Της ΕΛΛΗΣ ΜΗΤΑΚΙΔΟΥ
Το να είσαι ρεαλιστής είναι προσόν. Το να λεονταρίζεις, ηλιθιότητα. Αλλά
το να γονατίζεις είναι εγκληματικό (για την Ιστορία), θλιβερό (για το
σήμερα). Τα τελευταία (αρκετά) χρόνια, επιστήμονες –που συνήθως
σπούδασαν με αμερικανικές υποτροφίες– αρθρογραφούν σε εγχώρια και ξένα
έντυπα (κυρίως σε τουρκικά), τσαλαβουτούν στα κόμματα, ιδρύουν συλλόγους
και διοργανώνουν φόρουμ με έναν και μόνο στόχο: Να πείσουν την ελληνική
κοινή γνώμη πως η περίοδος της τουρκοκρατίας ήταν μια ανθηρή περίοδος
για την Ελλάδα. Οπότε, το καλύτερο που έχει να κάνει, είναι να
επιστρέψει στις… αγκαλιές του νεοθωμανισμού (πλέον).
Το επιχείρημα σήμερα, στα χρόνια της κρίσης, είναι γνωστό: Οι Τούρκοι «σώζουν» την ελληνική οικονομία, κατά τις τουριστικές περιόδους –και όχι μόνο–, ενδιαφέρονται, από αίσθημα αλληλεγγύης, για την πορεία της χώρας και πως όποιος μιλά ενάντια στην τουρκική πολιτική… είναι εχθρός της ανάπτυξης και της ευημερίας του ίδιου του τόπου του.
Θα μπορούσε κάποιος να πει, βέβαια, πως ολόκληρη η πολιτική σκηνή της χώρας δείχνει να έχει προσχωρήσει σε αυτή τη θέση, ωστόσο, ο μηδενισμός δεν βοηθά να προχωρήσει κανείς…
Κάποιοι χαρακτηρίζουν ως «τουρκολάγνους» αυτούς που εκφράζουν αυτές τις θέσεις. Η δική μας άποψη πάλι είναι πως αυτά είναι «παιδιά για ενοικίαση», παιδιά που μεγάλωσαν για να είναι γιουσουφάκια και τώρα αποζητούν τη βία που θα τους ασκούσε ο κάθε «μερακλής» πασάς.
Κι επειδή αυτή τη βία δεν την υφίστανται, αυτοβούλως θέτουν εαυτούς στη
διάθεση των… «gonna be» μερακλήδων, για να τους εξυπηρετούν όπως
μπορούν. Με θέσεις, γνώμες, «επιστημοσύνη»… Ξεπεσμός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου