1) Τα ρυθμιστικά εμπόδια στο λιανεμπόριο, όπως π.χ. υποχρεωτική αναγραφή χημικών συνθέσεων τυποιημένων προϊόντων ευρείας κατανάλωσης στα ελληνικά, ο κατακερματισμός του γεωργικού τομέα (μικρές και μη οργανωμένες γαίες).
2) Η έλλειψη οργάνωσης των παραγωγών κυρίως σε μορφή συνεταιρισμών.
3) Οι αθέμιτες πρακτικές, όπως η ρήτρα απαγόρευσης παράλληλων εισαγωγών.
4) Η αδιαφάνεια στις συναλλαγές μεταξύ των λιανεμπόρων και των προμηθευτών τους (π.χ. στον τρόπο τιμολόγησης των προϊόντων).
5) Η απουσία αρκετών εναλλακτικών διαδικτυακών υπηρεσιών προμήθειας προϊόντων (αυτό που επιχειρείται να γίνει τώρα με τη δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας των αγροτών).
6) Το γεγονός ότι ο τομέας της παραγωγής στην Ελλάδα πάσχει και η πλειονότητα των προϊόντων εισάγεται από το εξωτερικό (όπου τα μεταφορικά κόστη είναι συχνά ψηλά).
7) Οι υψηλοί συντελεστές της φορολογίας σε συνδυασμό με πολιτικές «transfer pricing» εκ μέρους πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες μεταφέρουν με τεχνητό τρόπο τα φορολογούμενα κέρδη τους σε άλλες χώρες.
8) Η κερδοσκοπία που ευνοήθηκε, και ευνοείται, από την ύπαρξη πληθώρας μεσαζόντων στην αλυσίδα διανομής.
9) Οι ανατιμήσεις των πρώτων υλών σε διεθνές επίπεδο.
10) Η τάση στρογγυλοποιήσης των τιμών προς τα πάνω, που προκάλεσε η είσοδος της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ).
Από τα παραπάνω προκύπτει πως το πρόβλημα της ακρίβειας είναι πολυσύνθετο και η λύση του απαιτεί συντονισμένες δράσεις από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και κυρίως η ενεργός συμμετοχή του κράτους, είτε με την απλοποίηση της νομοθεσίας είτε με την επίσπευση του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων είτε με την αποκλιμάκωση της φορολογίας. Παράλληλα, όμως, χρείαζεται και να βελτιωθεί η καταναλωτική συνείδηση του Έλληνα πολίτη, ο οποίος πρέπει να επιλέγει πιο ορθολογικά και να επιβραβεύει τα προϊόντα και τις εταιρείες που ανταποκρίνονται στις νέες συνθήκες της εποχής.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου