Εκείνο που περιμένουν ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να φτιάξει
αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα τους ζητήσει να συμβάλλουν με την
περισπούδαστη παρουσία τους για να κυβερνηθεί η χώρα, ξεπερνά και τα
σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
Πριν συνεχίσουν τις φαντασιώσεις ας δουν πως ακριβώς αντιμετώπισε ο Αλέξης τον πάστορα Φώτη. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο μπάρμπα - Φώτης τους ήξερε. Οι άλλοι έχουν πλήρη μεσάνυχτα. Ούτε που θα το καταλάβουν...
Διάβασα αυτό που μου έστειλε ένας διαχρονικός φίλος από τον φιλελεύθερο χώρο: "Εκτιμώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τη μεγάλη τούμπα και θα βάλει χέρι τελικά στο Δημόσιο -όπως η λεγόμενη "Δεξιά" ξεχαρβάλωσε την ιδιωτική οικονομία. Και το Ποτάμι, σαν ρυθμιστής, μπορεί να συμβάλει σε μια τέτοια στροφή".
Ο φίλος έχει απόλυτο δίκιο όταν αναφέρεται στο γεγονός ότι η πολιτική των τελευταίων ετών διέλυσε τον ιδιωτικό τομέα, επειδή Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ δεν θέλησαν να πειράζουν τον αγαπημένο τους δημόσιο τομέα. Αλλά η πεποίθησή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα "βάλει χέρι στο δημόσιο" μοιάζει με προσδοκία ανάλογη με εκείνη των οπαδών του Έλβις να τον συναντήσουν για μία τουλάχιστον φορά στη γη.
Οι φυσικοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στο ΚΚΕ και στην Ανταρσύα. Κι αυτό ακόμη θα επιτευχθεί ύστερα από διεργασίες και μέσα από μία σφοδρή εσωτερική σύγκρουση, μέσω της οποίας θα κριθούν οι σχέσεις ισορροπίας μεταξύ τους.
Η αριστερά επιχείρησε πολλές φορές στο παρελθόν να δημιουργήσει "πλατιές κοινωνικές συμμαχίες" με τη δημιουργία σχημάτων που δήθεν θα μπορούσαν να αντέξουν την παρουσία ακόμη και κεντρώων. Τα σχήματα μπορούσαν να "αντέξουν" θεωρητικά μία τέτοια συνύπαρξη, αλλά όχι η ίδια η αριστερά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα σχήματα αυτά οδηγήθηκαν κάθε φορά στην παρακμή, επειδή η αριστερά δεν αναζητούσε μία πραγματική συμμαχία αλλά ένα άλλοθι.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο διάλογος με την αριστερά είναι κάτι που θα πρέπει κανείς να το αποκλείσει εξ ορισμού. Αλλά είναι άλλο πράγμα ο διάλογος και η αναζήτηση σημείων για τη συγκρότηση μιας εθνικής στρατηγικής και τελείως διαφορετικό να περιμένει κανείς ότι θα μπορέσει να συγκυβερνήσει μαζί τους.
Είναι άλλο πράγμα η συναίνεση σε θέματα εθνικού ενδιαφέροντος και άλλο να πιστεύει ότι θα... κατορθώσει, δήθεν, να τους ωθήσει στο "σωστό δρόμο".
Πιστεύουν στα αλήθεια ότι θα αλλάξουν απόψεις στον Μηλιό, στον Τόλιο και στον Λαφαζάνη; Κι από που ως που; Τους το ζήτησε κάποιος;
Ένας ακόμη μύθος που έχει αναπαραχθεί είναι ότι:
Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ του κ. Τσίπρα και του κ. Λαφαζάνη!
Όποιος το λέει αυτό δεν έχει ιδέα που έχουμε μπλέξει! Ο κ. Τσίπρας χρησιμοποιεί τις δήθεν διαφορές του με το αριστερό ρεύμα, όταν προσπαθεί να πείσει τους συνομιλητές του ότι δεν είναι ο κακός ο λύκος. Όταν διαμαρτύρεται, λοιπόν, κάποιος αστός για τις ακραίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης δείχνει προς την πλευρά του κ. Λαφαζάνη. Αν πραγματικά ήθελε να διαχωρίσει την θέση του ο κ. Τσίπρας θα είχε πάρει εδώ και καιρό διαζύγιο με το αριστερό ρεύμα. Δεν είναι ότι δεν μπορεί. Είναι ότι δεν θέλει.
Από την άλλη πλευρά ο κ. Σαμαράς ζητά και πάλι την ψήφο του ελληνικού λαού με τον μπαμπούλα της αριστεράς.
Ο μπαμπούλας μπορεί πράγματι να υπάρχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο κ. Σαμαράς είναι σε θέση να τον διώξει. Όχι με αυτή την πολιτική που ακολούθησε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Τώρα ελπίζουμε να έχει καταλάβει πόση ζημιά έχει προκαλέσει "ο καλύτερος υπουργός Οικονομίας" κ. Στουρνάρας. Το εκλογικό σώμα έχει νιώσει τι σημαίνει αριστερή φορολογική πολιτική, αλλά αυτή ακριβώς την πολιτική την έχει χρεωθεί ο λεγόμενος αστικός χώρος. Μύλος!
Ο κεντρώος χώρος νιώθει ότι του ασκείται ένας ωμός εκβιασμός:
Από την μία οι νεοσταλινικοί του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη οι παλαιοκομματικοί της Νέας Δημοκρατίας.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
Το ότι η πραγματικότητα αυτή δεν μας αρέσει, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε και να την διαγράψουμε και να κάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Μεταξύ των δύο αυτών έχουμε να επιλέξουμε. Αν όχι σε πρώτη φάση, οπωσδήποτε σε δεύτερη και εφόσον τα δύο κόμματα δεν έχουν αυτοδυναμία.
Το πιο ορθό για τον φιλελεύθερο χώρο θα ήταν να έχει δημιουργήσει τον δικό του πόλο και να μην ψάχνει τώρα ξένο μαντήλι για να σκουπίσει τα δάκρυά του. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε το 2012 και γι΄ αυτό δεν ευθύνεται η κακούργα κοινωνία. Ο ίδιος ο χώρος φταίει. Είχε την ευκαιρία του και την πέταξε στα σκουπίδια
Πριν συνεχίσουν τις φαντασιώσεις ας δουν πως ακριβώς αντιμετώπισε ο Αλέξης τον πάστορα Φώτη. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο μπάρμπα - Φώτης τους ήξερε. Οι άλλοι έχουν πλήρη μεσάνυχτα. Ούτε που θα το καταλάβουν...
Διάβασα αυτό που μου έστειλε ένας διαχρονικός φίλος από τον φιλελεύθερο χώρο: "Εκτιμώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τη μεγάλη τούμπα και θα βάλει χέρι τελικά στο Δημόσιο -όπως η λεγόμενη "Δεξιά" ξεχαρβάλωσε την ιδιωτική οικονομία. Και το Ποτάμι, σαν ρυθμιστής, μπορεί να συμβάλει σε μια τέτοια στροφή".
Ο φίλος έχει απόλυτο δίκιο όταν αναφέρεται στο γεγονός ότι η πολιτική των τελευταίων ετών διέλυσε τον ιδιωτικό τομέα, επειδή Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ δεν θέλησαν να πειράζουν τον αγαπημένο τους δημόσιο τομέα. Αλλά η πεποίθησή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα "βάλει χέρι στο δημόσιο" μοιάζει με προσδοκία ανάλογη με εκείνη των οπαδών του Έλβις να τον συναντήσουν για μία τουλάχιστον φορά στη γη.
Οι φυσικοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στο ΚΚΕ και στην Ανταρσύα. Κι αυτό ακόμη θα επιτευχθεί ύστερα από διεργασίες και μέσα από μία σφοδρή εσωτερική σύγκρουση, μέσω της οποίας θα κριθούν οι σχέσεις ισορροπίας μεταξύ τους.
Η αριστερά επιχείρησε πολλές φορές στο παρελθόν να δημιουργήσει "πλατιές κοινωνικές συμμαχίες" με τη δημιουργία σχημάτων που δήθεν θα μπορούσαν να αντέξουν την παρουσία ακόμη και κεντρώων. Τα σχήματα μπορούσαν να "αντέξουν" θεωρητικά μία τέτοια συνύπαρξη, αλλά όχι η ίδια η αριστερά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα σχήματα αυτά οδηγήθηκαν κάθε φορά στην παρακμή, επειδή η αριστερά δεν αναζητούσε μία πραγματική συμμαχία αλλά ένα άλλοθι.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο διάλογος με την αριστερά είναι κάτι που θα πρέπει κανείς να το αποκλείσει εξ ορισμού. Αλλά είναι άλλο πράγμα ο διάλογος και η αναζήτηση σημείων για τη συγκρότηση μιας εθνικής στρατηγικής και τελείως διαφορετικό να περιμένει κανείς ότι θα μπορέσει να συγκυβερνήσει μαζί τους.
Είναι άλλο πράγμα η συναίνεση σε θέματα εθνικού ενδιαφέροντος και άλλο να πιστεύει ότι θα... κατορθώσει, δήθεν, να τους ωθήσει στο "σωστό δρόμο".
Πιστεύουν στα αλήθεια ότι θα αλλάξουν απόψεις στον Μηλιό, στον Τόλιο και στον Λαφαζάνη; Κι από που ως που; Τους το ζήτησε κάποιος;
Ένας ακόμη μύθος που έχει αναπαραχθεί είναι ότι:
Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ του κ. Τσίπρα και του κ. Λαφαζάνη!
Όποιος το λέει αυτό δεν έχει ιδέα που έχουμε μπλέξει! Ο κ. Τσίπρας χρησιμοποιεί τις δήθεν διαφορές του με το αριστερό ρεύμα, όταν προσπαθεί να πείσει τους συνομιλητές του ότι δεν είναι ο κακός ο λύκος. Όταν διαμαρτύρεται, λοιπόν, κάποιος αστός για τις ακραίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης δείχνει προς την πλευρά του κ. Λαφαζάνη. Αν πραγματικά ήθελε να διαχωρίσει την θέση του ο κ. Τσίπρας θα είχε πάρει εδώ και καιρό διαζύγιο με το αριστερό ρεύμα. Δεν είναι ότι δεν μπορεί. Είναι ότι δεν θέλει.
Από την άλλη πλευρά ο κ. Σαμαράς ζητά και πάλι την ψήφο του ελληνικού λαού με τον μπαμπούλα της αριστεράς.
Ο μπαμπούλας μπορεί πράγματι να υπάρχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο κ. Σαμαράς είναι σε θέση να τον διώξει. Όχι με αυτή την πολιτική που ακολούθησε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Τώρα ελπίζουμε να έχει καταλάβει πόση ζημιά έχει προκαλέσει "ο καλύτερος υπουργός Οικονομίας" κ. Στουρνάρας. Το εκλογικό σώμα έχει νιώσει τι σημαίνει αριστερή φορολογική πολιτική, αλλά αυτή ακριβώς την πολιτική την έχει χρεωθεί ο λεγόμενος αστικός χώρος. Μύλος!
Ο κεντρώος χώρος νιώθει ότι του ασκείται ένας ωμός εκβιασμός:
Από την μία οι νεοσταλινικοί του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη οι παλαιοκομματικοί της Νέας Δημοκρατίας.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
Το ότι η πραγματικότητα αυτή δεν μας αρέσει, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε και να την διαγράψουμε και να κάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Μεταξύ των δύο αυτών έχουμε να επιλέξουμε. Αν όχι σε πρώτη φάση, οπωσδήποτε σε δεύτερη και εφόσον τα δύο κόμματα δεν έχουν αυτοδυναμία.
Το πιο ορθό για τον φιλελεύθερο χώρο θα ήταν να έχει δημιουργήσει τον δικό του πόλο και να μην ψάχνει τώρα ξένο μαντήλι για να σκουπίσει τα δάκρυά του. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε το 2012 και γι΄ αυτό δεν ευθύνεται η κακούργα κοινωνία. Ο ίδιος ο χώρος φταίει. Είχε την ευκαιρία του και την πέταξε στα σκουπίδια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου