Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
H κυβέρνηση προσγειώνεται στην πραγματικότητα
έπειτα από μία πτήση με έντονες αναταράξεις.
Το πρόγραμμα θα παραταθεί για τέσσερις μήνες, αλλά δεν θα λέγεται μνημόνιο. Η τρόικα θα παραμείνει ως έχει, αλλά θα αποκαλείται «θεσμικά όργανα». Δεν θα καταργηθούν μέτρα με δημοσιονομική επίπτωση. Η συναίνεση των εταίρων είναι απαραίτητη. Τόσο δράμα και ούτε μία σταγόνα αίμα. Δήλαδή έπρεπε να συμβούν όλα αυτά για να φτάσουμε εδώ;
Ας είναι. Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης δικαιούνται και την ευκαιρία του Ιουνίου, για να κριθούν με πλήρη φάκελο.
Χρειάστηκαν, τελικά, τρεις εβδομάδες για να ακυρωθεί η βασική προεκλογική συνθηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Το μνημόνιο δεν σκίστηκε, η Μέρκελ δεν έκανε πίσω και τα χέρια παραμένουν στον λαιμό μας. Βέβαια ο Τσίπρας έχει τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για να ξοδέψει. Είναι ακόμα στην αρχή και φαίνεται πώς επενδύει στην παράλληλη πραγματικότητα. Διαβάζεις την ανακοίνωση του Μαξίμου, βλέπεις τον Βαρουφάκη να πανηγυρίζει και ψάχνεις να βρεις τη μαύρη τρύπα που σε μεταφέρει στο δικό τους σύμπαν.
Έτσι είναι αυτά. Ας πρόσεχαν. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς.
Οι νηφάλιοι ήξεραν ότι θα ήταν μία συμφωνία φτιαγμένη με το υλικό της προηγούμενης.
Ο Τσίπρας κάπως θα πρέπει να την πουλήσει. Θεμιτό και αυτό. Άλλωστε πάνω στη συσκευασία, στο περιτύλιγμα, είναι γραμμένη η μισή ιστορία όσων ζήσαμε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Από τα «ουάου» του Γιάνη μέχρι τον, διαφαινόμενο, συμβιβασμό στις Βρυξέλλες, ο πολιτικός λαϊκισμός σήκωσε χωρίς αιδώ τους τόνους.
Μην ξεχνάμε ότι και στις δύο πλευρές του τραπεζιού υπάρχουν πολιτικοί που θέλουν να ταΐσουν πρωτοσέλιδα και να ικανοποιήσουν ψηφοφόρους. Στον λαϊκισμό τύπου Πρέκα της ελληνικής κυβέρνησης, απάντησε ο λαϊκισμός του Σόιμπλε, ο οποίος βρήκε πεδίο να πατήσει και στα λευκά χαρτιά του Γιάνη.
Πριν από τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι η κα Μέρκελ θα δεχθεί το ελληνικό σχέδιο και θα είναι μέρα μεσημέρι. Μας πήρε η νύχτα και σχέδιο δεν φάνηκε.
Αν ο Βαρουφάκης μοίραζε διαγράμματα και όχι συγγράμματα, τα πράγματα μπορεί να κυλούσαν πιο ομαλά. Εκτός και αν το, περίφημο, παίγνιο προέβλεπε όλο αυτό το δράμα που, από ένα σημείο και μετά, εξέπεσε σε φθηνό μελόδραμα ή, αν θέλετε, σε πλανητικό ριάλιτι.
Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση κερδίζει το καλύτερο που μπορούσε να πάρει: χρόνο.
Έχει μπροστά της τέσσερις μήνες για να σταθεροποιήσει το πλαίσιο μίας αποδοτικής σχέσης με τους εταίρους.
Παράλληλα, βέβαια, μπορεί να υλοποιήσει και το «πρώτη φορά Αριστερά» - σε κάτι τέτοια οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι ασυναγώνιστες:
Να παίζουμε ντοκιμαντέρ για
τον Άρη στην ΕΡΤ και να βάλουμε τα παιδιά να κάνουν γκράφιτι σε κλούβες,
ψάχνοντας το νέο όνομα των ΜΑΤ. Και τον Καμμένο θα τον βγάλουμε από τις
φωτογραφίες, με photoshop.
Το πρόγραμμα θα παραταθεί για τέσσερις μήνες, αλλά δεν θα λέγεται μνημόνιο. Η τρόικα θα παραμείνει ως έχει, αλλά θα αποκαλείται «θεσμικά όργανα». Δεν θα καταργηθούν μέτρα με δημοσιονομική επίπτωση. Η συναίνεση των εταίρων είναι απαραίτητη. Τόσο δράμα και ούτε μία σταγόνα αίμα. Δήλαδή έπρεπε να συμβούν όλα αυτά για να φτάσουμε εδώ;
Ας είναι. Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης δικαιούνται και την ευκαιρία του Ιουνίου, για να κριθούν με πλήρη φάκελο.
Χρειάστηκαν, τελικά, τρεις εβδομάδες για να ακυρωθεί η βασική προεκλογική συνθηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Το μνημόνιο δεν σκίστηκε, η Μέρκελ δεν έκανε πίσω και τα χέρια παραμένουν στον λαιμό μας. Βέβαια ο Τσίπρας έχει τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για να ξοδέψει. Είναι ακόμα στην αρχή και φαίνεται πώς επενδύει στην παράλληλη πραγματικότητα. Διαβάζεις την ανακοίνωση του Μαξίμου, βλέπεις τον Βαρουφάκη να πανηγυρίζει και ψάχνεις να βρεις τη μαύρη τρύπα που σε μεταφέρει στο δικό τους σύμπαν.
Έτσι είναι αυτά. Ας πρόσεχαν. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς.
Οι νηφάλιοι ήξεραν ότι θα ήταν μία συμφωνία φτιαγμένη με το υλικό της προηγούμενης.
Ο Τσίπρας κάπως θα πρέπει να την πουλήσει. Θεμιτό και αυτό. Άλλωστε πάνω στη συσκευασία, στο περιτύλιγμα, είναι γραμμένη η μισή ιστορία όσων ζήσαμε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Από τα «ουάου» του Γιάνη μέχρι τον, διαφαινόμενο, συμβιβασμό στις Βρυξέλλες, ο πολιτικός λαϊκισμός σήκωσε χωρίς αιδώ τους τόνους.
Μην ξεχνάμε ότι και στις δύο πλευρές του τραπεζιού υπάρχουν πολιτικοί που θέλουν να ταΐσουν πρωτοσέλιδα και να ικανοποιήσουν ψηφοφόρους. Στον λαϊκισμό τύπου Πρέκα της ελληνικής κυβέρνησης, απάντησε ο λαϊκισμός του Σόιμπλε, ο οποίος βρήκε πεδίο να πατήσει και στα λευκά χαρτιά του Γιάνη.
Πριν από τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι η κα Μέρκελ θα δεχθεί το ελληνικό σχέδιο και θα είναι μέρα μεσημέρι. Μας πήρε η νύχτα και σχέδιο δεν φάνηκε.
Αν ο Βαρουφάκης μοίραζε διαγράμματα και όχι συγγράμματα, τα πράγματα μπορεί να κυλούσαν πιο ομαλά. Εκτός και αν το, περίφημο, παίγνιο προέβλεπε όλο αυτό το δράμα που, από ένα σημείο και μετά, εξέπεσε σε φθηνό μελόδραμα ή, αν θέλετε, σε πλανητικό ριάλιτι.
Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση κερδίζει το καλύτερο που μπορούσε να πάρει: χρόνο.
Έχει μπροστά της τέσσερις μήνες για να σταθεροποιήσει το πλαίσιο μίας αποδοτικής σχέσης με τους εταίρους.
Παράλληλα, βέβαια, μπορεί να υλοποιήσει και το «πρώτη φορά Αριστερά» - σε κάτι τέτοια οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι ασυναγώνιστες:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου