Η «τελευταία ευκαιρία», stupid...

Της Ζέζας Ζήκου

Μολονότι αρκετοί πια έχουν γίνει φτωχοί, απαιτείται κάποιος χρόνος έως ότου οι άνθρωποι εξαντλήσουν όλο το κομπόδεμά τους και βουλιάξουν στην εξαθλίωση. Αραγε θα μας αφήσουν να βουλιάξουμε όπως εκείνοι για τους οποίους ο Τζον Στάινμπεκ έγραψε τα «Σταφύλια της οργής»;  

Θέλουμε, πάντως, να δούμε να αποδεικνύεται στην πράξη αυτό που ένας ριζοσπάστης θεωρητικός ονόμασε κάποτε eros effect· το ξαφνικό, απροειδοποίητο ξέσπασμα μιας αντίδρασης από τα κάτω, που πιάνει απροετοίμαστους τους πάντες, κοινωνεί μεγάλα πλήθη σε μια μεθυστική αίσθηση κοινών στόχων και αξιών και επιβάλλει ανατροπές, είναι ακόμη πραγματοποιήσιμο, δεν ανήκει στη σφαίρα της μυθικής ουτοπίας.

Ποιο είναι, όμως, το οικονομικό μέλλον της άρρωστης χώρας μας; Πώς η οικονομία της μπορεί να ανταγωνιστεί τη φτήνια της Κίνας ή την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας; Τι απέγινε η γεωργία της; Τι απέγινε η βιομηχανία της; Πού κατέληξαν οι κερδοφόρες υπηρεσίες της; Ποια είναι η απειλή σήμερα; Τι είδους -χειρότερη- κρίση μας περιμένει; 

Η αλήθεια είναι σκληρή. Τα νέα μέτρα θα κάνουν την απόδρασή μας από τη φτώχεια σχεδόν αδύνατη. Αν το κράτος δεν δαπανά και αν οι φοβισμένοι πολίτες δεν καταναλώνουν, πώς θα ανακάμψουμε;

Η Ευρώπη δείχνει πολιτικά ανίκανη να διαχειριστεί μια κρίση, που τώρα έχει γίνει μεταδοτική. Επειδή δεν μπορείς να φορτώνεις συνεχώς με νέα χρέη μια αφερέγγυα χώρα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να τα ξεπληρώσει ώστε να ξαναβγεί στις αγορές. Η κινδυνολογία για τη δραχμή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, αλλά εμείς είδαμε τη φαιδρή της όψη.

Και επειδή τους κουτόφραγκους τους πιάσαμε κορόιδα όχι μία, αλλά τρεις φορές, μια για να μπούμε στο ευρώ, μια για να πάρουμε το πρώτο δάνειο και άλλη μια για τη συμφωνία του Οκτωβρίου, αυτοί τώρα διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι στις 16 του μηνός που θα έρθουν για διαπραγματεύσεις, θα θέσουν οι ίδιοι τους όρους και θα επιβλέψουν την εκτέλεσή τους.

Η φαρσοκωμωδία της εικονικής συναίνεσης των τριών κομμάτων λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων. Ομως, ουδείς δείχνει να αντιλαμβάνεται το δράμα. Δείχνει να αγνοεί το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι η χρεοκοπία καθαυτή. Οι «λεονταρισμοί» ορισμένων παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στον βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της!...

Οι εσωτερικές υποχρεώσεις μιας χώρας είναι να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις και να εξασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών και αγαθών στους πολίτες. Οταν αφαιρεί από αυτές τις παροχές και μεταβιβάζει διαρκώς τον παραγόμενο πλούτο στο εξωτερικό προκειμένου να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών, υποθηκεύει αυτούς τους πολίτες και την περιουσία του κράτους ως ενέχυρο για το χρέος.

Με τα Μνημόνια δεσμεύει τους πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές, με όρους πείνας που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτά.

Οταν πρόκειται για την ικανοποίηση των ξένων δανειστών, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων την επισείουν ως φόβητρο στον λαό, ώστε να υποταχθεί στη λογική μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Χωρίς αιδώ υποστηρίζουν τη διαβόητη εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μια υποτίμηση χωρίς εκείνους τους ανεξάρτητους μηχανισμούς που επιτρέπουν την υποτίμηση του νομίσματος. Πρόκειται για εσωτερική πτώχευση που θα την πληρώσουν οι πιο αδύναμοι και οι μη προνομιούχοι.

Παγιώνεται η αντίληψη ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της. Σε... ελληνικότερη και πολιτικότερη διατύπωση: «Εγινε αντιληπτό ότι τα Μνημόνια δεν μπορούν να αποτρέψουν τη χρεοκοπία και τη στάση πληρωμών».

Η διαπίστωση ότι ακόμα και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια και με τις μεγαλύτερες θυσίες, που θα προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν γίνει, η κατάσταση θα είναι αβίωτη με την εφαρμογή του κύκλου ζωής του νέου Μνημονίου, εξαναγκάζει τους δανειστές μας σε πολιτικά εκβιαστικές επιταγές, ζητώντας βίαια μέτρα και περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, θέτοντας θέμα μείωσης του κατώτατου μισθού και ενίσχυσης των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενώ δεν έχουν ξεχάσει και την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.

Να λοιπόν ο φαύλος κύκλος: η Ελλάδα δανείστηκε για να σωθεί και τώρα αντιλαμβάνεται τις μαύρες τρύπες που οδηγούν σε νέο δανεισμό. Και έρχεται η ιεροεξεταστική τρόικα να αποσαφηνίσει ότι κανένας στόχος δεν επιτεύχθηκε και οι θυσίες χάθηκαν στον διάτρητο πίθο των Δαναΐδων.

Και για να μας δώσουν το νέο δάνειο, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει «κούρεμα», οι δανειστές και ιδιαίτερα το ΔΝΤ απαιτούν να αποδείξουμε εμπράκτως ότι θα σταματήσουμε να παράγουμε ελλείμματα, άρα ότι θα μπορούμε να αποπληρώνουμε τις δόσεις μας χωρίς νέα θαλασσοδάνεια.