Του Γιωργου MαντελαΣτο ελληνικό Δημόσιο υπάρχουν τρεις κατηγορίες εργαζομένων:
α) Αυτοί που πηγαίνουν στη δουλειά τους και πληρώνονται.
β) Αυτοί που πληρώνονται χωρίς να χρειάζεται, εκ του νόμου, να πάνε στη δουλειά τους (μοντέλο που προβλέπονταν στον ΟΣΕ).
γ) Αυτοί που εξασφαλίζουν, με εθελουσία έξοδο, πρόωρη σύνταξη, καλό εφάπαξ, αλλά και δυνατότητα επαναπρόσληψης στο ίδιο αντικείμενο και πιθανότατα στον... ίδιο χώρο εργασίας.
Στην επικαιρότητα βρίσκεται το μοντέλο γ΄, λόγω του ΟΤΕ σχετικά πρόσφατα, της Ολυμπιακής Αεροπορίας τώρα τελευταία και -εξ αντανακλάσεως- του ΟΛΠ σήμερα.
Γιατί, όπως ενδεχομένως δεν είναι γνωστό ευρέως, στη συμφωνία που έχει υπογραφεί με την COSCO, προβλέπεται σε ειδικό άρθρο το παραπάνω «πακέτο», χωρίς, βεβαίως να ορίζεται ρητά ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα επαναπροσληφθούν από τους Κινέζους. Τη μέρα όμως που «οι άνθρωποι από το Πεκίνο» θα κατέβουν στο τέρμιναλ του ΟΛΠ για να παραλάβουν τις προβλήτες Ι και ΙΙ, θα πρέπει να βρουν και 600 ετοιμοπόλεμους εργαζόμενους για να δουλέψουν. Κι αυτοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, θα προέρχονται εκ των πραγμάτων από τους σημερινούς (πάνω - κάτω) ισάριθμους εργαζόμενους στο λιμάνι.
Τότε, προς τι η επαναστατική γυμναστική που εξελίσσεται τα τελευταία σχεδόν 2,5 χρόνια στον Πειραιά;
Γιατί, όπως ενδεχομένως δεν είναι γνωστό ευρέως, στη συμφωνία που έχει υπογραφεί με την COSCO, προβλέπεται σε ειδικό άρθρο το παραπάνω «πακέτο», χωρίς, βεβαίως να ορίζεται ρητά ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα επαναπροσληφθούν από τους Κινέζους. Τη μέρα όμως που «οι άνθρωποι από το Πεκίνο» θα κατέβουν στο τέρμιναλ του ΟΛΠ για να παραλάβουν τις προβλήτες Ι και ΙΙ, θα πρέπει να βρουν και 600 ετοιμοπόλεμους εργαζόμενους για να δουλέψουν. Κι αυτοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, θα προέρχονται εκ των πραγμάτων από τους σημερινούς (πάνω - κάτω) ισάριθμους εργαζόμενους στο λιμάνι.
Τότε, προς τι η επαναστατική γυμναστική που εξελίσσεται τα τελευταία σχεδόν 2,5 χρόνια στον Πειραιά;
Ο μύθος (και κάποια στοιχεία που είχαν δοθεί στη δημοσιότητα επί υπουργίας Βουλγαράκη στο Ναυτιλίας, σε μιαν ανάλογη απεργιακή έκρηξη), λέει ότι η αιτία βρίσκεται στην υπεράσπιση των απολαβών, οι οποίες «λόγω των υψηλών υπερωριών που δουλεύουν οι εργαζόμενοι, ξεπερνούν τις 5.000 ευρώ μηνιαίως». Οπότε, τα λεφτά είναι πολλά ή μάλλον ήταν...
Γιατί, ακόμα κι αν έτσι έχει η κατάσταση, πάνε πάνω από 24 μήνες που εξαιτίας κυρίως της αποχής (ως ένδειξη διαμαρτυρίας) από την σαββατοκυριακάτικη και την υπερωριακή απασχόληση, οι μισθοί έπεσαν στα 1.500 ευρώ μηνιαίως, κατά μέσον όρο. Ως γνωστόν, οι αγώνες απαιτούν θυσίες και η υπόσχεση ότι «όλα θα γίνουν όπως πριν» πληρώθηκε πανάκριβα.
Παρ' όλα αυτά, «εδώ που φτάσαμε» σε κανέναν δεν θα κακόπεφτε μια πρόωρη σύνταξη, ένα καλό εφάπαξ και ένα καλύτερο μηνιάτικο. Τουλάχιστον για τους περισσότερους, γιατί το σίγουρο είναι ότι από τους 600 που τελικά θα κατευθυνθούν κάποια στιγμή στον «κινεζικό ΟΛΠ», ορισμένοι θα εξακολουθήσουν να κάνουν καλά νούμερα.
Αυτοί, όμως, είναι οι λίγοι. Και δημιουργείται εύλογα το ερώτημα: Είναι αυτοί που κάνουν και το κουμάντο στο λιμάνι; «Μάλλον όχι», λένε όσοι ξέρουν. «Είναι οι εγκλωβισμένοι», εξηγούν. Και θυμίζουν ότι στο Σωματείο την πλειοψηφία έχουν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, που «έως προχθές κατήγγειλαν τη σύμβαση ως αποικιοκρατική και σήμερα δεν μπορούν να την καταπιούν αμάσητη». Εννοείται ότι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητούν καν παράδοση των όπλων (αν και η προέλευση του κεφαλαίου αυτή τη φορά είναι κινεζική κι εξ αντικειμένου... σοσιαλίζουσα), ενώ οι δεξιοί σχεδόν δεν υπάρχουν. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ πάλι, όπου ως γνωστόν την πλειοψηφία έχει η ΠΑΣΚΕ, πολύ θα ήθελε να κάνει ένα δώρο στη νέα κυβέρνηση, αλλά στον ΟΛΠ «είναι πολλοί οι δικοί τους και δεν μπορούν να τους εγκαταλείψουν».
Στο Μαξίμου, που ξέρουν ότι «ελέγχουν» αλλά βλέπουν ότι δεν μπορούν να «παρέμβουν», για να δώσουν δείγμα γραφής που τόσο το θέλουν, εκνευρίζονται ολοένα και περισσότερο. Το αποτέλεσμα; Να εξελίσσονται επεισόδια σαν αυτό της προηγούμενης Δευτέρας το βράδυ που όλοι οι συμμετέχοντες υπουργοί πολύ θα ήθελαν να ξεχάσουν.
Από την άλλη, οι εργαζόμενοι που, χάριν του αγώνα, είδαν τους τελευταίους πολλούς μήνες τα μηνιάτικα να γίνονται μινιατούρες, θα κρεμούσαν ευχαρίστως από το μεσαίο άλμπουρο τον πρώτο συνδικαλιστή -ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης- που θα κατέβαινε στον Πειραιά και θα τους έλεγε: «Βρε αδερφέ, η Λούκα με έπεισε, ο Παπαθανασίου δεν το είχε...».
Γιατί, ακόμα κι αν έτσι έχει η κατάσταση, πάνε πάνω από 24 μήνες που εξαιτίας κυρίως της αποχής (ως ένδειξη διαμαρτυρίας) από την σαββατοκυριακάτικη και την υπερωριακή απασχόληση, οι μισθοί έπεσαν στα 1.500 ευρώ μηνιαίως, κατά μέσον όρο. Ως γνωστόν, οι αγώνες απαιτούν θυσίες και η υπόσχεση ότι «όλα θα γίνουν όπως πριν» πληρώθηκε πανάκριβα.
Παρ' όλα αυτά, «εδώ που φτάσαμε» σε κανέναν δεν θα κακόπεφτε μια πρόωρη σύνταξη, ένα καλό εφάπαξ και ένα καλύτερο μηνιάτικο. Τουλάχιστον για τους περισσότερους, γιατί το σίγουρο είναι ότι από τους 600 που τελικά θα κατευθυνθούν κάποια στιγμή στον «κινεζικό ΟΛΠ», ορισμένοι θα εξακολουθήσουν να κάνουν καλά νούμερα.
Αυτοί, όμως, είναι οι λίγοι. Και δημιουργείται εύλογα το ερώτημα: Είναι αυτοί που κάνουν και το κουμάντο στο λιμάνι; «Μάλλον όχι», λένε όσοι ξέρουν. «Είναι οι εγκλωβισμένοι», εξηγούν. Και θυμίζουν ότι στο Σωματείο την πλειοψηφία έχουν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, που «έως προχθές κατήγγειλαν τη σύμβαση ως αποικιοκρατική και σήμερα δεν μπορούν να την καταπιούν αμάσητη». Εννοείται ότι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητούν καν παράδοση των όπλων (αν και η προέλευση του κεφαλαίου αυτή τη φορά είναι κινεζική κι εξ αντικειμένου... σοσιαλίζουσα), ενώ οι δεξιοί σχεδόν δεν υπάρχουν. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ πάλι, όπου ως γνωστόν την πλειοψηφία έχει η ΠΑΣΚΕ, πολύ θα ήθελε να κάνει ένα δώρο στη νέα κυβέρνηση, αλλά στον ΟΛΠ «είναι πολλοί οι δικοί τους και δεν μπορούν να τους εγκαταλείψουν».
Στο Μαξίμου, που ξέρουν ότι «ελέγχουν» αλλά βλέπουν ότι δεν μπορούν να «παρέμβουν», για να δώσουν δείγμα γραφής που τόσο το θέλουν, εκνευρίζονται ολοένα και περισσότερο. Το αποτέλεσμα; Να εξελίσσονται επεισόδια σαν αυτό της προηγούμενης Δευτέρας το βράδυ που όλοι οι συμμετέχοντες υπουργοί πολύ θα ήθελαν να ξεχάσουν.
Από την άλλη, οι εργαζόμενοι που, χάριν του αγώνα, είδαν τους τελευταίους πολλούς μήνες τα μηνιάτικα να γίνονται μινιατούρες, θα κρεμούσαν ευχαρίστως από το μεσαίο άλμπουρο τον πρώτο συνδικαλιστή -ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης- που θα κατέβαινε στον Πειραιά και θα τους έλεγε: «Βρε αδερφέ, η Λούκα με έπεισε, ο Παπαθανασίου δεν το είχε...».
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου