"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΠΑΣΟΚοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Επί Ανδρέα Παπανδρέου…

Κάποιοι πέρασαν καλά την εποχή των πρασινοφρουρών, των Μένιων και των Τσοχατζόπουλων. Κάποιοι άλλοι όχι…

    Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Η αυτοαναφορικότητα είναι κακό χούι των δημοσιογράφων. Ειδικά στο διαδίκτυο και στα ψηφιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, Instagram κ.λπ.) οι δημοσιολογούντες αφηγούνται τα όνειρα του ύπνου, τις εμπειρίες του ξύπνιου τους, φωτογραφίζουν τις μπριζόλες στα πιάτα τους και φορτώνουν τον περίγυρό τους με το πρωτογενές πλεόνασμα των αδιάφορων (για τους άλλους) εμπειριών τους. Ωστόσο, ενίοτε η αναφορά σε προσωπική εμπειρία ίσως και να φανεί χρήσιμη όταν αναφέρεται σε κάτι ευρύτερο, σε γνωστή ή άγνωστη πτυχή του δημόσιου* βίου. Γι’ αυτό ακολουθεί η ακόλουθη προσωπική ιστορία:

Τέλη της μαύρης σαν το κατράμι δεκαετίας του ’80. Σε λύκειο του Πειραιώς παρακολουθούσα μάθημα κάποιας κυριούλας, η οποία τύγχανε φιλόλογος. Αξιοσημείωτος επάνω της ήταν ο θύσανος από κατακόκκινα μαλλιά, που θύμιζαν φούντα από τσαρούχι Εύζωνα πάνω σε μικρό, καρτουνίστικο κεφάλι. Επίσης, αλησμόνητη ήταν η προσήλωσή της στον αγνό, μπρούτο, νεαντερτάλειο πρασινοφρουρισμό. Μια ημέρα των ημερών η Φρουφρού (παρατσούκλι που της είχα βγάλει εγώ λόγω της ομοιότητός της με το κόμικ που βλέπετε στην εικόνα) έκανε μνεία στον θουκυδίδειο «Επιτάφιο του Περικλέους», ολοκληρώνοντας το λογύδριό της με τα ακόλουθα: «Είδατε, λοιπόν, πόσο μοιάζει η πολιτική του Περικλή με εκείνην του Ανδρέα Παπανδρέου;».

Δεν άντεξα στον πειρασμό. Σήκωσα το χέρι και τη ρώτησα. «Εννοείτε ότι αφού μοιάζουν οι πολιτικές τους, θα έχουν και παρόμοια αποτελέσματα;»


«Ναι, φυσικά» απάντησε η Φρουφρού, κατενθουσιασμένη με την «πάσα».  


«Άρα πρέπει να περιμένουμε να ακολουθήσει σύντομα εμφύλιος πόλεμος και λοιμός;» ξαναρώτησα με προσποιητή αφέλεια.

Το αποτέλεσμα της ερώτησής μου ήταν να πάρω αποβολή για εκείνην την ώρα και να καλέσει τον πατέρα μου για να του πει ότι δεν έχω καλή διαγωγή και πως θα έπρεπε να με συνετίσει.  


Κάπως έτσι ήταν η δημόσια σφαίρα την εποχή της πασοκικής πολιτικής ηγεμονίας…

*Το σημερινό άρθρο εν μέρει οφείλεται στις… 


θύμησες που ανακάλεσε στον νου φωτογραφία που έκανε τον γύρο του διαδικτύου κι έδειχνε ένα μνήμα με επιγραφή υπέρ του Ανδρέα Παπανδρέου! Κάποιοι πέρασαν καλά την εποχή των Μένιων και των Τσοχατζόπουλων. Κάποιοι άλλοι όχι…


Δεν υπάρχουν σχόλια: