Του Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Ο βαθμός απασχόλησης της Δύσης με την ομοφυλοφιλία, εκπλήσσει. Η κοινωνική ένταξη ανθρώπων με αποκλίνουσες
ερωτικές βλέψεις δεν συνιστά ζήτημα κρίσιμο. Αντιθέτως, τέτοιο ζήτημα
είναι η διαρκώς συρρικνούμενη συμμετοχή της Δύσης στην παραγωγή του
παγκοσμίου πλούτου.
Κορεσμός των αναγκών της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης σημειώνεται περί
τα τέλη της δεκαετίας του 60. Αντιστοίχως, περιορίζονται και οι μέχρι
τότε φρενήρεις αναπτυξιακοί ρυθμοί. Συγχρόνως, ο Πρόεδρος Nixon αποφασίζει άνοιγμα προς την (μέχρι τότε) Ερυθρά Κίνα. Η σκέψη ήταν ότι τα εκατοντάδες εκατομμύρια των εκεί κατοίκων αναδείκνυαν εξαιρετική αναπτυξιακή ευκαιρία, πρωτίστως παραγωγής χαμηλού κόστους.
Προϊόντα
έντασης εργασίας άρχισαν να κατακλύζουν την Δύση. Μαζί, όμως, εισήγετο
(εδώ) και η “μιζέρια” του τόπου παραγωγής ως εξής: Αντίστοιχες
επιχειρήσεις, δυτικές, υπέκυπταν στον ανταγωνισμό. Υπήρξε, κοινωνικώς,
αδύνατη η προσαρμογή του εδώ εργασιακού κόστους προς το κινεζικό.
Οδυνηρώς και παγκοσμίως επιβεβαιώθηκε δόγμα αριστοτελικό. Ότι, δηλαδή,
“ομοίως τέμνονται (μόνον) τα όμοια”.
Η
ασιατική “εισβολή” προκάλεσε τελικά, εδώ, ανεργία. Και αυτή παγιώθηκε.
Δικαιώματα κοινωνικού χαρακτήρα, φερ’ ειπείν κατωτάτων ορίων αμοιβής ή
σύνταξης, παιδείας κ.ο.κ. θεωρήθηκαν αμετακλήτως κεκτημένα. Τα κράτη
αντιμετώπισαν το αντίστοιχο κόστος με δανεισμό. Και αυτός έγινε, εν
πολλοίς, υπερβολικός. Στις ΗΠΑ διαρκής είναι η τριβή για την αύξηση του
ορίου του κρατικού δανεισμού. Η Ιαπωνία βαρύνεται με υποχρεώσεις
υπερακοντίζουσες το 200% του ΑΕΠ της. Η Νότια Ευρώπη είναι, ομοίως,
κατάχρεη. Η άλλοτε κραταιά Γαλλία διαρκώς υπόσχεται και μονίμως αθετεί υποχρεώσεις της για μείωση του δημοσίου της χρέους. Οι κατάχρεες χώρες αντιμετωπίζουν κόστος εξυπηρετήσεως χρέους. Έτσι καταλήγουν σε μειωμένη ανταγωνιστικότητα. Επομένως και, γενικώς, σε ψηλή ανεργία.
Η μεταπολεμική Δύση έχει οικουμενικώς εξασθενήσει έναντι του λοιπού κόσμου.
Οι ΗΠΑ, την 11.9.01, δέχθηκαν πρωτοφανή τρομοκρατική επίθεση. Κηρύχθηκε
αγώνας κατά του μαύρου χρήματος της τρομοκρατίας. Εξελίχθηκε σε κυνήγι φοροδιαφυγής. Παγκοσμίως οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να ελέγχουν την φορολογική νομιμότητα των καταθετών τους. Επίσης και τις κινήσεις κεφαλαίων
εκ μέρους τους. Ό,τι όμως δεν έχει προσεχθεί είναι το εξής: οι
φορολογικοί περιορισμοί στην ροή κεφαλαίων δεν αφορούν τους νέους
πλουσίους της Οικουμένης. Περί τις είκοσι χιλιάδες δισεκατομμυριούχοι
Κινέζοι είναι εκτός συστήματος ελέγχων. Τα ανάλογα ισχύουν για Ινδούς,
Νοτιαμερικάνους, Αφρικανούς, Ρώσους κ.ο.κ. Παρέχεται έτσι (και) εξήγηση
της ενδοτικότητας παραδοσιακών τραπεζικών καταφυγίων. Αλλάζει η
εθνικότης των πελατών τους. Για τους νέους πελάτες το παραδοσιακό σύστημα, της ανωνυμίας, τηρείται αναλλοίωτο (!!!).
Συμπερασματικά,
η “ηθικοποίηση” των χρηματοροών, όπου κατέφυγε η Δύση προς αντιμετώπιση
εγγενών της δυσχερειών, στρέφεται σε βάρος της. Αναδεικνύει συγκριτικό
πλεονέκτημα υπέρ των μη δυτικών παγκοσμίων ανταγωνιστών της. Δεν είναι
νοητή οικουμενική ηθικοποίηση χωρίς αντίστοιχο (οικουμενικό) συντονισμό
(!!!).
Ο διεθνής ανταγωνισμός διαγράφεται αμείλικτος. Οι φορολογικές επιβαρύνσεις στην
Δύση είναι εν γένει υπερβολικές. Αυξάνουν το κόστος. Μειώνουν άρα (και)
την φοροεισπρακτική τους αποτελεσματικότητα.
Μόνη διέξοδος για την Δύση είναι η αύξηση συμμετοχής της στον παγκόσμιο πλούτο, ταυτόχρονα, και ο διαχειριστικός της εξορθολογισμός. Πρέπει να γίνει σαφές ότι δημοσιονομική εξυγίανση και αύξηση παραγωγικότητας συνιστούν δύο μέτωπα της αυτής μάχης. Της μάχης, δηλαδή, της οικονομικής ανάπτυξης. Αυτή (αποκλειστικώς) εξασφαλίζει κοινωνική ευδαιμονία.
ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου