Είναι ερωτευμένος. Βάζει AXE. Είδε έναν μεγαλύτερο φίλο του να βάζει AXE και επένδυσε σε αποσμητικό σώματος, με το χαρτζιλίκι του. Προφανώς, ως είδος απολύτως πρώτης ανάγκης, στην κατάστασή του. Ραίνεται και με κολόνια. Δανείζεται του πατέρα του. Το Axe με το Vetiver της Etro κάνει έναν συνδυασμό που μπορεί να σκοτώσει άνθρωπο, αλλά...
Επιδεικνύουμε τον σεβασμό που αρμόζει σ' έναν μεγάλο έρωτα, από τη γέννησή του ακόμα.
Οφείλω μια διευκρίνιση. Ψεκάζεται με Αxe ενώ οι μασχάλες του είναι σαν βρεφικά πατουσάκια χωρίς ούτε υποψία χνουδιού. Καθρεπτίζεται και αλλιώς τις τελευταίες μέρες. Κάνει μορφασμούς πολλούς. Λες και κάνει διαλόγους. Μια μέρα τον πέτυχα να χαμογελάει ως γόης και να ανασηκώνει το ένα φρύδι, ως γόης πάντα. Έγινε έξαλλος που τον πέτυχα κι ας υποκρίθηκα ότι δεν τον είδα. Χτενίζεται φέρνοντας την τούφα του μετώπου του πότε δεξιά και πότε αριστερά και δεν καταλήγει οριστικά στη φορά της τούφας. Φεύγει και ξαναγυρνάει στον καθρέπτη. Προσέχει τι θα φορέσει. Αλλάζει δυο τρία μπλουζάκια, αποφασίζει και δεν αποφασίζει. Εμφανίζεται με ένα σκουφί στα καλά του καθουμένου και μετά από λίγο βάζει και ένα ζευγάρι γυαλιά. Και χαϊμαλιά σαν αλογάκι των Σπετσών. Νύχτα όλα αυτά. Πρόβα για την επομένη.
Ταλαιπωρούμαι αφάνταστα να μη σκάσω στα γέλια. Ταλαιπωρείται και ο Γιάννης. Κοιταζόμαστε και με νοήματα λέμε ότι δεν μας παίρνει να γελάσουμε. Και δεν γελάμε. Ούτε τόσο δα. Όταν μιλάει στο τηλέφωνο πηγαίνει απόμερα.
Ναι! Είναι ερωτευμένος βαθιά. Έχουν φυτρώσει φτερά στην πλάτη και στα πόδια του. Περπατοπετάει. Τραγουδάει αλλιώς. Πολύ τραγουδάει. Τα τραγούδια υπάρχουνε για τους ερωτευμένους. Κατά διαστήματα κάνει και καμιά στροφή χορού.
Ξανά εμείς σοβαροί. Από τούτον εδώ τον καναπέ έχουμε δει «σειρές» φτεροπαιδιών. Την κόρη μου… Τον γιο μου… Τώρα ήρθε η σειρά του μικρότερου γιου. Έχουμε δει και φτερόπαιδα με τσακισμένα φτερά. Αυτά είναι μεγάλα ζόρια! Έχουμε οικογενειακώς κλάψει έτερά τους ήμισυ. Έχουμε οικογενειακώς καταστρέψει Χριστούγεννα, γιορτές και αργίες. Έχουμε δει όλα τα προγράμματά μας να κρέμονται από το τσακ μιας κλωστής των δεσμών τους. Έχουμε επιδείξει κατανόηση. Το οφείλουν οι ερωτευμένοι στους ερωτευμένους.
Μερικές φορές θα ήθελα να μην με αφορούν τα δικά «τους». Κυρίως γιατί είσαι πάντα σε άλλο κεφάλαιο. Εσύ ζεις με την αγωνία, του παιδιού που έφυγε με τσακισμένα φτερά και δέχεσαι ένα τηλέφωνο «δεν θα γυρίσω σήμερα σπίτι. Είμαι μαζί του» ή «μαζί της»… Άρα ο «μαζί της» ή «η μαζί του» είναι ακόμα μαζί της ή μαζί του… Τζάμπα τους κλαίγαμε!
Τι τα θες; Στα έτερα ήμισυ στέκεται η μπίλια της ευτυχίας όλης. Μπορεί να στέκεται και η μπίλια της ανατροφής μας όλης. Αντικατοπτρισμός, όχι αυτών που τους είπαμε αλλά αυτών που τους δείξαμε χωρίς να δείχνουμε.
Μ' αρέσει το φτερόπαιδο που βλέπω ξανά μπροστά μου. Γλυκαίνει η ψυχή μου από τη ζεστασιά της αύρας του. Ωραία η αύρα του ερωτευμένου στην ατμόσφαιρα της ζωής! Καλή πτήση, του εύχομαι από μέσα μου.
Κι αν κάτι τσακίσει τα φτερά του;
Εμείς εδώ, στον καναπέ μας. Θα καθίσει απέναντι. Θα ξεφυσήσει. Εμείς θα ξε-αγκαλιαστούμε. Θα κοιταχτούμε μεταξύ μας και θα συνεννοηθούμε ότι δεν είναι ώρα να μιλήσουμε... Μόνο να τον ακούσουμε.
Λατρεμένα φτερόπαιδα... Αν είχαν στόματα των σπιτιών οι καναπέδες!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου