Ποια Αριστερά;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Η πιο σουρεαλιστική συζήτηση των προεκλογικών ηµερών δεν αφορά ούτε την πρωτιά του ΠαΣοΚ ούτε την αυτοδυναµία της ΝΔ.

Αφορά την εκλογική συνεργασία των κομμάτων της Αριστεράς και το μετεκλογικό ενδεχόμενο μιας «αριστερής συγκυβέρνησης».

Αν δεν απατώμαι, τη σχετική πρόταση έχει διατυπώσει ο Τσίπρας - ίσως για να πλειοδοτήσει πολιτικά στη συνεργασία που του ζήτησε ο Καμμένος...

Ο σουρεαλισμός της πρότασης δεν είναι ότι στερείται αποδεκτών: ούτως ή άλλως, το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ την έχουν απορρίψει.

Αλλά ότι στερείται αντικειμένου. Διότι για να συνεργαστεί κάποιος με κάποιον πρέπει στοιχειωδώς να συμφωνούν σε κάτι.

Προς το παρόν, όμως, με τους μόνους που φαίνεται να συμφωνεί κάπου ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τους Ανεξάρτητους Ελληνες.

Ο Καμμένος μιλάει για «προδότες», ο Τσίπρας για «κατοχική κυβέρνηση», άρα μάλλον τα ίδια λένε για την παλιο-κατάσταση. Και όποιοι λένε τα ίδια αποκλείεται να σκέφτονται διαφορετικά.

Ακόμη κι έτσι, όμως, ακόμη κι αν συμφωνήσουν να συνεργαστούν, ακόμη κι αν τους συνδράμουν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανόλης Γλέζος, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και «Το Χωνί», δύσκολα θα βγει ο λογαριασμός για την «κυβέρνηση αριστερής συνεργασίας». Διότι με τους άλλους αριστερούς τι σχέση έχουν;

- Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που πιστεύει στον Στάλιν, που θαυμάζει τον Ζαχαριάδη, που καμαρώνει τον «Δημοκρατικό Στρατό», που σιχαίνεται την Ευρώπη, που θεωρεί κουρελόχαρτο το Σύνταγμα και ονειρεύεται μια «δικτατορία του προλεταριάτου». Οταν με το καλό την εγκαθιδρύσει, οι «αντιφρονούντες» (ακόμη κι οι άλλοι αριστεροί της «αριστερής συγκυβέρνησης») θα αναλάβουν να αντικαταστήσουν τους λαθρομετανάστες στα «κέντρα φιλοξενίας» που ετοιμάζει ο Χρυσοχοΐδης.

- Η ΔΗΜΑΡ, από την πλευρά της, είναι ένα δημοκρατικό κόμμα που σιχαίνεται τον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη, που απεχθάνεται τις δικτατορίες του οιουδήποτε προλεταριάτου, που ομνύει στον πλουραλισμό και στην Ευρώπη.

Τι το κοινό έχουν όλοι αυτοί; Απολύτως τίποτα! 

Και τότε γιατί να συνεργαστούν; 

Για να διώξουν τον Τσολάκογλου με τον Λογοθετόπουλο;

Πολύ φοβούμαι ότι στη βάση της παρεξήγησης κρύβεται μια διπλή και παλαιά παρανόηση.

Πρώτον, ότι αριστερός είναι όποιος δηλώνει αριστερός.

Δεύτερον, ότι αριστερό είναι ό,τι δηλώνει όποιος δηλώνει αριστερός.

Αν, δηλαδή, δηλώνεις αριστερός, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να κάνεις τουρισμό με τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ του Φωτόπουλου ή να υποδύεσαι τον αργόσχολο συνδικαλιστή του Δημοσίου.

Λυπάμαι, αλλά αυτή είναι «η Αριστερά της Μεταπολίτευσης». Ενα αφόρητο παραμύθι. Ενα ακατάσχετο νταραβέρι. Και ένα ατέλειωτο παπατζιλίκι.

Μια τέτοια Αριστερά έκανε ήδη τεράστια ζημιά στον τόπο χωρίς να παίρνει τυπικά μέρος στη διακυβέρνηση. Σκεφθείτε τώρα που θέλει και να μας κυβερνήσει!