρα στεφάνια στο νεοκλασικό κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας και τις προάλλες κρέμασαν μαύρες σημαίες σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Οι διπλωμάτες στους δρόμους; Τι συνέβη και λένε αυτό ακριβώς που σκέπτονται; Προφανώς και δεν πρέπει οι διπλωμάτες να εξαιρεθούν από τις θυσίες που θα κάνουν οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι. Αλλά δεν είναι σωστό να φορολογείται ως εισόδημα το ποσόν που λαμβάνουν για να καλύψουν τα έξοδα μετάβασης, διαμονής και διδάκτρων των παιδιών τους στο εξωτερικό. Αλλωστε, όταν επιστρέφουν στην Κεντρική Υπηρεσία, παύουν να παίρνουν το ποσόν. Με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και με λογιστικές αλχημείες, κόβεται η εν λόγω αποζημίωση περίπου κατά το ήμισυ.
Δεν είναι λίγοι οι διπλωμάτες σε πρεσβείες του εξωτερικού, οι οποίοι, εφόσον ψηφιστεί η εν λόγω διάταξη, θα επιστρέψουν στην Αθήνα, καθώς θα αδυνατούν να καλύψουν τις δαπάνες διαμονής τους στο εξωτερικό. Φοβούνται ότι το επάγγελμα θα καταλήξει να είναι μόνο για «χομπίστες» εισοδηματίες, ενώ οι πιο τολμηροί μιλούν για επιχείρηση διάλυσης της διπλωματικής υπηρεσίας.
Οι διαμάχες «ειδημόνων» και πολιτικών προσώπων στην εξωτερική πολιτική δεν είναι ούτε νέο ούτε ελληνικό φαινόμενο. Η εκλεγμένη πολιτική ηγεσία, άλλωστε, είναι αυτή που φέρει και την ευθύνη για το όποιο αποτέλεσμα. Ομως, σε μια εποχή που η ισχύς της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ, μάλλον δεν είναι σοφό να έχει κανείς απέναντι τους διπλωμάτες. Οχι επειδή ετοιμάζονται να κρεμάσουν μαύρα σεντόνια στο ΥΠΕΞ τις μέρες που θα επισκέπτεται την Αθήνα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν... Αλλά επειδή δεν υπάρχει εξουσία που να μη χρειάζεται «δικηγόρους του Διαβόλου».
Οι ηγεσίες οφείλουν να επιδιώκουν τη δημιουργία αντίθετων απόψεων για να μπορέσουν να λάβουν νηφάλιες αποφάσεις. Πόσω μάλλον όταν το διακύβευμα είναι μεγάλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου