ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Είναι τόσο εύκολο να κάνεις τον γιατρό;

Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Πριν από 15 χρόνια ήμουν μέλος μίας μεγάλης ετερόκλητης παρέας που συγκέντρωσε ρεφενέ χρήματα για ένα ταξίδι στην Κούβα. Στο αεροπλάνο μπήκε η αδερφή ενός άτυχου φίλου που ήταν στο τελικό στάδιο επιθετικής μορφής καρκίνου. Σκοπός της ήταν να γυρίσει πίσω με το δηλητήριο του μπλε σκορπιού – διαβάζαμε τότε ότι εθεωρείτο η θαυματουργή λύση για τον καρκίνο. 

Η επιχείρηση εκτελέστηκε γρήγορα. Μία επαφή στην Κούβα έφερε το μπουκάλι με το σκεύασμα από το Γκουαντάναμο στην Αβάνα. Η κοπέλα έμεινε στην Κούβα μόνο για μερικές ώρες.  

Στην πτήση της επιστροφής ήταν και άλλοι Έλληνες που ταξίδευαν για τον ίδιο σκοπό. Ανάμεσα τους και μία κυρία πολύ γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας που εξάντλησε όλα τα μέσα για να βοηθήσει τον άνθρωπο της. Το μόνο που της απέμενε ήταν το δηλητήριο του μπλε σκορπιού. Δεν ξέρω τι απέγινε ο άνθρωπός της. Ξέρω τι απέγινε ο φίλος μου μετά από μερικές εβδομάδες. Αν το δηλητήριο του μπλε σκορπιού θεράπευε τον καρκίνο, στην Ελβετία θα υπήρχαν εκτροφεία. Όταν όμως το μόνο που έχεις να χάσεις, εκτός από τον άνθρωπο σου, είναι χρήματα, τότε μπαίνεις στο αεροπλάνο. 

Και εγώ διάβαζα πληροφορίες σε διάφορα sites και έλεγα ότι, εντάξει, δείχνει παλαβό, αλλά ας αφήσουμε την ελπίδα να πεθάνει τελευταία. Ο τύπος που παρίστανε τον ογκολόγο, αλλά ήταν κοινός απατεώνας, οδήγησε στον θάνατο τουλάχιστον τρεις ανθρώπους. Τους έβαλε με τα χέρια του πάνω στη βάρκα για να πλεύσουν την Αχερουσία.  

Ναι, ενδεχομένως θα πει ότι επρόκειτο για περιπτώσεις χωρίς ελπίδα. Δεν έχει σημασία. Κάθε μέρα, κάθε ώρα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι πολύτιμη, ειδικά όταν στην κλεψύδρα πέφτουν οι τελευταίοι κόκκοι άμμου.  

Θα μπορούσαμε, ίσως, να εγκαλέσουμε τους συγγενείς για την αφέλειά τους. Δεν θα το κάνω σίγουρα εγώ που έχω τσοντάρει για ταξίδι στην Κούβα και μπλε σκορπιό. 

Εσείς;  

Δεν με εκπλήσσει η αφέλεια απελπισμένων ανθρώπων. Η κτηνώδης παλιανθρωπιά μού προκαλεί δέος, αλλά όχι σοκ, είναι γραμμένη και αυτή στον κώδικα της ζωής. 

Αυτό που με συγκλονίζει είναι η ευκολία με την οποία ο τύπος παρίστανε τον γιατρό και ασκούσε το «επάγγελμα». Διότι εδώ, να με συγχωρείτε, εγείρεται μέγα θέμα.  

Χρησιμοποιούσε ιατρικές υποδομές του ιδιωτικού τομέα. 

«Εξέταζε» ασθενείς σε ιατρεία άλλων γιατρών. 

Έστελνε ασθενείς για σειρά εξετάσεων σε διαγνωστικά κέντρα. 

Παρίστατο κατά τις επισκέψεις γιατρών στα δωμάτια ασθενών. 

Συγγνώμη, αλλά είναι τόσο εύκολο να κάνεις κάτι τέτοιο; 

Μπορώ εγώ να εμφανιστώ αύριο σε ένα ιδιωτικό κέντρο, να νοικιάσω γραφείο και να δέχομαι ή να συνοδεύω ασθενείς ως θεράπων ιατρός; Σοβαρά τώρα; 

Δεν ξέρω αν είναι το σύστημα διάτρητο ή το θράσος του κτήνους μεγάλο. Προφανώς ισχύουν και τα δύο. Όμως...

 εντάξει, από ένα σημείο και μετά μένεις με το στόμα ανοιχτό. Ανέκαθεν η επένδυση στην απελπισία του άλλου ήταν η πλέον προσοδοφόρα μπίζνα. Για αυτό, όμως, υποτίθεται ότι υπάρχει ένα σύστημα με δικλείδες προστασίας. 

Ο τύπος έγινε αντιληπτός από άλλο γιατρό που διαπίστωσε ότι δεν γνωρίζει τη διαδικασία απολύμανσης των χεριών στο χειρουργείο. Αν είχε φροντίσει να τη μάθει, ίσως έπιανε και νυστέρι με τον ασθενή ανοιχτό πάνω χειρουργικό κρεβάτι.  

Είναι τελικά τόσο εύκολο να μπεις σε χειρουργείο; 

Kαι από την άλλη, πόσο δύσκολο είναι να γίνει ένα online μητρώο γιατρών, δια του οποίου ο πολίτης θα μπορεί να διαπιστώσει και να ελέγξει με ποιον έχει να κάνει; 

Τώρα άπαντες εκδίδουν ανακοινώσεις συστήνοντας στους ασθενείς και στις οικογένειες τους να είναι προσεκτικοί. Καλά κάνουν. Αλλά εκεί έξω υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που εμφανίζονται ως αυθεντίες ή «εναλλακτικοί», φουσκώνοντας λογαριασμούς με πόνο και απελπισία. Και θα ήθελα, ειλικρινά, να ξέρω από τι υλικό είναι φτιαγμένοι αυτοί οι άνθρωποι. Πώς διάολο μπορούν και το κάνουν; 

Δεν έχει να κάνει με την ηθική. 

Έχει να κάνει με την ίδια τη φύση τους.