Δεν καταλάβαμε τι έγινε με τον τίτλο της συνέντευξης του κ. Γιώργου
Σταθάκη στην «Ντόιτσε Βέλε» (8.1.2015), αλλά η διάψευση ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ
δεν θα τηρήσει τις δεσμεύσεις Σαμαρά» είναι χωρίς νόημα. Κι αυτό διότι
δεν υπάρχουν «δεσμεύσεις Σαμαρά». Υπάρχουν δεσμεύσεις της Ελλάδας τις
οποίες (καλώς ή κακώς) υπέγραψε ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός
της, ο οποίος είναι (μας αρέσει δεν μας αρέσει) ο κ. Αντώνης Σαμαράς.
Επομένως εδώ μπαίνει ένα ζήτημα:
Υπάρχει συνέχεια του κράτους ή η
αξιωματική αντιπολίτευση φαντάζεται τις εκλογές κάτι σαν αλλαγή
καθεστώτος, εκ της οποίας πάλι δεν θα γλιτώσουμε το χρέος όπως
διαπίστωσαν και οι διάδοχοι του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρωσία;
Δεύτερον (επειδή μας ζάλισαν οι γυροβολιές):
Μπορούμε να καταλάβουμε την
αμηχανία της ηγεσίας απέναντι στον τερατώδη λαϊκισμό που εξέθρεψε όλα
τα προηγούμενα χρόνια, αλλά επ’ ουδενί δεν μπορεί να πληρώσει η χώρα τις
εσωκομματικές ισορροπίες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να
παίξει στα ζάρια πέντε χρόνια θυσιών και στερήσεων επειδή κάποιοι
μικρονοϊκοί φαντάζονται την Ελλάδα εργαστήρι του παγκόσμιου
νεομπολσεβικισμού και οι πιο νουνεχείς φοβούνται να τους πουν τα νέα,
ότι δηλαδή η ΕΣΣΔ κατέρρευσε. Τα στοιχήματα παραέχουν γίνει μεγάλα για
χαριτωμένες πιρουέτες προς τέρψιν του κομματικού απαράτ.
Δεν λέμε! Καλή η
εσωκομματική δημοκρατία, καλύτερες οι διάφορες φωνές, αλλά απαιτείται
το στοιχειώδες: να καταλήξει ο ΣΥΡΙΖΑ πώς θα κυβερνήσει. Οι πιρουέτες
μεγιστοποιούν τον κίνδυνο στραμπουλήγματος. Όχι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της
χώρας.
Τρίτον:
Μέχρι να επαναδιαπραγματευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και δη επιτυχώς, το
Μνημόνιο αυτό ισχύει στο ακέραιο. Μονομερείς ενέργειες πληρώνονται.
Ακόμη κι αν πρόκειται για μικρές ζαβολιές, όπως το έμαθε και η νυν
κυβέρνηση με τις εξυπνάδες των εκατό δόσεων. Και επειδή στην πολιτική το
ένα φέρνει τ’ άλλο, μπορεί να βρεθούμε με μια εθνική καταστροφή από ένα
απλό στραμπούληγμα. Εξάλλου, υπήρξαν δεινοί χορευτές που κατέστρεψαν
την καριέρα τους από ένα απλό στραμπούληγμα. Τώρα, δεν μιλάμε για
καριέρες, αλλά για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Και αν «το Μνημόνιο
πρέπει να αντικατασταθεί από ένα πρόγραμμα προσανατολισμένο στην
επιστροφή της οικονομίας στην ανάπτυξη», όπως λέει στη συνέντευξή του ο
κ. Σταθάκης, αυτό το πρόγραμμα μένει να το δούμε.
Το «πρόγραμμα της
Θεσσαλονίκης», που ο ΣΥΡΙΖΑ περιφέρει σαν το Αγιο Δισκοπότηρο στον
δημόσιο διάλογο, δεν είναι πρόγραμμα επιστροφής στην ανάπτυξη, είναι
πρόγραμμα παροχών. Πολλές από αυτές είναι αναγκαίες, αλλά δεν αποτελούν
ικανή συνθήκη για την ανάπτυξη.
Τέταρτον:
Οσο καλό κι άγιο να είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πρέπει
από κάπου να χρηματοδοτηθεί. Τα 11 δισ. του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας δεν είναι σε κάποιο μπαούλο που θα το ανοίξει ο κ.
Λαφαζάνης για να τα σκορπίσει στους ιθαγενείς. Είναι στα χέρια των
Ευρωπαίων και αποτελεί πάλι θέμα επιτυχούς διαπραγμάτευσης αν θα
αλλάξουν σκοπό. Οσο για τον «δραστικό περιορισμό της εισφοροδιαφυγής και
της παραοικονομίας», μας τα ’παν κι άλλοι. Ας πιάσουν τα ψάρια, που
είναι στον γιαλό, και μετά βάζουμε τηγάνι στη φωτιά.
Τα αναφέρουμε αυτά, διότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θυμούνται ότι διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο με εμάς: να κυβερνήσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου