ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Οταν οι μεγάλες συμφωνίες αποτυγχάνουν

The Economist

Κάποτε η βασίλισσα Βικτωρία είχε αποφανθεί: «Δεν μας ενδιαφέρουν οι πιθανότητες μιας ήττας». Για όσους οικοδομούν αυτοκρατορίες στο πεδίο των επιχειρήσεων, η αποτυχία είναι πολύ συχνό φαινόμενο. 

Στις 5 Aυγούστου ο 80χρονος Ρούπερτ Μέρντοχ απέσυρε τη μονομερή προσφορά του ομίλου του, 21st Century Fox, για την εξαγορά της Τime Warner. H συμφωνία θα αποτιμάτο τουλάχιστον στα 70 δισεκατομμύρια δολάρια και θα είχε δημιουργήσει έναν ογκόλιθο στα μίντια. Λίγες ώρες αργότερα ο ιαπωνικός κολοσσός της Softbank, o οποίος ελέγχει την αμερικανική τηλεπικοινωνιακή Sprint, εγκατέλειψε την προσπάθεια να αγοράσει έναν άλλο αμερικανικό τηλεπικοινωνιακό όμιλο, εκείνον της Τ-Μοbile. Η αξία της τελευταίας υπερβαίνει τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια.
Μέσα στη χρονιά είχαν προηγηθεί και άλλες δύο αποτυχίες, το ναυάγιο της Pfizer, η οποία ήθελε να αγοράσει την ανταγωνίστριά της AstraZeneca, αξίας 125 δισ. δολαρίων, και εκείνο της παρ’ ολίγον συνένωσης Publiclis και Omnicom. Οι δύο διαφημιστικές εταιρείες θεωρητικά είχαν δεσμευθεί να υλοποιήσουν κάτι λογικά αδύνατο, μια φιλική γαλλο-αμερικανική συγχώνευση μεταξύ ίσων. Στην πραγματικότητα, οι διευθύνοντες σύμβουλοί τους παλεύουν όπως τα ποντίκια σε ένα σακί.
 

Συνολικά μιλώντας, συμφωνίες αξίας 390 δισεκατομμυρίων δολαρίων έχουν εγκαταλειφθεί ή ακυρωθεί από τις αρχές του 2014 και μέχρι σήμερα. Αυτό το ποσό είναι τεράστιο σε απόλυτους όρους, αν και αποτυπώνει την αύξηση συγχωνεύσεων και εξαγορών το τρέχον έτος. Τυπικά το 10% - 20% των προτεινόμενων συμφωνιών καταλήγει σε κλάματα και η φετινή χρονιά δεν αποτελεί εξαίρεση. 

Συνήθως οι επιχειρήσεις υπερβάλλουν κατά δύο τρόπους: είτε προτείνουν συνεργασίες που προβληματίζουν τις ρυθμιστικές αρχές είτε άλλες, που φέρνουν στα όριά τους τους ισολογισμούς τους και την υπομονή των επενδυτών τους. 

Παρά τις παθιασμένες εκκλήσεις του Μασαγιόσι Σον, του ιδρυτή της Softbank, oι αμερικανικές αρχές έμειναν ασυγκίνητες στα σχέδιά του να περιορίσει τον αριθμό των μεγάλων αμερικανικών παρόχων κινητής τηλεφωνίας από τέσσερις σε τρεις. Ο Ρούπερτ Μέρντοχ προσέφερε για την Τime Warner επιπλέον τίμημα σχεδόν 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή ποσό υψηλότερο από την κεφαλαιοποιημένη αξία της εξοικονόμησης κόστους, που θα μπορούσε να επιτευχθεί. Αυτό υποδήλωνε ότι η συμφωνία θα κατέστρεφε την αξία για τους επενδυτές.  

Παραδοσιακά, όταν μία συμφωνία αποτυγχάνει, όλοι υποδύονται πως δεν έχει πραγματικά αλλάξει κάτι.
Στην πραγματικότητα, τέτοια ναυάγια έχουν παρατεταμένες συνέπειες. Οι εταιρείες - στόχοι, οι οποίες συχνά μαγειρεύουν μεγαλόπνοες προβλέψεις στο πλαίσιο της άμυνάς τους στην εξαγορά, καλούνται μετά να ανταποκριθούν σε αυτές. 

 Η Astra είχε δηλώσει ότι αναμένει πωλήσεις σχεδόν διπλάσιες έως το 2023, παρά το ότι τώρα είναι στάσιμες. Η επαναγορά ιδίων μετοχών μπορεί να αποκαταστήσει κάπως τα πράγματα. Η τιμή μετοχής της Time Warner απώλεσε 13% της αξίας της αμέσως την επόμενη ημέρα μετά την απομάκρυνση Μέρντοχ και κατόπιν ανακοίνωσε σχέδιο επαναγοράς του 8% των μετοχών της.
 

Από την απέναντι πλευρά, οι δυνητικοί αγοραστές κάποια στιγμή ίσως ανακαλύψουν πως έχουν αποκτήσει «κακό εμπόρευμα». Εάν η Barclays είχε το 2007 αποκτήσει την ολλανδική ανταγωνίστρια ABN AMRO αντί 92 δισ. δολαρίων, θα είχε κάνει επιχειρηματικό χαρακίρι. Η RBS, η τελική νικήτρια, κατέληξε στα χέρια της βρετανική κυβέρνησης.  

Πάντως, συνολικά μιλώντας, ένα ναυάγιο πλήττει την αξιοπιστία της διοίκησης του πιθανού αγοραστή και τη συνοχή της στρατηγικής της. 

Στις 6 Αυγούστου η Sprint ανακοίνωσε την απομάκρυνση του επικεφαλής της, Nτάνιελ Χες. Ο μέγας και πολύ Τζακ Γουέλτς της General Electric είδε τη φήμη του να σκιάζεται όταν δεν κατόρθωσε να εξαγοράσει τη Honeywell, λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί το 2001