Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
(...) Στους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές το
χρώμα της φανέλας δεν έχει πια καμία σημασία. Το χρήμα μετράει. Οποιος
δίνει περισσότερα κερδίζει τους καλύτερους.
Με τους επαγγελματίες
πολιτικούς τι γίνεται;
Ξέρουμε πως υπάρχουν εξαγορές, αποστασίες, μίζες
και διαφθορά. Αλλά δεν έχω υπόψη μου κάποιον από τα κόμματα της εξουσίας
που απευθύνθηκε σε ένα λαμπρό αστέρι της Αριστεράς και να κάνει μαζί
του ένα ποδοσφαιρικό ντιλ. Ισως γιατί δεν χρειάζεται.
Πολλοί πολιτικοί
της Αριστεράς που ανήκουν στο star system, προσχωρούν από μόνοι τους στα
κόμματα εξουσίας. Και όντως η ροή των επαγγελματιών της Αριστεράς προς
τα δεξιά δεν συγκρίνεται με το αντίστροφο ρεύμα, που είναι πενιχρό έως
ανύπαρκτο.
Θα είχε ενδιαφέρον κάποιος από τους νέους ιστορικούς να
καταπιανόταν με αυτό το θέμα και να μας έδινε μια «Εγκυκλοπαίδεια των
μεταγραφών των πολιτικών» από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Τότε
ίσως καταλήγαμε στο συμπέρασμα πως στη χώρα μας δεν υπάρχουν ιδεολογίες,
αλλά διάφορες ποικιλίες της δημαγωγίας.
Ομως μέχρι τότε ας θυμηθούμε μερικές εντυπωσιακές περιπτώσεις αλλαγής στρατοπέδου τόσο
στα καθ’ ημάς όσο και στο εξωτερικό. Βλέπετε, το σπορ είναι διεθνές.
Ο
Μιχάλης Τατασόπουλος ήταν κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ, βασικός συντάκτης
του «Ριζοσπάστη» και γραμματέας της «Εργατικής Βοήθειας», μιας οργάνωσης
αλληλεγγύης που είχε ιδρύσει το ΚΚΕ για τους διωκόμενους αγωνιστές, η
οποία έσωσε τις ζωές πολλών κρατουμένων. Το στέλεχος του ΚΚΕ πλήρωσε με
φυλακές και εξορίες τη δράση του και έγινε ένα ίνδαλμα. Η δικτατορία του
Μεταξά τον βρίσκει εξόριστο στη Γαύδο, όπου και υπογράφει δύο δηλώσεις
μετανοίας. Μέχρι εδώ όλα εξηγήσιμα. Αυτό που παραμένει μυστήριο είναι
πώς βρέθηκε δεξί χέρι του Μανιαδάκη, του πιο απηνούς διώκτη των
κομμουνιστών, με βασανιστήρια, εξορίες, φυλακίσεις.
Μπαίνει στην ηγεσία του ΚΚΕ που έφτιαξε ο Μανιαδάκης.
Αυτό το μεταξικό ΚΚΕ ήταν πιο αποτελεσματικό από την Ασφάλεια. Οι
εναπομείναντες κομμουνιστές που ήθελαν να έρθουν σε επαφή με το κόμμα
τους, την άλλη μέρα βρίσκονταν στα σίδερα. Ο Τατασόπουλος εξαφανίστηκε
χωρίς να αφήσει ίχνη. Κατά μια ανεπιβεαίωτη εκδοχή, ακολούθησε τον
Μανιαδάκη στην εθελοντική εξορία του στη Λατινική Αμερική και μοιράστηκε
μαζί του ένα βαλιτσάκι χρυσές λίρες. Ο Μανιαδάκης επανήλθε στη
δημοσιότητα ως βουλευτής της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή και έγινε από τους
ιδεολόγους της παράταξης.
Πάμε τώρα να δούμε και τι γίνεται στην Ευρώπη:
Ενας
νεαρός και μαχητικός δικηγόρος, ο Χορστ Μάλερ, αναλαμβάνει να
υπερασπιστεί μια δύσκολη υπόθεση, αυτή της RAF (Φράξια Κόκκινος
Στρατός). Πείθεται για την ορθότητα των απόψεων και τη δράση της
οργάνωσης και γίνεται δραστήριο μέλος, αφού πρώτα εκπαιδεύτηκε στην
ένοπλη πάλη και έγινε θιασώτης της τυφλής βίας, δημιουργώντας προβλήματα
στους συντρόφους του. Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε 14 χρόνια
φυλακή. Και εκτίει τα δέκα. Με την αποφυλάκισή του άρχισε να
περισυλλογίζεται για την επανάσταση. Και κατέληξε πως η μόνη πραγματική
επανάσταση είναι αυτή του Χίτλερ. Σήμερα είναι ένας από τους ηγέτες των
πιο ακραίων ναζιστών της Γερμανίας.
Στη Γαλλία, τη δεκαετία του είκοσι, ένας νεαρός
εργάτης, ο Ζακ Ντοντιό, αναδεικνύεται από μικρή ηλικία (στα 26 του
χρόνια βουλευτής) σε μεγάλη ηγετική φυσιογνωμία του ΚΚΓ. Ξεχωριστός
ρήτορας, αγωνιστής στους δρόμους και όχι της γραφειοκρατικής καμαρίλας,
ένθερμος αντιιμπεριαλιστής και αποφασισμένος αντιφασίστας, γίνεται
ιδιαίτερα αγαπητός (μέχρι και αφίσες τον έκαναν). Εκλέγεται πάντα χωρίς
πρόβλημα και γίνεται δήμαρχος στο Σεν- Ντενί, σε μια εποχή που το ΚΚΓ
δεν τα πήγαινε καλά με τις εκλογές. Και ήταν φαβορί για γραμματέας του
κόμματος. Αλλά η Μόσχα δεν τον ήθελε και στη θέση του διόρισε τον Μορίς
Τορέζ. Το 1934 τον διαγράφουν από το κόμμα με την κατηγορία της
προδοσίας. Συνεχίζει τη δράση του, αλλά με επικίνδυνα ανοίγματα,
ασπαζόμενος τη θεωρία «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά», που αυτό στην πράξη
σημαίνει πως μπαίνει κανείς στον προθάλαμο του φασισμού. Και έτσι
υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Μαρσέλ Κασέν για τη Γερουσία, που έγινε
μετά πρωθυπουργός στη δωσιλογική κυβέρνηση του Βισί. Στο πλαίσιο της
αναζήτησης του καινούργιου και του άφθαρτου από τον παλαιοκομματισμό,
συνδέεται με επιφανείς φασίστες της Γαλλίας και από τους σημαντικούς
θεωρητικούς του κινήματος, τους Ρομπέρ Μπραζιλάς και Σαρλ Μοράν, και
καταλήγουν όλοι τους ένθερμοι υποστηρικτές της κυβέρνησης του Βισί και
διαπρεπείς συνεργάτες των ναζί. Ο Ντοντιό το προχώρησε περισσότερο.
Φόρεσε γερμανική στολή και πολέμησε στο Ανατολικό Μέτωπο. Και όλα αυτά
στο όνομα της Γαλλίας και του έθνους.
Πώς κανείς μπορεί να τα εξηγήσει όλα αυτά, που δεν
είναι μεμονωμένα φαινόμενα και ούτε αποτελούν εξαιρέσεις;
Οσο και να
φανεί απλοϊκό, το δικό μου συμπέρασμα είναι:
Η εξουσία είναι μία, από
όπου και αν προέρχεται, που τη νέμονται άνθρωποι προς ίδιον όφελος. Γι’
αυτό και μετακινούνται με τέτοια ευκολία. Και συνήθως παίρνουμε τις
αντικρουόμενες φράξιες της εξουσίας σαν λειτουργία της Δημοκρατίας μέσα
από τα κόμματα εξουσίας. Η εξουσία πάνω στους ανθρώπους είναι από τη
φύση της βαθιά αντιδημοκρατική όσο και αν ισχυρίζεται το αντίθετο. Η
εναλλαγή στην εξουσία δεν είναι ανατροπή αλλά ανανέωσή της. Απλά αλλάζει
διαχειριστή για να κάνει την ίδια δουλειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου