Υπέρβαση του διχαστικού διλήμματος

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Την Ελλάδα τη «σκοτώνουν» πάντοτε οι Ελληνες. Οι άλλοι - φίλοι, σύμμαχοι κι εχθροί - απλώς ξύνουν τις ήδη ανοικτές πληγές.

Ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος εθνικής αυτοχειρίας είναι η μόνιμη διάκριση/διαίρεση των Ελλήνων δια του δύο. Βασιλικοί/Βενιζελικοί, δεξιοί/κομμουνιστές, μνημονιακοί/αντιμνημονιακοί, ευρωσωτηριολόγοι/δραχμοπτωχεύοντες και τόσες άλλες διχοτομήσεις αποδεικνύουν τη διαχρονικότητα αυτής της αυτοκαταστροφικής κουλτούρας. 

Στην προδιάθεση του Ελληνα να αναζητεί και να αναγορεύει «ως εχθρό του» το αντεστραμμένο είδωλό του πρέπει να προσθέσουμε και την αξιοποίησή του, με μιντιακά τεχνάσματα, εκλογικά ψευτοδιλήμματα και πολιτικά τρυκ, από τον δικομματισμό (με όλες του τις μορφές και εκφάνσεις, όπως π.χ. τη σημερινή όπου το μνημονιακό ΠαΣοΚ και η ημι-μνημονιακή ΝΔ διαθέτουν και αντιμνημονιακά παραρτήματα).

Τα ερωτήματα πολλά. Αναρωτιέμαι:

- Πρώτα-πρώτα για το τι έχει πάθει ο λαός (ή έστω ένα μέρος του) και ψάχνει με τόσο άγχος για Πατερούληδες και Μητερούλες κάθε είδους και πάσης προέλευσης.

- Κατά δεύτερον για την αδυναμία να αντιληφθούν τα «πιόνια» (ψηφοφόροι) ότι δεν φταίει η (δημοκρατική) σκακιέρα, αλλά οι κυνικοί μετρ που αλλάζουν συνεχώς τους κανόνες του παιχνιδιού κι έτσι καθιστούν εμάς τους ίδιους «παιχνίδι στα όχι και τόσο καθαρά χέρια τους»

.

- Κατά τρίτον για τον (υποσυνείδητο) θαυμασμό πολλών όχι προς τους πολιτικούς της τιμής και της συνέπειας, αλλά προς τους απογόνους/ επιγόνους του Βρούτου (με τα μπαμπέσικα πισώπλατα μαχαιρώματα).

- Κατά τέταρτον για την ανθεκτικότητα και αποτελεσματικότητα του «παράξενου μείγματος» σοσιαλιζόντων δεξιών, συμβιβασμένων (πρώην) πράσινων μικρομεσαίων, διπρόσωπων (τάχα ουδέτερων) τεχνο-κρατιστών και radical chic διανοουμένων.

Δεν πιστεύω ότι είναι ειλικρινείς όσοι επικαλούνται για να ξαναψηφίσουν δικομματισμό τον φόβο της ακυβερνησίας και του κινδύνου χρεοκοπίας της πατρίδας (αυτή τη λέξη είχαμε να την ακούσουμε και να τη διαβάσουμε δεκαετίες, αλλά τώρα τελευταία έγινε politically correct από τους πρώην «διώκτες της»). Κατά βάθος είτε αγωνιούν μήπως κάποια άνομα άπλυτα βγουν στη φόρα (αγωνία που επιτείνεται από τις απειλητικές υπενθυμίσεις των «χορηγών») είτε προσδοκούν κάποιο μελλοντικό αντάλλαγμα λόγω της υποταγής στον (νέο) αρχηγό.

Χρόνια τώρα α(ρχη)γόμεθα και (αρχηγο)φερόμεθα χωρίς αρχές. Παντού γύρω μας φυτρώνουν αρχηγοί ή και light αρχηγίσκοι. Παντού γύρω τους οι αρχηγόπληκτοι.

Ατομα μετρίων πολιτικών ικανοτήτων, κόλακες και αυλητρίδες, ηγερίες και γελωτοποιοί συγκροτούν τις «οικογένειες» που μας κυβερνούν και μας διχάζουν (ενίοτε μάλιστα μας δικάζουν και μας βρίσκουν ενόχους για τα δικά τους ανομήματα).

Αυτές τις πολιτικές οικογένειες (με τους «κλώνους» τους) που μας έχουν οδηγήσει ως εδώ θα αμνηστεύσουμε αναδρομικά ψηφίζοντάς τους στο όνομα της διαπλοκής ή της αφέλειας πως αυτή τη φορά θα είναι εντιμότεροι και ειλικρινείς;

Θα επιλέξουμε ηγέτες που δεν μας αγαπάνε (και το 'χουν αποδείξει κοροϊδεύοντάς μας επί μακρόν), που δεν τους εμπιστευόμαστε (λόγω βεβαρημένου παρελθόντος), που κρύβονται από την αλήθεια (και τη συγκαλύπτουν με ψέματα);

Πρέπει να αποκόψουμε οριστικά τον ομφάλιο λώρο που μας δένει (μας δέσανε) με την πελατειακή σχέση, τη διαφθορά, την ανομία, ν' αποτινάξουμε τον κατασκευασμένο φόβο ότι αυτοί οι δύο ξέρουν (και τους ξέρουμε), ενώ οι άλλοι (κυρίως η Αριστερά) μας είναι άγνωστοι (άρα περισσότερο αναξιόπιστοι από τους ήδη καταδικασμένους ως υπεύθυνους;).

Είμαι βέβαιος ότι αυτή τη φορά, λόγω της σκληρής πραγματικότητας, των διαψευσμένων οραμάτων και ελπίδων, των εκ-πεσόντων αρχηγών, του παραδοσιακού δικομματισμού, της οργής και του θυμού, οι έλληνες πολίτες θα υπερβούν τα διλήμματα της διαίρεσης δια του δύο (ή και της πρόσθεσης των δύο, δηλαδή της συγκυβέρνησης) και θα εμπιστευθούν αυτούς που συμπάσχουν μαζί τους και που δεν επιβιώνουν με αριθμητικά τρυκ (διασώζοντας μαζί και τα δίκτυα και δίχτυα τους).

Καιρός είναι να στραφούμε προς τους νέους ανθρώπους της προσφοράς και όχι τους αναπαλαιωμένους επαγγελματίες της παραφ(θ)οράς.

Αλλιώς, ας μην αγανακτούμε όταν ο λαός ως πολιτικός Σίσυφος ανεβοκατεβαίνει κάθε 10-15 χρόνια το βουνό πιστεύοντας «τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα».

ΥΓ.: Ο φοβισμένος μηδέποτε δεδικαίωται.