Είναι εξοργιστική η ανεμελιά με την οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση
το Ασφαλιστικό. Εκτός από εξοργιστική είναι και επικίνδυνη, γιατί
δείχνει ασύγγνωστη άγνοια κινδύνου.
Ακούσαμε πρόσφατα το «σχέδιο» του
αρμόδιου υπουργού για «συστέγαση» ασφαλιστικών φορέων. Λες και το
πρόβλημα είναι τα νοίκια ή η αξιοποίηση των κτιρίων. Θα ένιωθα πολύ
καλύτερα αν άκουγα κάτι που να πείθει ότι η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται όχι
μόνο ότι υπάρχει πρόβλημα, αλλά, κυρίως την υφή και τη σοβαρότητα του
προβλήματος.
Η ασφαλιστική κάλυψη έναντι των διαφόρων κινδύνων,
μεταξύ των οποίων το γήρας, η αρρώστια και η ανεργία, έχει ιστορικά
αφεθεί να εξελιχθεί σε κενό κυβερνητικής πρωτοβουλίας. Διάφοροι φορείς
δημιουργήθηκαν με βάση επαγγελματικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα, με
εισφορές των ενδιαφερομένων αλλά και δημόσιους πόρους ανάλογα με την
πολιτική ισχύ του κάθε Ταμείου. Μια απίστευτη «ασφαλιστική κουρελού»
προέκυψε με τον χρόνο, κυρίως μεταπολεμικά, η οποία εκτός από
«πολύχρωμη» αποδείχθηκε και διάτρητη. Με την καθίζηση της οικονομίας
εξαφανίσθηκαν όχι μόνο οι «εισφορές», αλλά και οι υπόλοιποι πόροι. Ο
βασιλιάς φάνηκε ότι είναι γυμνός.
Και τώρα τι κάνουμε;;
Οι
Αγγλοσάξονες θα 'λεγαν «πίσω στο σχεδιαστικό τραπέζι». Να σχεδιάσουμε
εξαρχής, αλλά παίρνοντας υπόψη και τα τρέχοντα βάρη. Ο,τι δεν έγινε τόσα
χρόνια, όταν «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα», πρέπει να γίνει με τη
χώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας.
Η κουρελού άλλα μπαλώματα δεν παίρνει.
Εκατομμύρια κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς σύνταξη. Και όσοι δεν το
καταλαβαίνουν, δεν κάνουν για τη δουλειά που τους ανατέθηκε.
Το
έργο είναι ίσως το μόνο βαθύτατα πολιτικό εγχείρημα που οφείλει να
αναλάβει η κυβέρνηση με την απαραίτητη διακομματική στήριξη. Και εδώ, η
μάλλον σίγουρη άρνηση συμμετοχής της αντιπολίτευσης θα πρέπει να γίνει
απόλυτα διάφανη και να εξηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια. Τζάμπα μάγκες στο
Ασφαλιστικό δεν σηκώνει η χώρα.
Είναι πολιτικό ζήτημα γιατί
συνεπάγεται μεγάλη αναδιανομή εισοδήματος μέσω της φορολογίας και της
παράλληλης κατάργησης των σημερινών εισφορών. Με την ανεργία στο 27% και
τις προβλέψεις να παραμείνουν πολύ ψηλά για χρόνια, η «εξάρτηση» από
εισφορές προκαλεί τρόμο και απελπισία.
Οι τρεις πυλώνες της εθνικής
ασφάλισης, των επαγγελματικών φορέων και της ιδιωτικής ασφάλισης είναι
μονόδρομος.
Αυτό που οι «πολιτικοί γίγαντες» του πολιτικού μας
συστήματος μένει να αποφασίσουν είναι το «μείγμα».
Λέτε να είναι
ικανοί να το κάνουν;
Πάντως, δουλειά για στρουθοκαμήλους δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου