Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
(Τα Νεα 11/6/2010)
Τώρα που κόπασαν τα (δικαιολογημένα) χειροκροτήματα για την «ιστορική συμφωνία» με την Ιταλία, να διευκρινίσουμε τρία πράγματα.
Πρώτον, η συμφωνία με την Ιταλία δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας στο πρόβλημα με την Τουρκία.
Τώρα που κόπασαν τα (δικαιολογημένα) χειροκροτήματα για την «ιστορική συμφωνία» με την Ιταλία, να διευκρινίσουμε τρία πράγματα.
Πρώτον, η συμφωνία με την Ιταλία δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας στο πρόβλημα με την Τουρκία.
Δεύτερον, η συμφωνία είναι αναμφισβήτητα θετική επειδή επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό την ελληνική ερμηνεία του διεθνούς δικαίου για τέτοιου τύπου ζητήματα. Είναι επίσης θετικό ότι συνοδεύεται με μια «κοινή δήλωση» των δυο χωρών προς τις Βρυξέλλες.
Τρίτον, τα πράγματα θα εξελιχθούν ακόμη καλύτερα εφόσον η συμφωνία με την Ιταλία συνοδευτεί από μια ανάλογου περιεχομένου συμφωνία με την Αλβανία και μια (ακόμη και τμηματική) διευθέτηση με την Αίγυπτο.
Αλλά το δεύτερο και το τρίτο δεν αναιρούν το πρώτο.
Η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για μια ανάλογη διευθέτηση όχι επειδή δεν ξέρει από διεθνές δίκαιο. Αλλά επειδή θέλει να επιβάλει μια διευθέτηση που θα επιβεβαιώνει την κυριαρχία της στην περιοχή.
Πολιτική κυριαρχίας κάνει ο Ερντογάν. Οχι σεμινάριο διεθνούς δικαίου.
Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι δεν θέλουν να το καταλάβουν. Δικαίωμά τους. Αλλά όταν αναρωτιούνται αν «ξεχάσαμε τη Χάγη» (Ν. Μουζέλης, «ΤΑ ΝΕΑ», 5-7/6), η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: γιατί δεν ρωτούν τον Ερντογάν να μάθουμε κι εμείς;
Τον κόβουν άραγε για κάποιον που ψάχνει διεθνές δικαστήριο και απλώς ξέχασε τη διεύθυνση;
Φοβούμαι ότι τελικά το πρόβλημα στα ελληνοτουρκικά δεν είναι μόνο οι Τούρκοι. Αυτοί ό,τι λένε το κάνουν. Η πρόσφατη συνέντευξη του απόστρατου ναυάρχου Τζεμ Γκιουρντενίζ, του ανθρώπου που διατύπωσε το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» ήδη από το 2006, είναι ταυτοχρόνως αποκαλυπτική κι ανατριχιαστική («ΤΟ ΒΗΜΑ», 6/6).
Το μπέρδεμα είναι κι εκείνοι που δεν ακούν όσα λένε οι Τούρκοι και νομίζουν ότι...
Τρίτον, τα πράγματα θα εξελιχθούν ακόμη καλύτερα εφόσον η συμφωνία με την Ιταλία συνοδευτεί από μια ανάλογου περιεχομένου συμφωνία με την Αλβανία και μια (ακόμη και τμηματική) διευθέτηση με την Αίγυπτο.
Αλλά το δεύτερο και το τρίτο δεν αναιρούν το πρώτο.
Η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για μια ανάλογη διευθέτηση όχι επειδή δεν ξέρει από διεθνές δίκαιο. Αλλά επειδή θέλει να επιβάλει μια διευθέτηση που θα επιβεβαιώνει την κυριαρχία της στην περιοχή.
Πολιτική κυριαρχίας κάνει ο Ερντογάν. Οχι σεμινάριο διεθνούς δικαίου.
Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι δεν θέλουν να το καταλάβουν. Δικαίωμά τους. Αλλά όταν αναρωτιούνται αν «ξεχάσαμε τη Χάγη» (Ν. Μουζέλης, «ΤΑ ΝΕΑ», 5-7/6), η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: γιατί δεν ρωτούν τον Ερντογάν να μάθουμε κι εμείς;
Τον κόβουν άραγε για κάποιον που ψάχνει διεθνές δικαστήριο και απλώς ξέχασε τη διεύθυνση;
Φοβούμαι ότι τελικά το πρόβλημα στα ελληνοτουρκικά δεν είναι μόνο οι Τούρκοι. Αυτοί ό,τι λένε το κάνουν. Η πρόσφατη συνέντευξη του απόστρατου ναυάρχου Τζεμ Γκιουρντενίζ, του ανθρώπου που διατύπωσε το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» ήδη από το 2006, είναι ταυτοχρόνως αποκαλυπτική κι ανατριχιαστική («ΤΟ ΒΗΜΑ», 6/6).
Το μπέρδεμα είναι κι εκείνοι που δεν ακούν όσα λένε οι Τούρκοι και νομίζουν ότι...
τα ελληνοτουρκικά είναι περίπου μια εσωτερική μας υπόθεση. Στην οποία αρκεί να συμφωνήσουμε μεταξύ μας ή έστω να συγκαλέσουμε ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών.
Για να δανειστώ όμως τη γνωστή φράση που αποδίδεται στον Ταλλεϋράνδο (και την οποία μάλλον έχει πει ο Φουσέ…), αυτό «δεν είναι έγκλημα, είναι λάθος».
Διότι ο Ερντογάν θα κάτσει στο τραπέζι (που είναι και το ζητούμενο…) μόνο όταν πειστεί ότι δεν έχει άλλη διέξοδο.
Οταν καταλάβει δηλαδή ότι η πολιτική περιφερειακής κυριαρχίας δεν απέδωσε. Κι όταν συνειδητοποιήσει πως οι απειλές του τύπου «μάθετε τα όριά σας!» υπονοούν πως θα πρέπει πρώτα να αποδεχτεί τα δικά του όρια.
Αλλά, όπως έλεγε κι ο εργοδότης του Ταλλεϋράνδου, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, «εκείνος που φοβάται μην κατακτηθεί είναι σίγουρο ότι θα ηττηθεί».
Για να δανειστώ όμως τη γνωστή φράση που αποδίδεται στον Ταλλεϋράνδο (και την οποία μάλλον έχει πει ο Φουσέ…), αυτό «δεν είναι έγκλημα, είναι λάθος».
Διότι ο Ερντογάν θα κάτσει στο τραπέζι (που είναι και το ζητούμενο…) μόνο όταν πειστεί ότι δεν έχει άλλη διέξοδο.
Οταν καταλάβει δηλαδή ότι η πολιτική περιφερειακής κυριαρχίας δεν απέδωσε. Κι όταν συνειδητοποιήσει πως οι απειλές του τύπου «μάθετε τα όριά σας!» υπονοούν πως θα πρέπει πρώτα να αποδεχτεί τα δικά του όρια.
Αλλά, όπως έλεγε κι ο εργοδότης του Ταλλεϋράνδου, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, «εκείνος που φοβάται μην κατακτηθεί είναι σίγουρο ότι θα ηττηθεί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου