Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Στην αρχή, η υπερασπιστική γραμμή ήταν ότι ο Μιωνή είχε μοντάρει την ηχογράφηση. Την είχε μοντάρει, αφήνοντας περιέργως όλα τα καθόλου κολακευτικά για τον ίδιο σημεία του διαλόγου, όπως η αυτοπρότασή του για προξενικό αξίωμα ή απειλές για «πόλεμο» με την ελληνική κυβέρνηση μέσω των λόμπι.
Μετά, η απολογία του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε. Από την παραχάραξη, πέρασε στο αναποδογύρισμα της κατηγορίας: Εμείς, παρακράτος; Παρακράτος είστε εσείς που μας ηχογραφείτε.
Πολλοί θυμήθηκαν ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν που είχε χαλαρώσει τους κανόνες για την αποδοχή παρανόμως ληφθέντων αποδεικτικών μέσων, προτού επαναφέρει την απαγόρευση λίγο πριν από τις εκλογές. Δεν χρειαζόταν, όμως, η επίκληση της νομοθετικής προϊστορίας. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη.
Αρκεί να θυμηθεί την ψιλοξεχασμένη επιθεώρηση «Χαϊκάλης-γκέιτ». Παραμονές της άκαρπης προεδρικής εκλογής του 2014, και ενώ οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάλπαζαν προς την εξουσία, ο Λαζόπουλος είχε προωθήσει την καταγγελία του βουλευτή των ΑΝΕΛ Χαϊκάλη ότι κάποιος δοκίμασε να εξαγοράσει την ψήφο του. Τη βιντεοσκόπηση της σχετικής υποκλοπής είχε οργανώσει το ίδιο το κόμμα Καμμένου. Το μοντάζ το είχε αναλάβει το Τσαντίρι. Τη διανομή ανέλαβε ο –ήδη αρραβωνιασμένος με τους ΑΝΕΛ– ΣΥΡΙΖΑ. Προκειμένου να έρθει πιο γρήγορα στην εξουσία, το κόμμα της Αριστεράς είχε εκμεταλλευθεί μια φάρσα ψευτο-αποκάλυψης για να προκαλέσει ευκολότερα τη διάλυση της Βουλής. Τώρα, οι κασέτες είναι κακές.
Η τρίτη συριζαϊκή δικαιολογία, διατυπωμένη από τα χείλη του Παππά, είναι ότι ο διάλογος είναι μεν αυθεντικός, αλλά αυτός που ομιλεί δεν ήταν ο αυθεντικός Παππάς. Επρεπε, είπε, να διαχειριστεί «έναν άνθρωπο σε παραλήρημα». Επρεπε δηλαδή να παίξει στον Μιωνή θέατρο. Λίγα εικοσιτετράωρα πριν, είχε πει ότι έπρεπε να διαχειριστεί ένα διπλωματικό πρόβλημα. Η διπλωματία της προσποιητής οικειότητας του «ρε μ...».
Παραλήρημα, βεβαίως, υπάρχει, αλλά δεν είναι του Μιωνή. Ο επιχειρηματίας κατέφυγε σε ένα ακραίο μέσο – το οποίο έχει ιστορικά χρησιμοποιηθεί ως θεμιτή άμυνα για αποκαλύψει και να αναχαιτίσει μεγάλες κρατικές αυθαιρεσίες.
Η παρανομία του αποδεικτικού μέσου αίρεται από το βάρος της αποδεικνυόμενης πράξης: Αυτά τα 45 λεπτά βραχνού ήχου λειτουργούν σαν ένας σκληρός καθρέφτης. Σαν ένα κάτοπτρο όχι μόνο για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, αλλά και για τους εισαγγελείς που αναφέρονται στη συνομιλία σαν μαριονέτες.
«Θα πω στον Παπαγγελόπουλο», λέει ο Παππάς για την εισαγγελέα Διαφθοράς, «φέρε μου την τύπισσα».
Στην αρχή, η υπερασπιστική γραμμή ήταν ότι ο Μιωνή είχε μοντάρει την ηχογράφηση. Την είχε μοντάρει, αφήνοντας περιέργως όλα τα καθόλου κολακευτικά για τον ίδιο σημεία του διαλόγου, όπως η αυτοπρότασή του για προξενικό αξίωμα ή απειλές για «πόλεμο» με την ελληνική κυβέρνηση μέσω των λόμπι.
Μετά, η απολογία του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε. Από την παραχάραξη, πέρασε στο αναποδογύρισμα της κατηγορίας: Εμείς, παρακράτος; Παρακράτος είστε εσείς που μας ηχογραφείτε.
Πολλοί θυμήθηκαν ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν που είχε χαλαρώσει τους κανόνες για την αποδοχή παρανόμως ληφθέντων αποδεικτικών μέσων, προτού επαναφέρει την απαγόρευση λίγο πριν από τις εκλογές. Δεν χρειαζόταν, όμως, η επίκληση της νομοθετικής προϊστορίας. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη.
Αρκεί να θυμηθεί την ψιλοξεχασμένη επιθεώρηση «Χαϊκάλης-γκέιτ». Παραμονές της άκαρπης προεδρικής εκλογής του 2014, και ενώ οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάλπαζαν προς την εξουσία, ο Λαζόπουλος είχε προωθήσει την καταγγελία του βουλευτή των ΑΝΕΛ Χαϊκάλη ότι κάποιος δοκίμασε να εξαγοράσει την ψήφο του. Τη βιντεοσκόπηση της σχετικής υποκλοπής είχε οργανώσει το ίδιο το κόμμα Καμμένου. Το μοντάζ το είχε αναλάβει το Τσαντίρι. Τη διανομή ανέλαβε ο –ήδη αρραβωνιασμένος με τους ΑΝΕΛ– ΣΥΡΙΖΑ. Προκειμένου να έρθει πιο γρήγορα στην εξουσία, το κόμμα της Αριστεράς είχε εκμεταλλευθεί μια φάρσα ψευτο-αποκάλυψης για να προκαλέσει ευκολότερα τη διάλυση της Βουλής. Τώρα, οι κασέτες είναι κακές.
Η τρίτη συριζαϊκή δικαιολογία, διατυπωμένη από τα χείλη του Παππά, είναι ότι ο διάλογος είναι μεν αυθεντικός, αλλά αυτός που ομιλεί δεν ήταν ο αυθεντικός Παππάς. Επρεπε, είπε, να διαχειριστεί «έναν άνθρωπο σε παραλήρημα». Επρεπε δηλαδή να παίξει στον Μιωνή θέατρο. Λίγα εικοσιτετράωρα πριν, είχε πει ότι έπρεπε να διαχειριστεί ένα διπλωματικό πρόβλημα. Η διπλωματία της προσποιητής οικειότητας του «ρε μ...».
Παραλήρημα, βεβαίως, υπάρχει, αλλά δεν είναι του Μιωνή. Ο επιχειρηματίας κατέφυγε σε ένα ακραίο μέσο – το οποίο έχει ιστορικά χρησιμοποιηθεί ως θεμιτή άμυνα για αποκαλύψει και να αναχαιτίσει μεγάλες κρατικές αυθαιρεσίες.
Η παρανομία του αποδεικτικού μέσου αίρεται από το βάρος της αποδεικνυόμενης πράξης: Αυτά τα 45 λεπτά βραχνού ήχου λειτουργούν σαν ένας σκληρός καθρέφτης. Σαν ένα κάτοπτρο όχι μόνο για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, αλλά και για τους εισαγγελείς που αναφέρονται στη συνομιλία σαν μαριονέτες.
«Θα πω στον Παπαγγελόπουλο», λέει ο Παππάς για την εισαγγελέα Διαφθοράς, «φέρε μου την τύπισσα».
Ενα...
θεσμικό κραχ σε πέντε δευτερόλεπτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου