"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: ΣουργελοΛιβανιστών λιβανισμένες αλήθειες

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Ο Χρήστος Σπίρτζης είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Ευτυχία είναι να νομίζεις ότι υπάρχει το απόλυτο καλό και το απόλυτο κακό. Ευτυχία είναι να σε βρίσκει αδιάβροχο η πολυπλοκότητα του κόσμου· να μην μπορεί να σε προβληματίσει με τις πολλές αποχρώσεις και τις πολλές αμφισημίες.

Στη σπίρτζεια διάνοια ο κόσμος εμφανίζεται τακτοποιημένος σε δύο ημισφαίρια


Από τη μία είναι το «σκληρό δεξιό κράτος», με «σκληρή κρατική καταστολή και αυθαιρεσία», με «δογματική προσήλωση σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Κι από την άλλη είναι ο έρωτας: Ο «Αλέξης».

Χωρίς τον Αλέξη (σκέτο), λέει ο Σπίρτζης, Προοδευτική Παράταξη δεν υπάρχει. «Είναι πολλές δεκαετίες μακριά η μετά Αλέξη εποχή».

Αυτή η ολίγον παρανόρμαλ, λατρευτική ενατένιση κατατίθεται όχι σαν προσωπική εξομολόγηση, αλλά στα σοβαρά: Σαν ένα κείμενο στον εσωκομματικό διάλογο που στοχεύει, υποτίθεται, στον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το βορειοκορεατικού σφρίγους εγκώμιο προς τον Τσίπρα συνδυάζεται με ένα ανάθεμα του εγκωμιαστή κατά του «ηγεμονισμού» και των κομμάτων που διοικούνται από «κλειστές μικρές δομές». Οταν η δομή είναι μοναδιαία –ο Αρχηγός που κλείνει εντός του την παράταξη– το δημοκρατικό αισθητήριο του Σπίρτζη δεν ενοχλείται.

Πέρα από την αισθητική της αξία, η συμβολή του τέως υπουργού είναι ενδεικτική για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αξιωματική αντιπολίτευση.

Παρ’ ότι κανείς δεν διανοήθηκε μετά τις περυσινές αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες να αμφισβητήσει τον Αλέξη Τσίπρα, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν την ανάγκη να τον στολίζουν με δάφνες – «παγκοσμίως ηγετική φυσιογνωμία» τον έχρισε η Ρένα Δούρου.  


Αν είναι τόσο παγκόσμιος, γιατί έχει ανάγκη το τσίγκινο στέμμα της συντροφικής κολακείας;

Η απάντηση ίσως είναι ότι μία σειρά από στελέχη, γηγενή και πασοκογενή, προσπαθεί να πλασαριστεί κοντά στην κομματική εξουσία, τώρα που φτάνει η ώρα της αναδιανομής ρόλων στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ηγεσία Τσίπρα μπορεί να μην αμφισβητείται. Αμφισβητείται όμως το εύρος της. Αμφισβητείται από τους παλιούς η ευχέρεια του προέδρου να κάνει το κόμμα όπως θέλει – και με όποιους θέλει.

Οποια κι αν είναι τα κίνητρά τους, οι λιβανιστές λένε μια αλήθεια: ΣΥΡΙΖΑ ίσον Τσίπρας. Χωρίς αυτόν ούτε καν η συνοχή του κράματος μπορεί να θεωρείται δεδομένη.

Η εμμονή στην επαναβεβαίωση αυτής της δεδομένης εξίσωσης δείχνει...


 ένα κόμμα που εξαντλείται σε μη διλήμματα.  


Ενα κόμμα όπου ένας παλαιοπασόκος αναγνωρίζει ως μοναδικό asset έναν τρις ηττημένο και πολλαπλώς απονομιμοποιημένο τέως πρωθυπουργό. Και έχει δίκιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: