ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ: Η απέραντη σκλαβιά των Ελλήνων

Γράφει ο Γιάννης Νικολής
Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα ίδρυσε το "ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ & ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ" εγκαταλείποντας την κρατική υγεία και εξέδωσε το νέο του βιβλίο υπό τον τίτλο "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ στην ΕΛΛΑΔΑ της ΚΡΙΣΗΣ" από τις εκδόσεις "Θερμαϊκός"


Σε πολλούς η άποψη ότι μεγάλο μέρος των Ελλήνων βρίσκεται σε καθεστώς σκλαβιάς μοιάζει αδιανόητη. "Εμείς" (οι Έλληνες) λένε (σκέπτονται) πολλοί επαναστατήσαμε εναντίον των Τούρκων μετά τη δουλεία 400 ετών. Αγωνιστήκαμε εναντίον των Ναζί και των Βουλγάρων για την ελευθερία μας, κάνουμε συχνά εκλογές, πώς είναι δυνατόν να είμαστε σκλαβωμένοι;

Οι προσεγγίσεις αυτού του τύπου είναι τουλάχιστον αφελείς. Κανένας κατακτητής και υποδουλωτής δεν ονομάζει τον εαυτό του ως τέτοιο (κατακτητή ή υποδουλωτή). Εννοείται ότι ούτε οι Οθωμανοί ούτε βέβαια οι Ναζί ούτε οι Βούλγαροι ονόμαζαν ή θεωρούσαν τον εαυτό τους ως κατακτητές. Αντιθέτως παρουσίαζαν τον εαυτό τους ως ελευθερωτές από τους Άγγλους ή τους Έλληνες. Καμιά ομάδα και δύναμη ακόμη κι’ όταν εξουσιάζει στυγνά δεν ονομάζει τον εαυτό της κατακτητή.

Δεν έχει λόγο να το κάνει προσδίδοντας μια ηθική απαξία στον εαυτό της. 

Οι απόλυτοι καταπιεστές της Σταλινικής Περιόδου στη Σοβιετία, αλλά και οι κοντινοί μας άγριοι κολεκτιβιστές στην Αλβανία του Χότζα μιλούσαν για κοινωνική απελευθέρωση. 

Έχουν ανάγκη πάντα οι σκλαβωτές να περιγράφουν τον εαυτό τους ως απε- "ελευθερωτή" για να του δίνουν και μια ηθική υπόσταση. Αν αποκαλυφθεί η καταπίεσή τους τότε καταρρέουν καθώς χάνουν τα ηθικά ερείσματα.

Και η ελληνική χούντα των συνταγματαρχών δεν μιλούσε για καταπίεση και σκλαβιά αλλά για "ελευθερία" των Ελλήνων από τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλούσε για "κοινωνική απελευθέρωση". Πάντα έτσι κάνουν αυτοί που στερούν ελευθερίες στο όνομα της "κοινωνικής προσφοράς".

Στην Ελλάδα σήμερα ένα τεράστιο "σκλαβωτικό" σύστημα είναι πάνω στους ώμους στις πλάτες και τα μυαλά των Ελλήνων. Και κυρίως εκείνων που εργάζονται πραγματικά. Αυτών δηλαδή που παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες. Δηλαδή αυτών (των πραγματικά εργαζομένων πολιτών) που τα προϊόντα και οι υπηρεσίες εμπορεύονται στην διεθνοποιημένη αγορά.

Ας δούμε όμως τους πυλώνες της Σκλαβιάς των Ελλήνων:

 
-Πολύπλοκη Νομοθεσία
-Υπερβολική φορολογία
-Τεράστια Γραφειοκρατία (και Ηλεκτρονική)
-Κρατική Παιδεία
-Κρατική Υγεία
-Κρατικό Ασφαλιστικό Σύστημα
-Τεράστιο Κράτος-Σοβιετικών Διαστάσεων
-Κομματάνθρωποι
-Τεράστιος αριθμός ανθρώπων και επιχειρήσεων που εξαρτώνται από το κράτος
-Διαπλοκή media και κράτους
-"Εργατικά Συνδικάτα"
-ΜΚΟ.

Πιθανόν ο κατάλογος δεν είναι πλήρης. Δίνει όμως μια αρχική εικόνα της εκτενέστατης σκλαβιάς των Ελλήνων. Και είναι φυσικά αδύνατον να περιγραφεί ο κάθε πυλώνας διεξοδικά. Υπάρχει όμως η φιλοδοξία να περιγραφεί το κάθε επιμέρους σημείο της σκλαβιάς σταδιακά, μέσα από τις σελίδες του Capital.  Εδώ θα αναφερθούμε πολύ σύντομα στην πολύπλοκη νομοθεσία, τη σκληρή και υπερβολική φορολογία, τους κομματανθρώπους και τις ΜΚΟ  ως πυλώνες της "αδήλωτης" αλλά σκληρής σκλαβιάς των Ελλήνων.

Η πολύπλοκη και ακατανόητη νομοθεσία, μοιάζει  αθώα. Όμως όταν οι νόμοι χρειάζονται διαρκώς ερμηνείες και αλλάζουν διαρκώς είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Στην ουσία "σκλαβώνει" αυτούς που θέλουν να κάνουν "δουλειές" καθώς βρίσκονται σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και ρευστό πεδίο ως προς τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά τους. Κρατιστές και κολεκτιβιστές φυσικά εκμεταλλεύονται την πολύπλοκη, αντιφατική και δυσνόητη νομοθεσία δια της οποία η κάθε επιχείρηση, αλλά και ο κάθε πολίτης είναι στην ουσία στο έλεος κάθε γραφειοκράτη κρατιστή ή κολεκτιβιστή που μπορεί να τους "τυλίξει" σε μια κόλλα χαρτί. Ο καθένας καταλαβαίνει τη συνέχεια ως προς την σκλαβιά που συνεπάγεται…

Η ηγεσία των κρατιστών φρόντισε βέβαια δια της νομοθεσίας να δώσει και πλήρη ασυλία στα μέλη της υψηλής ηγεσίας της για όποια κακοδιαχείριση. Είναι γνωστός ο δίκαιος και "νόμιμος" νόμος περί ευθύνης υπουργών…
 
Η υπερβολική φορολογία είναι γνωστή σε όλους όσους εργάζονται στην ελεύθερη αγορά. Ξέρουν ότι οι κρατικές υπηρεσίες είναι αμείλικτες ως προς το να "πάρουν" (να αφαιρέσουν ή να ληστέψουν) το όποιο θετικό αποτέλεσμα της εργασίας των άλλων… των πραγματικά εργαζομένων…

Ας πάμε και στην άλλη σκληρή σκλαβιά στους κομματάνθρωπους. Όλοι μας τους ξέρουμε. Είναι αυτοί που πουλάνε εξυπηρετήσεις διασυνδεόμενοι με τις κομματικές και κραττικές-κυβερνητικές ιεραρχίες. Είναι αυτοί που φροντίζουν να "ανεβαίνουν" οι "άριστοι"… δηλαδή αυτοί που επιλέγονται "αξιοκρατικά"… Είναι και ο λόγος που σήμερα πανεπιστήμια και ΤΕΙ έχουν γεμίσει με μεταπτυχιακά και διδακτορικά αμφίβολης αξίας που όμως δίνουν μόρια καθώς απαιτούν οι γραφές των δίκαιων νόμων… για την άνοδο στην ιεραρχία των υπηρεσιών του κράτους.

Ας πούμε και δυο λόγια  για τις ΜΚΟ των "αλληλέγγυων και ανθρωπιστών". Ποιος ξέρει μέχρι τώρα τις κρατικές χρηματοδοτήσεις, τα μέλη, τη διοίκηση και τις δράσεις των "φιλεύσπλαχνων" ΜΚΟ. Κανείς στην ουσία. Κατά καιρούς ακούγονται διάφορα ονόματα πολιτικών οι οποίοι δια κάποιων αχυρανθρώπων φτιάχνουν ΜΚΟ και εισπράττουν χρήμα που το κράτος μαζεύει από τους πραγματικά εργαζόμενους και κάνουν τις δουλειές τους… Το χρήμα μπορεί να είναι και από διεθνείς οργανισμούς αλλά αυτό δεν αλλάζει καθόλου την φαύλη διαδικασία.

Ήδη είναι εμφανής η απέραντη σκλαβιά των Ελλήνων. Μια σκλαβιά που πέφτει βαριά  σ’ όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους όλους τους πραγματικά εργαζόμενους. Αυτούς από τους οποίους διαρκώς απαιτεί το κράτος και διαρκώς εισπράττει για να τα δίνει στην κομματική του πελατεία. Και αυτήν την πελατεία την έχει κάνει τόσο πολυπληθή ώστε σήμερα να αποτελεί την πλειοψηφία των πολιτών. Γεγονός που σημαίνει ότι όλο και λιγότεροι πρέπει να εργάζονται όλο και πιο σκληρά για να τρέφεται και να αυξάνει η γνωστή "κοινωνική πλειοψηφία" του πελατειακού Ελλαδιστάν.
 
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας ταυτόχρονα είναι και δυσδιάκριτα. Οι κρατιστές και οι κολεκτιβιστές καταφέρνουν...

 να κρύβουν την πραγματικότητα ως προς το ποιος παράγει τον πλούτο της κοινωνίας.  

Υποβαθμίζουν συνεχώς της σημασία των επιχειρήσεων και τους ανθρώπους που παράγουν εμπορεύσιμα αγαθά και αναδεικνύουν τον δημοσιοϋπαλληλισμό. 

Κρύβουν επιμελέστατα το ποιοι τελικά πληρώνουν τους φόρους ισχυριζόμενοι ότι τους πληρώνουν όλοι αναλογικά. Ενώ απλώς η κομματική "κοινωνική πλειοψηφία" καρπώνεται τους φόρους με κάποιου είδους απομμείωση στις προσόδους της (μισθούς κλπ) που ονομάζει δική της φορολογία.

Το χειρότερο όμως είναι ότι ουδέποτε στην Ελλάδα τέθηκε το μεγάλο ζητούμενο, που δεν μπορεί να είναι άλλο από το:  ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.