Όσο οι εγχώριες και οι ξένες ελίτ εστιάζουν αποκλειστικά στην παραπαίουσα οικονομία, οι προσπάθειές τους είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Ακόμη κι αν διαγραφεί το 100% του φουσκωμένου δημοσίου χρέους της Ελλάδας, θα είναι μόνο θέμα χρόνου πριν η χώρα επιστρέψει στην τωρινή θέση.
Το πραγματικό πρόβλημα για την Ελλάδα δεν βρίσκεται στην φοροδιαφυγή ή στην ραγδαία αύξηση του χρέους της χώρας. Αυτά είναι μόνο τα αποτελέσματα της εμβάθυνσης της κοινωνικής αποσύνθεσης στην Ελλάδα στη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών. Για να πάει στην καρδιά του ζητήματος, πρέπει κανείς να ξεκινήσει από την πτώση της χούντας, που κυβέρνησε από το 1967 μέχρι το 1974, και να εξετάσει πώς αναμορφώθηκε η ελληνική κοινωνία.
Μετά το 1974, οι διαδοχικές κυβερνήσεις επιχείρησαν να εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα. Υπό την ηγεσία του Σοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού από το 1981 μέχρι το 1989, και ξανά από το 1993 μέχρι το 1996, η Ελλάδα εισήγαγε σημαντικές μεταρρυθμίσεις.
Ως αποτέλεσμα, οι οικονομικές ελίτ αντικαταστάθηκαν από διεφθαρμένους επιχειρηματίες με στενούς δεσμούς στην κυβέρνηση, τα πανεπιστήμια κρατούνταν όμηροι από πολιτικές οργανώσεις νεολαίας και άνθρωποι που η βασική τους ικανότητα ήταν η σύνδεσή τους με το κυβερνών κόμμα, τοποθετήθηκαν στην ηγεσία κρατικών επιχειρήσεων.
Σταδιακά οι Έλληνες άλλαξαν την νοοτροπία τους. Αντί να προσκολληθούν σε αρετές όπως η αξιοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη, άρχισαν να κυνηγούν το εύκολο χρήμα.
Η πλειονότητα των Ελλήνων αναζητούσε δουλειές στον δημόσιο τομέα, στις οποίες παράλογα υψηλοί μισθοί και μια απουσία λογοδοσίας ήταν κοινές πρακτικές, καθώς τα εργατικά συνδικάτα κυριαρχούσαν στη δημόσια διοίκηση. Άλλοι θα δημιουργήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις και θα μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους μέσω της φοροδιαφυγής –ή εναλλακτικά, θα κάνουν business με την κυβέρνηση και θα επωφεληθούν από την διαφθορά και τις πολιτικές τους διασυνδέσεις.
Παράλληλα, οι κυβερνήσεις έδειξαν παράλογη δημοσιονομική ανευθυνότητα και λαϊκισμό για να κερδίσουν την εύνοια των ψηφοφόρων, ενώ ο πληθυσμός έκανε τα στραβά μάτια καθώς αυτό ήταν μια win-win κατάσταση για όλους.
Η ΕΕ επίσης ανέχθηκε την κοινωνική παρακμή στην Ελλάδα, για γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους.
Ως εκ τούτου, σχεδόν δύο γενιές Ελλήνων έχουν ανατραφεί με την αντίληψη ότι η χώρα τους ήταν μια ειδική περίπτωση, και ότι η διαφθορά, η φοροδιαφυγή και η εξαπάτηση δεν θα πρέπει μόνο να γίνονται ανεκτά, αλλά και να επιβραβεύονται. Κάποιες σποραδικές πρωτοβουλίες για να αλλάξει η κατάσταση ήταν αποτυχημένες και εκείνοι που προσπάθησαν να το κάνουν, περιθωριοποιήθηκαν.
Φυσικά, όταν η οικονομία τους βρέθηκε στα όρια της κατάρρευσης, οι περισσότεροι Έλληνες ήταν ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν είτε τι θα πρέπει να κάνουν είτε γιατί συνέβη αυτή η κρίση αρχικά. Έχοντας ανατραφεί σαν κακομαθημένο παιδί, ο μέσος Έλληνας πιστεύει ακόμη ότι δεν έχει κάνει τίποτα λάθος και ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ είναι αυτοί που προσπαθούν να καταστρέψουν την χώρα.
Τώρα, όλα μοιάζουν μάταια. Οι Έλληνες οικονομικοί γκουρού και η πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος της χώρας κατηγορούν την τρόικα ως τον βασικό λόγο για την κρίση. Οι πολιτικοί ηγέτες ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο για το ποιος θα είναι αυτός που θα απελευθερώσει την χώρα από τους κατακτητές της λιτότητας.
Για άλλη μία φορά, οι κοινωνικές δομές στην Ελλάδα παραμένουν αμετάβλητες, παρεμποδίζοντας οποιαδήποτε προσπάθεια για μεταρρύθμιση. Από το 2010, οι κυβερνήσεις έχουν εφαρμόσει αυστηρές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και τρομακτικές φορολογικές αυξήσεις, ωστόσο το βάρος δεν έχει μοιραστεί με όλους. Μόλις μια μικρή ομάδα Ελλήνων έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με το κόστος της υψηλής ανεργίας και της συρρίκνωσης των εσόδων, ενώ τα κατεστημένα συμφέροντα στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα αντιστέκονται σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που θα επιτρέψει στην οικονομία να ανακάμψει.
Επιπλέον, η υποβάθμιση έχει εξαπλωθεί παντού καθώς οι φοιτητές καταλαμβάνουν και καταστρέφουν σχολεία και πανεπιστήμια, η δημόσια διοίκηση συνεχίζει να υστερεί και η φοροδιαφυγή έχει εκτιναχθεί. Είναι αξιοσημείωτο πως ακόμη και τώρα, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση –ή καλύτερα, είναι απρόθυμη- να εφαρμόσει ένα νόμο που έχει περάσει το 2010 και απαγορεύει το κάπνισμα σε μπαρ και εστιατόρια.
Ως εκ τούτου:
Πέντε χρόνια αφότου ξέσπασε η οικονομική κρίση, η Ελλάδα για άλλη μία φορά έρχεται αντιμέτωπη με την πολιτική κρίση και την οικονομική κατάρρευση. Όλα τα αρμόδια μέρη θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι είναι υψίστης σημασίας να ξεκινήσει η μακρά και επίπονη διαδικασία αντιμετώπισης του πρωταρχικού προβλήματος στην Ελλάδα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου