ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το βαρύ πεπόνι

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ

Για να το πάρουμε ξανά από την αρχή. 

Αυτή η χώρα δεν πάσχει μόνο από τις αυτιστικές της ελίτ. Όντως έχουμε έλλειμμα πρωτοπορίας από ολιγάρχες που λειτουργούν «για την πάρτη τους» κι όχι για το σύνολο. Όμως δεν είναι μονάχα αυτό.

Η Ελλάδα δεν πάσχει μόνο από τον αντιπαραγωγικό Δημόσιο τομέα που λειτούργησε σαν ένα τεράστιο γραφείο πολιτικών εξυπηρετήσεων και βολέματος ημετέρων (γαλάζιων, πράσινων κι ελπίζουμε όχι από εδώ και στο εξής και… ροζοπρασινοκόκκινων).

Δεν πάσχουμε μονάχα από τη μη εφαρμογή των νόμων ή από την σαφή έλλειψη παιδείας και κοινωνικής κουλτούρας.

Εκτός των άλλων πάσχουμε κι από την παντελή απουσία αναπτυξιακού μοντέλου. Να το πούμε πιο απλά; Πιο λαϊκά; «Τι παράγει ρε παιδί μου αυτός η ρημαδότοπος»; 

Είμαστε πετρελαιοπαραγωγός χώρα τύπου Κατάρ ή Εμιράτων; 

Έχουμε φυσικό αέριο αντίστοιχο της Ρωσίας; 

Έχουμε αστείρευτες πρώτες ύλες; 

Παράγουμε οχήματα; 

Βαριά μέταλλα; Τρόφιμα; Ξυλεία; 

Οι εξαγωγές μας υπερτερούν των εισαγωγών;

Σε όλα τα παραπάνω η απάντηση είναι όχι.  

Η Ελλάδα από τη δεκαετία του ’70 αποφάσισε να αποστεώσει τον παραγωγικό της ιστό και να μετατραπεί σε μια χώρα- φάντασμα. Ένα Κράτος που έκανε τη «χάρη» στην κάθε Siemens να εξαγοράζει ελληνικές βιομηχανίες, που παρέδωσε τα παραγωγικά κλειδιά στις πολυεθνικές δυνάμεις του εξωτερικού. Τότε ήλθε η Bic κι εξαγόρασε την ελληνική Βιολέξ, τότε η Bosch πήρε την Πίτσος, κάπου εκεί έκλεισε η Πειραϊκή Πατραϊκή, η ΙΖΟΛΑ και αποφασίσαμε (αν και δημόσια το αρνιόμασταν) να εξελιχθούμε στα γκαρσόνια και κατόπιν στους επαίτες της Ευρώπης.

Ακόμα θυμάμαι την περίφημη ταινία του Παύλου Τάσιου με πρωταγωνιστή τον Μίμη Χρυσομάλλη «το βαρύ πεπόνι» με τον Ελληνάρα εργάτη που φώναζε «δεν θα γίνω γκαρσόνι των ξένων» αν και δεν είχε δραχμή στην τσέπη. Όμως στο τέλος και γκαρσόνι έγινε κι ευχαριστώ για το πουρμπουάρ έλεγε.

Αφού λοιπόν παραγωγικά αποτύχαμε, αφού ήλθε ένας πολιτικός σεισμός που εγκαθίδρυσε για πρώτη φορά την Αριστερά στην εξουσία, θα περίμενε κανείς να ακούσει στις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις το πώς αυτός ο τόπος «θα πάρει μπροστά». Πώς η κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» θα ανασυγκροτήσει τις «αυριανές μας φάμπρικές, τα «λαϊκά μέγαρα, τα κόκκινα στάδια» που έγραφε με λυρισμό ο Γιάννης Ρίτσος.

Αυτή η οικονομική ανασυγκρότηση λοιπόν τις προηγούμενες ημέρες δεν περιγράφηκε. Οι ομιλητές έμειναν σε ευχολόγια, σε υψηλού οικονομικού επιπέδου αναλύσεις για το χρέος, για τους φόρους, για τον ΕΝΦΙΑ ή την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ όμως ξέχασαν το βασικότερο: 

«Από πού θα έλθει ο πλούτος». Πως η Ελλάδα θα μετεξελιχθεί σε βιομηχανική χώρα. Πως θα αναβαθμίσουμε τις υπηρεσίες μας.  

Και πολύ φοβούμαι πως χωρίς αυτή την ουσιαστική συζήτηση, σε λίγα χρόνια και με το rotation (άντε να την πω κι εγώ την αγγλικούρα μου) κυβερνήσεων που έχει ξεκινήσει από το 2007 και μετά, μάλιστα ίδια χάλια θα είμαστε. Ή και σε χειρότερα.