Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Η αυτοαναφορικότητα είναι κακό χούι των δημοσιογράφων. Ειδικά στο διαδίκτυο και στα ψηφιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, Instagram κ.λπ.) οι δημοσιολογούντες αφηγούνται τα όνειρα του ύπνου, τις εμπειρίες του ξύπνιου τους, φωτογραφίζουν τις μπριζόλες στα πιάτα τους και φορτώνουν τον περίγυρό τους με το πρωτογενές πλεόνασμα των αδιάφορων (για τους άλλους) εμπειριών τους. Ωστόσο, ενίοτε η αναφορά σε προσωπική εμπειρία ίσως και να φανεί χρήσιμη όταν αναφέρεται σε κάτι ευρύτερο, σε γνωστή ή άγνωστη πτυχή του δημόσιου* βίου. Γι’ αυτό ακολουθεί η ακόλουθη προσωπική ιστορία:
Τέλη της μαύρης σαν το κατράμι δεκαετίας του ’80. Σε λύκειο του Πειραιώς παρακολουθούσα μάθημα κάποιας κυριούλας, η οποία τύγχανε φιλόλογος. Αξιοσημείωτος επάνω της ήταν ο θύσανος από κατακόκκινα μαλλιά, που θύμιζαν φούντα από τσαρούχι Εύζωνα πάνω σε μικρό, καρτουνίστικο κεφάλι. Επίσης, αλησμόνητη ήταν η προσήλωσή της στον αγνό, μπρούτο, νεαντερτάλειο πρασινοφρουρισμό. Μια ημέρα των ημερών η Φρουφρού (παρατσούκλι που της είχα βγάλει εγώ λόγω της ομοιότητός της με το κόμικ που βλέπετε στην εικόνα) έκανε μνεία στον θουκυδίδειο «Επιτάφιο του Περικλέους», ολοκληρώνοντας το λογύδριό της με τα ακόλουθα: «Είδατε, λοιπόν, πόσο μοιάζει η πολιτική του Περικλή με εκείνην του Ανδρέα Παπανδρέου;».
Δεν άντεξα στον πειρασμό. Σήκωσα το χέρι και τη ρώτησα. «Εννοείτε ότι αφού μοιάζουν οι πολιτικές τους, θα έχουν και παρόμοια αποτελέσματα;».
Το αποτέλεσμα της ερώτησής μου ήταν να πάρω αποβολή για εκείνην την ώρα και να καλέσει τον πατέρα μου για να του πει ότι δεν έχω καλή διαγωγή και πως θα έπρεπε να με συνετίσει.
*Το σημερινό άρθρο εν μέρει οφείλεται στις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου