Η Ελλάδα καλωσορίζει το 2015 με τους πιο αμφίσημους οιωνούς. Μέρος
των πολιτικών δυνάμεων της χώρας χρησιμοποίησε την εκλογή Προέδρου της
Δημοκρατίας για να εκβιάσει εκλογές, πράγμα το οποίο πέτυχε.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτός ο πολιτικός εκβιασμός, μέσω μιας
ιδιότυπης συνταγματικής εκτροπής, θα μπορούσε -πολιτικά- να
δικαιολογηθεί, αν οι δυνάμεις που ανέτρεψαν την κυβέρνηση είχαν
συμφωνήσει ότι η πορεία της χώρας με το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα
είναι καταστροφική και, για να αποφευχθούν τα χειρότερα, είχαν
δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο με αξιόπιστο και ξεκάθαρο πολιτικό
πρόγραμμα, το οποίο από ασφαλέστερους δρόμους από τους σημερινούς θα
οδηγούσε την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση και τους πολίτες σε
καλύτερες ημέρες.
Με άλλα λόγια, παρά τον ιδιότυπο βιασμό του Συντάγματος, οι δυνάμεις
αυτές θα μπορούσαν να «εξαγνίσουν» το εγχείρημά τους, επικαλούμενες το
καλό της χώρας και το εθνικό συμφέρον που θα προκύψουν μέσα από την
εφαρμογή του αξιόπιστου προγράμματός τους.
Ομως, εδώ παρατηρούμε ότι οι δυνάμεις που εξ αντικειμένου
συνασπίστηκαν με κοινό στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης δεν έχουν
κανένα -ή σχεδόν κανένα- κοινό σημείο σε επίπεδο ιδεολογίας και
κυβερνητικού προγράμματος, άρα δεν έχουν και κοινό αξιόπιστο πρόγραμμα
που να δικαιολογεί την εκτροπή.
Θα μπορούσε δε να πει κανείς ότι η τακτική που ακολουθήθηκε από τις
δυνάμεις κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν τακτική πολιτικού
ανταρτοπολέμου, με στόχο την έφοδο και την κατάληψη της εξουσίας.
Οσον
αφορά το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που θα δικαιολογούσε τη
συνταγματική εκτροπή και τον πολιτικό ανταρτοπόλεμο αν όντως μπορούσε να
εξασφαλίσει με κάθε τρόπο τις σοβαρότατες χρηματοδοτικές ανάγκες της
χώρας για τα επόμενα χρόνια, πέραν των μαξιμαλιστικών στόχων του, που
είναι η σοσιαλιστική αλλαγή της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου, δεν
απαντά στο εξής απλό ερώτημα:
Τι θα κάνει μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αν η ΕΚΤ, η Ε.Ε. και
το ΔΝΤ δεν αποδεχτούν το πρόγραμμά της και συνεχίσουν να έχουν τις ίδιες
απαιτήσεις που είχαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, για να συνεχιστεί η
κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της πατρίδας μας;
Ποια είναι η
εναλλακτική λύση στο τρομακτικό αδιέξοδο που δημιουργείται;
Η απάντηση που δίνουν οι περισσότεροι από τους κορυφαίους εκπροσώπους
του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι, από τη στιγμή που θα εγκριθεί το πρόγραμμα από
τους Ελληνες ψηφοφόρους, οι δανειστές και οι εταίροι μας είναι
υποχρεωμένοι να το σεβαστούν και να το αποδεχτούν!
Ομως, εδώ υπάρχει ένα άλμα λογικής ή, για την ακρίβεια, ένα άλμα στο κενό, όχι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της ίδιας της χώρας:
Από πού προκύπτει ότι είναι υποχρεωμένοι οι εταίροι και οι δανειστές
μας να αποδεχτούν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που εγκρίθηκε προεκλογικά
από τους ψηφοφόρους μιας χώρας;
Μα, φυσικά, από πουθενά. Είναι απλά μια ευχή ή υπόθεση εργασίας και τίποτε παραπάνω.
Και επειδή, στο ενδεχόμενο αδιεξόδου που θα προκληθεί σε περίπτωση
μιας τέτοιας απόρριψης, ως λύση στο τραγικό αδιέξοδο που θα προκληθεί
προβάλλεται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (βουλευτής Θεανώ Φωτίου) το
δημοψήφισμα, το οποίο στην ουσία θα αφορά την παραμονή ή μη της χώρας
στο ευρώ, στην ευρωζώνη και την Ε.Ε., το πιο έντιμο θα ήταν να
συμπεριληφθεί και αυτό ξεκάθαρα στο προεκλογικό πρόγραμμα, για να ξέρει ο
κόσμος ολόκληρη την αλήθεια για το τι τον περιμένει την επόμενη ημέρα.
Τέλος, επειδή η άγρα ψήφων από τα εξαγριωμένα, εξοργισμένα και
απελπισμένα από την οικονομική κρίση τμήματα της ελληνικής κοινωνίας
μοιάζει με ψάρεμα σε θολά νερά, καλό είναι να γνωρίζουν όλοι όσοι
ακολουθούν τέτοιες πρακτικές πως το νόμισμα αυτό έχει δύο όψεις και ότι
από τα θολά νερά μπορεί να βγει και ο... δράκος - και τότε, πραγματικά,
δεν θα τους σώσει ούτε το ελικόπτερο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου