Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης
H εικόνα της εβδομάδας δεν είναι αυτή που δείχνει τον συνωστισμό στα μπαρ της Μυκόνου. Είναι η εικόνα Πολάκη – Καμμένου να κάνουν παρέα στην Κύθνο.
Καλά έκαναν οι άνθρωποι και πήγαν στο ταβερνάκι να απολαύσουν ψαρομεζέδες. Το θέμα, όμως, είναι πολιτικό.
Ο κ. Πολάκης συνεχίζει να εκτοξεύει την ίδια τοξικότητα, να επενδύει στον ίδιο ακραίο διχασμό όπως συνήθιζε ενώ ήταν υπουργός. Και ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να τον έχει στην αυλή του, να τον προστατεύει. Ισως και να τον χρειάζεται για να κάνει τους τσαμπουκάδες, ενώ ο ίδιος υποδύεται τον θεσμικό ηγέτη της κεντροαριστεράς.
ΑΣ το πούμε πιο απλά. Στην πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας επιμένει να επενδύει στον πολακισμό. Σε αυτό το δίχως όρια λαϊκιστικό bullying εναντίον όσων επιχειρούσαν να αντισταθούν σε εκείνο το καταστροφικό μείγμα απάτης και αυταπάτης, που οδήγησε τη χώρα στην άκρη του γκρεμού το καλοκαίρι του 2015. Οταν, όπως ομολόγησε πρόσφατα ο ίδιος ο κ. Πολάκης, συζητούσαν στα σοβαρά να σηκώσουν τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδος από το Νομισματοκοπείο.
ΤΟΤΕ βρίσκονταν πάλι αγκαλιά με τον κ. Καμμένο, που κραύγαζε στην αντιπολίτευση να πέσει στα… τέσσερα από το βήμα της Βουλής και εγγυόταν με τον στρατό την εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Αφού πρώτα, βέβαια, είχε πει διάφορες ψεκασμένες συνωμοσιολογικές θεωρίες για το πώς χρεοκοπήσαμε και το πώς εκείνος παρέα με τον κ. Τσίπρα έσωσαν τη χώρα. Και επιμένει και τώρα να ισχυρίζεται διάφορα απίστευτα πράγματα, όπως ότι ο ίδιος αποχώρησε από την πολιτική, προσπαθώντας να σβήσει το 0,8% που πήρε πέρσι στις ευρωεκλογές και τον «αποχώρησε» από την πολιτική!
Ο κ. Πολάκης και ο κ. Καμμένος είναι η μία όψη του νομίσματος του εθνολαϊκιστικού μετώπου που πότε κρατάει παντιέρα ρόσα και πότε σηκώνει ψηλά τον σταυρό για να ικανοποιήσει όσο μπορεί περισσότερους ψηφοφόρους.
Ο κ. Πολάκης συνεχίζει να εκτοξεύει την ίδια τοξικότητα, να επενδύει στον ίδιο ακραίο διχασμό όπως συνήθιζε ενώ ήταν υπουργός. Και ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να τον έχει στην αυλή του, να τον προστατεύει. Ισως και να τον χρειάζεται για να κάνει τους τσαμπουκάδες, ενώ ο ίδιος υποδύεται τον θεσμικό ηγέτη της κεντροαριστεράς.
ΑΣ το πούμε πιο απλά. Στην πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας επιμένει να επενδύει στον πολακισμό. Σε αυτό το δίχως όρια λαϊκιστικό bullying εναντίον όσων επιχειρούσαν να αντισταθούν σε εκείνο το καταστροφικό μείγμα απάτης και αυταπάτης, που οδήγησε τη χώρα στην άκρη του γκρεμού το καλοκαίρι του 2015. Οταν, όπως ομολόγησε πρόσφατα ο ίδιος ο κ. Πολάκης, συζητούσαν στα σοβαρά να σηκώσουν τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδος από το Νομισματοκοπείο.
ΤΟΤΕ βρίσκονταν πάλι αγκαλιά με τον κ. Καμμένο, που κραύγαζε στην αντιπολίτευση να πέσει στα… τέσσερα από το βήμα της Βουλής και εγγυόταν με τον στρατό την εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Αφού πρώτα, βέβαια, είχε πει διάφορες ψεκασμένες συνωμοσιολογικές θεωρίες για το πώς χρεοκοπήσαμε και το πώς εκείνος παρέα με τον κ. Τσίπρα έσωσαν τη χώρα. Και επιμένει και τώρα να ισχυρίζεται διάφορα απίστευτα πράγματα, όπως ότι ο ίδιος αποχώρησε από την πολιτική, προσπαθώντας να σβήσει το 0,8% που πήρε πέρσι στις ευρωεκλογές και τον «αποχώρησε» από την πολιτική!
Ο κ. Πολάκης και ο κ. Καμμένος είναι η μία όψη του νομίσματος του εθνολαϊκιστικού μετώπου που πότε κρατάει παντιέρα ρόσα και πότε σηκώνει ψηλά τον σταυρό για να ικανοποιήσει όσο μπορεί περισσότερους ψηφοφόρους.
Στην άλλη όψη του νομίσματος βρίσκεται ο κ. Τσίπρας με τον πασοκοποιημένο ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί μάταια να αντιγράψει τον Ανδρέα Παπανδρέου.
ΟΛΟ αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα βρίσκεται ακόμα αγκαλιά. Οσο κι αν προσπαθούν να πείσουν πως έχουν «αλλάξει». Πώς το είπε στη συνέντευξή του ο κ. Τσίπρας; «Να επανέλθουμε στην εξουσία όχι ως κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά ως κόμμα δημιουργίας». Και σε όλη την υπόλοιπη συνέντευξη κραύγαζε και διαμαρτυρόταν για τα πάντα… όλα. Τι αστείο!
Η πολιτική απόγνωση οδηγεί σε απανωτά λάθη. Οταν η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πέσει από το 32% στο 20% έναν χρόνο μετά τις εκλογές, τότε είναι απλό να κατανοήσει κανείς το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ο κ. Τσίπρας.
ΟΣΟΣ χρόνος κι αν περάσει δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΟΛΟ αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα βρίσκεται ακόμα αγκαλιά. Οσο κι αν προσπαθούν να πείσουν πως έχουν «αλλάξει». Πώς το είπε στη συνέντευξή του ο κ. Τσίπρας; «Να επανέλθουμε στην εξουσία όχι ως κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά ως κόμμα δημιουργίας». Και σε όλη την υπόλοιπη συνέντευξη κραύγαζε και διαμαρτυρόταν για τα πάντα… όλα. Τι αστείο!
Η πολιτική απόγνωση οδηγεί σε απανωτά λάθη. Οταν η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πέσει από το 32% στο 20% έναν χρόνο μετά τις εκλογές, τότε είναι απλό να κατανοήσει κανείς το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ο κ. Τσίπρας.
ΟΣΟΣ χρόνος κι αν περάσει δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και ο λόγος είναι απλός:
Δεν ξέρουν ούτε μπορούν να πολιτευθούν με άλλο τρόπο. Επενδύουν στη διαμαρτυρία, στην μπαχαλοποίηση και στην καταστροφολογία για να εμφανιστούν ως φαντασιακοί απελευθερωτές μέσα από έναν κατασκευασμένο διχασμό.
Ο πολακισμός είναι και παραμένει η βασική φιλοσοφία του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του. Δεν μπορούν να τον αρνηθούν. Είναι στο πολιτικό τους DNA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου