Ας φαντασθούμε για λίγο τη θέση στην οποία βρέθηκε ο καθένας από τους βουλευτές που μόλις σε μια μέρα, προχθές, κατέθεσαν ενενήντα δύο τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, στην πλειονότητά τους με περιεχόμενο τοπικού ενδιαφέροντος.
Ας σκεφθούμε τις ατέλειωτες συζητήσεις με τους ψηφοφόρους, τις πιέσεις, τις υπερβολές, τη μιζέρια της διαπραγμάτευσης, τις απειλές, τα καλοπιάσματα, τις υποσχέσεις και τους λόγους που έπεσαν. Επειτα την τρεχάλα του βουλευτή για να πάρει η τροπολογία του την έγκριση από τον υπεύθυνο της Κ.Ο. και, τέλος, να προλάβει να την καταθέσει.
Και προς τι όλο αυτό, αφού οι τροπολογίες δεν θα περάσουν;
Μόνο και μόνο για να δουν οι τοπικοί παράγοντες και κομματάρχες τον βουλευτή τους να επιδεικνύει ότι προθύμως αψηφά την ξεφτίλα, αν με αυτό τον τρόπο μπορεί να αποδείξει την αφοσίωση στους εκλογείς και τα μικροσυμφέροντά τους.
Ο κατακλυσμός τροπολογιών με ρουσφετολογικό ή στενά τοπικό χαρακτήρα μάς αποκαλύπτει την πιο γλοιώδη πλευρά της σχέσης του βουλευτή με τους ψηφοφόρους τους. Κάπως σαν τελετουργία μεταξύ αγρίων της εποχής του λίθου, μέσω της οποίας επιβεβαιώνεται η σχέση που τους συνδέει. Ο βουλευτής αδιαφορεί για την περιφρόνηση, το δούλεμα, ενδεχομένως και για τον διασυρμό του από τα Μέσα, αν αυτό είναι το τίμημα της αφοσίωσης στους ψηφοφόρους του.
Αν ο εξευτελισμός είναι λοιπόν η προϋπόθεση για την εμπιστοσύνη μεταξύ λαού και εκπροσώπων του, πόση αξιοπρέπεια μπορεί να έχει η κάθε πλευρά στη συγκεκριμένη σχέση και πόσο σεβασμό να αξιώνει;
Είτε τη γλιτώσουμε από την κρίση είτε όχι, το βέβαιο είναι ότι αν θέλουμε η χώρα να έχει μέλλον πρέπει να την ξαναφτιάξουμε από την αρχή.
Ας ελπίσουμε ότι ο σταυρός προτίμησης θα είναι ένα από τα υλικά που δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε στο νέο οικοδόμημα, τουλάχιστον με τη σημερινή ισχύ του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου