«Όσον αφορά στις εξελίξεις στη Μέση
Ανατολή, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι παγκόσμιες δυνάμεις πρέπει να
αφήσουν τους ανθρώπους της περιοχής να εκπληρώσουν τα δίκαια οράματά
τους. Δεν νομιμοποιούνται να χαρακτηρίζουν τις εξεγέρσεις των λαών ως
τρομοκρατία και στη συνέχεια να ρίχνουν βόμβες στα κεφάλια τους ή να
γεμίζουν τις φυλακές με αυτούς. Τέτοιες συμπεριφορές δεν θα κάμψουν τη
θέληση των λαών».
Το παραπάνω απόσπασμα περιλαμβάνεται στο καθιερωμένο
μήνυμα του «αρχιστράτηγου» των Ταλιμπάν, Μουλά Ομάρ, το οποίο απευθύνει
κάθε χρόνο με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης του Ραμαζανιού -είναι δε
σαφές ότι αναφέρεται στους βομβαρδισμούς των Αμερικανών κατά των
«τζιχαντιστών», με στόχο να ανακοπεί η προέλασή τους στο κεντρικό και
βόρειοι Ιράκ, καθώς και στην ανατολική Συρία.
Κι αν ο ηγέτης της
οργάνωσης, η οποία συνεχίζει να ελέγχει μεγάλα τμήματα του Αφγανιστάν
και του Πακιστάν, φροντίζει να είναι κάπως... διακριτικός και να κρατά
αποστάσεις, ο ομόλογός του της αφρικανικής Μπόκο Χαράμ δεν διστάζει να
τα πει έξω από τα δόντια!
Μέσω ενός βίντεο διάρκειας 16 λεπτών
που διοχέτευσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Αμπουμπακάρ Σεκάου
εκφράζει την ευγνωμοσύνη του και την πλήρη υποστήριξή του στο ικανότατο
(όπως αποδεικνύεται στην πράξη) «αφεντικό» του Ισλαμικού Κράτους, Αμπού
Μπακρ αλ-Μπαγκντάτι. «Είθε ο Αλλάχ να σας προστατεύει», λέει, καλώντας
τους «αδελφού» του σε όλο το Ισλάμ να ενισχύσουν τον κοινό αγώνα. Ένα
αγώνα ο οποίος, αν πιστέψουμε στην αυθεντικότητα της πρόσφατης
συνομιλίας Ιταλού δημοσιογράφου με οπλαρχηγό των «τζιχαντιστών» του
Ιράκ, «βρίσκεται μόλις στην αρχή του».
Ισλαμικό Κράτος, Ταλιμπάν, Μπόκο Χαράμ και άλλες μικρότερες αλλά εξίσου
αποφασισμένες και φανατικές οργανώσεις -τα «παιδιά» της αλ-Κάιντα
έρχονται να βάλουν τα γυαλιά στους... πατεράδες τους. Και να αποδείξουν,
έτσι, αυτό που πολλοί είχαν σπεύσει να προαναγγείλουν: ότι η εκτέλεση
του Οσάμα μπιν Λάντεν από τους Αμερικανούς, το 2011, δεν έβαλε τέλος
στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που είχε κηρύξει ο Τζορτζ Μπους.
Μάλιστα, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μπροστά σε όλους αυτούς τους
νέους μαχητές του Ισλάμ, οι παλιότερες γενιές μοιάζουν με... αθώες
περιστερές.
Ο Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι, για παράδειγμα, έχει έρθει
επανειλημμένως σε ρήξη με τον αλ-Μπαγκντάτι, ειδικά όταν ο τελευταίος
αρνήθηκε να εκχωρήσει την πρωτοκαθεδρία του «ιερού πολέμου» στη Συρία
στην αλ-Νούσρα, μια οργάνωση η οποία ανήκε ευθέως στο δίκτυο της
αλ-Κάιντα. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ένας από τους λόγους που διαφώνησε
μαζί του και τον κατήγγειλε δημοσίως ήταν οι βίαιες και απάνθρωπες
μέθοδοι που χρησιμοποιούσε για να επιβληθεί τόσο στους αλλόθρησκους όσο
και στους αντιπάλους του εντός του Σουνιστικού Ισλάμ!
Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε στην πορεία, ο αποκαλούμενος και «γιατρός» είναι ο μεγάλος χαμένος από αυτή την κόντρα.
Γι' αυτόν τον λόγο, άλλωστε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν εκτιμήσεις
των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών οι οποίες δημοσιεύτηκαν σχετικά
πρόσφατα στην εφημερίδα Washington Post, αρκετές ομάδες ισλαμιστών
μαχητών, κυρίως από την Αφρική, σπεύδουν εσχάτως να εγκαταλείψουν την
αλ-Κάιντα και να δηλώσουν πίστη στο Ισλαμικό Κράτος και τον ηγέτη του,
γοητευμένοι όχι κυρίως από τις μεθόδους του, αλλά από την
αποτελεσματικότητα που έχουν.
Εδώ βρίσκεται μία ακόμη ειδοποιός διαφορά των νυν και πρώην
«τζιχαντιστών». Διότι ενώ ούτε ο μπιν Λάντεν ούτε ο αλ-Ζαουάχρι είχαν
διακηρύξει ανοιχτά ότι η προτεραιότητά τους ήταν η δημιουργία ισλαμικών
κρατών ή την ανακήρυξη του νόμου της σαρία σε ολόκληρες ζώνες που θα
υπερέβαιναν τα υπάρχοντα εθνικά σύνορα, σήμερα αυτός ο στόχος φαίνεται
πως βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Μάλιστα, φαίνεται πως εδώ βρίσκεται
και μια από τις αιτίες της ρήξης ανάμεσα στους Ταλιμπάν και τα
«ρετάλια» της αλ Κάιντα. Για του λόγου το αληθές, ο αλ-Μπαγκντάτι έχει
ανακηρύξει χαλιφάτο στη Συρία και το Ιράκ, ο Μουλάς Ομάρ επαναλαμβάνει
τον στόχο για ένα εμιράτο στο Αφγανιστάν και περιοχές του γειτονικού
Πακιστάν, ενώ και ο Σεκάου δεν κρύβει ότι επιδιώκει την ανατροπή του
προέδρου της Νιγηρίας Γκούντλακ Τζόναθαν και την εγκαθίδρυση ενός
ισλαμικού κράτους στην πολυπληθέστερη χώρα της Αφρικής.
Πρακτικά, το ακραίο Ισλάμ δείχνει να ενηλικιώνεται και, χωρίς να
εγκαταλείπει τα εκδικητικά χτυπήματα κατά των «απίστων» και της Δύσης
(με κορυφαία την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους του Μανχάταν, το 2001),
βάζει τον πήχυ ακόμη πιο ψηλά. Επιχειρώντας να καλύψει το κενό που
αφήνει η απαξίωση του παλιού, διεφθαρμένου και ξεπουλημένου «πολιτικού
Ισλάμ» και καβαλώντας τα τεράστια κύματα που προκάλεσε η «Αραβική
Άνοιξη», οι σύγχρονοι ηγέτες του «Ιερού Πολέμου» προσπαθούν να
συνεγείρουν και να συσπειρώσουν τους (Σουνίτες) ομόθρησκούς τους για τον
έλεγχο ολόκληρων χωρών και περιοχών του πλανήτη -μαζί φυσικά με τον
φυσικό τους πλούτο, όπως αποδεικνύουν και οι εξελίξεις στο Ιράκ.
Πρόκειται, με άλλα λόγια, για ένα άλλου είδους «νασερισμό». Και γι'
αυτό, η Δύση και οι έμπιστοί της στον μουσουλμανικό κόσμο δεν θα
ξεμπερδέψουν με ένα νέο γύρο «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ Εμπρός για το «χαλιφάτο» σε Ιράκ και Συρία
Οι πληροφορίες λένε ότι στις γραμμές τους δεν έχουν παρά 10.000-11.000
μαχητές, εκ των οποίων περίπου το ένα τέταρτο είναι μισθοφόροι. Κι όμως,
μέχρι σήμερα, έχουν τρέψει σε φυγή τον εκπαιδευμένο από τους
Αμερικανούς στρατό του Ιράκ, έχουν ταπεινώσει τους Κούρδους «πεσμεργκά»,
έχουν καταλάβει τη Μοσούλη και το στρατηγικής σημασίας φράγμα της,
βρίσκονται μόλις 100 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη, ενώ έχουν ανακηρύξει την
ίδρυση του χαλιφάτου τους, που περιλαμβάνει εδάφη και από τη γειτονική
Συρία.
Για την ώρα δε, οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί δεν δείχνουν να τους
πτοούν. Το μυστικό του Ισλαμικού Κράτους δεν βρίσκεται μόνο στη
βιαιότητα και την αποφασιστικότητα των μελών του. Βρίσκεται, επίσης, στο
όραμα που προσφέρει σε τμήμα του λαού ενός διαλυμένου κράτους, αλλά και
στη συμμαχία με τα (επίσης Σουνιτικά) «υπολείμματα» του μηχανισμού και
του στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν, που θεωρούν ότι τώρα είναι η ευκαιρία
για τη μεγάλη ρεβάνς.
ΤΑΛΙΜΠΑΝ Περιμένοντας την αποχώρηση των Αμερικανών
Δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν και την εκδίωξή τους από την κυβέρνηση, παρά την παρουσία δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών της ISAF, οι Ταλιμπάν αποδεικνύουν ότι δεν αποτελούν απλώς μια τρομοκρατική οργάνωση, αλλά είναι πολύ ανθεκτικοί και με βαθιές ρίζες στην τοπική κοινωνία -και στο γειτονικό Πακιστάν. Κάθε χρονιά, στη θερινή τους επίθεση, φτάνουν στον... προθάλαμο της Καμπούλ ή χτυπούν ακόμη και στο κέντρο της, ενώ διατηρούν υπό τον έλεγχό τους σημαντικά τμήματα της χώρας. Πρόσφατα, μάλιστα, με την εκτέλεση ενός Αμερικανού στρατηγού μέσα σε στρατιωτική βάση, υπενθύμισαν σε όλους την ισχύ τους. Το πιο σημαντικό είναι ότι, όπως ξεκαθάρισε και ο Μουλάς Ομάρ, οι Ταλιμπάν ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον στόχο της εξουσίας και της δημιουργίας ενός εμιράτου και είναι φανερό ότι περιμένουν την αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων για να ξεκινήσουν τη μεγάλη αντεπίθεση.
ΜΠΟΚΟ ΧΑΡΑΜ Στόχος να γίνει η Νιγηρία ισλαμικό κράτος
Η οργάνωση ιδρύθηκε το 2002 και το πλήρες όνομά της είναι «Ανθρωποι που έχουν ταχθεί στη διάδοση της διδαχής του Προφήτη και της Τζιχάντ». Αν και τα μέλη της έχουν προβεί σε σειρά εγκληματικών πράξεων, έγινε γνωστή παγκοσμίως μετά την πρόσφατη απαγωγή διακοσίων και πλέον ανήλικων μαθητριών, η τύχη των οποίων εξακολουθεί να αγνοείται. Ο νυν ηγέτης της, Αμπουμπακάρ Σεκάου, έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να τις πουλήσει ως σκλάβες, υπενθυμίζοντας ότι με βάση τη σαρία οι γυναίκες δεν έχουν θέση στην εκπαίδευση -ενώ ταυτόχρονα, κανείς πιστός μουσουλμάνος δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε σχέση με τον δυτικό πολιτισμό. Ο ίδιος διαδέχθηκε το 2009 τον ιδρυτή της Μοχάμεντ Γιουσούφ, ο οποίος δολοφονήθηκε από την αστυνομία κατά την κατάληψη του αρχηγείου της οργάνωσης. Μάλιστα, οι Αρχές περιέφεραν τότε το άψυχο σώμα του και ισχυρίζονταν ότι η Μπόκο Χαράμ είχε τελειώσει οριστικά -κάτι που, όπως αποδείχθηκε, δεν συνέβη.
ΒΑΛΚΑΝΙΑ Βοσνία - Κόσοβο «φυτώρια» μαχητών του Ισλάμ
Η σύλληψη, αυτή την εβδομάδα, σαράντα ατόμων από τις Αρχές του Κοσόβου
με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στους πολέμους της Συρίας και του Ιράκ
στο πλευρό των φανατικών ισλαμιστών, καθώς και το γεγονός ότι στην
κατοχή τους βρέθηκε ένα ολόκληρο οπλοστάσιο, ήρθε να υπενθυμίσει ότι
ορισμένες χώρες των Βαλκανίων λειτουργούν ακόμη και σήμερα ως φυτώρια
μελλοντικών «τζιχαντιστών». Σχεδόν στο σύνολό τους είναι αλβανικής
καταγωγής και προέρχονται από τις «μήτρες» του UCK και του όμορου
αντάρτικου της ΠΓΔΜ, καθώς και από τους Βόσνιους μαχητές στον εμφύλιο
που ακολούθησε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Παρά δε τους νόμους που
θεσπίζονται, δεν δείχνουν να πτοούνται. «Οι εκτιμήσεις λένε ότι περίπου
τριακόσιοι τζιχαντιστές από τη Βοσνία συμμετέχουν στους πολέμους με
θρησκευτικά κίνητρα. Οι περισσότεροι στη Συρία και λιγότεροι στο Ιράκ
και το Αφγανιστάν. Αυτοί, όταν επιστρέψουν, θα μεταφέρουν στη Βοσνία τον
πόλεμο της Συρίας», είπε ένας ειδικός στο θέμα μιλώντας σε εφημερίδα
της Μπάνια Λούκα, όπως μετέδωσε το ΑΠΕ.
Υπάρχει αντίπαλο δέος;
Η Χαμάς και η Χεζμπολάχ χαρακτηρίζονται τρομοκρατικές οργανώσεις από
τις ΗΠΑ -κυρίως επειδή το απαιτεί το Ισραήλ. Το Ιράν, παρά τον δίαυλο
επικοινωνίας που έχει ανοίξει με τη Δύση, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται
με επιφυλακτικότητα, αν όχι εχθρικότητα στην Ουάσιγκτον -κάτι που το
ζητά επιτακτικά η Σαουδική Αραβία. Ο δε Σύρος μονάρχης, Μπασάρ αλ-Άσαντ,
συνεχίζει να βρίσκεται στο στόχαστρο -μιας και δεν τον θέλουν οι
περισσότεροι γείτονές του.
Ωστόσο, μια ψύχραιμη ματιά σε όλους
αυτούς θα οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο μοιάζουν με... αθώες
περιστερές μπροστά στο Ισλαμικό Κράτος, την Μπόκο Χαράμ και τους
Ταλιμπάν (αν και οι τελευταίοι έχουν αρχίσει σταδιακά να...
εκσυγχρονίζονται), αλλά είναι και πιο αξιόπιστοι συνομιλητές στο τραπέζι
του διαλόγου. Άλλωστε, επί της ουσίας αυτό γίνεται, όσο κι αν δεν το
παραδέχονται οι Αμερικανοί: η Χαμάς συμμετέχει κανονικά στις
διαπραγματεύσεις της Αιγύπτου, η Χεζμπολάχ συγκυβερνά στον Λίβανο, ενώ
με τους Ταλιμπάν διεξάγονται τακτικά επαφές, έστω και ανεπισήμως.
Μάλιστα, λόγω και των εξελίξεων στο Ιράκ, φαίνεται πως επιταχύνεται το
γεωπολιτικό «συνοικέσιο» ανάμεσα στη Δύση και την Τεχεράνη -η οποία, από
την πλευρά της, μπορεί να εγγυηθεί τη (σιωπηρή, έστω) συναίνεση του
Σιιτικού Ισλάμ στις νέες ισορροπίες. Αντιθέτως, οι Σαουδάραβες σεΐχηδες
και ιμάμηδες δεν μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο για τους Σουνίτες και
ειδικά όσους ανήκουν στη σέχτα των Ουχαμπιστών. Καθώς δε μια ιστορική
οργάνωση, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, βρίσκονται υπό διωγμό στην Αίγυπτο,
όλα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου