Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ο ιστορικός Πολ Τζόνσον, όταν ήταν 17 ετών το 1946, είχε την ευκαιρία να συναντήσει τον Τσώρτσιλ και να τον ρωτήσει σε τι αποδίδει την επιτυχία του στη ζωή. «Στην εξοικονόμηση ενέργειας. Ποτέ μην στέκεσαι όρθιος όταν μπορείς να καθίσεις και ποτέ μην κάθεσαι όταν μπορείς να ξαπλώσεις». Αυτό απάντησε στον νεαρό ο Τσώρτσιλ «και μπήκε στη λιμουζίνα του», όπως σημείωσε ο ιστορικός, περιγράφοντας έπειτα από 63 χρόνια τη σύντομη συνάντηση.
Είτε επειδή το έχουν επιλέξει ενσυνειδήτως είτε επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν, ενέργεια εξοικονομεί και η δική μας κυβέρνηση: ποτέ δεν στέκεται όρθια όταν μπορεί να καθίσει και ποτέ δεν κάθεται όταν μπορεί να ξαπλώσει, ενώ κανονικά θα όφειλε να πηγαίνει με ρυθμό τροχάδην. Αφησε όμως τον χρόνο να κυλήσει ανεκμετάλλευτος μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, ανοίγοντας άγονες φιλοσοφικές συζητήσεις, με σκοπό να προσδιορισθεί το περιεχόμενο των όρων της αναδιάρθρωσης.
Ετσι, ενώ τα ελλείμματα διευρύνονταν, εκείνοι συζητούσαν, π. χ., τι σημαίνει «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» και μήπως ο όρος περιλαμβάνει και την πώληση ή προσπαθούσαν να επινοήσουν πολιτικώς ορθούς όρους, για τον «ευπρεπισμό» της σκληρής πραγματικότητας, όπως λ. χ. η «εργασιακή εφεδρεία» στο Δημόσιο. Εν τω μεταξύ, ούτε καν εκείνες οι πολυθρύλητες συγχωνεύσεις δημόσιων οργανισμών έχουν προχωρήσει, πόσω μάλλον οι αποκρατικοποιήσεις (με ρυθμό μία την εβδομάδα...) και οι περικοπές των δαπανών. Μόνον λόγια -σε ύφος υψηλό, είναι αλήθεια, αφότου ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβε ρόλο στην οικονομία- πάντα όμως χωρίς αντίκρισμα στην πράξη.
Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό, έχει επισημανθεί από τις αρχές της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Οσο περνά ο καιρός όμως γίνεται βεβαιότητα μέσα και έξω από την Ελλάδα, εξανεμίζοντας και τα τελευταία αποθέματα καλής διάθεσης των εταίρων μας για το πρόβλημά μας. Το καινούργιο είναι ότι ο κόσμος αρχίζει πια να συνηθίζει και να αποδέχεται ως φυσιολογική την παρατεταμένη ακινησία της κυβέρνησης μπροστά στα δύσκολα. Ετσι, επικρατεί βαθμιαία η μοιρολατρία ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει σε αυτόν τον τόπο και -το ακόμη πιο επικίνδυνο- σιγά σιγά πιάνει ρίζες σε εμάς τους ίδιους η αντίληψη ότι η Ελλάδα δεν ταιριάζει με την Ευρώπη και τους κανόνες της.
Δεν είναι συμπτωματικό ότι, διεθνώς πλέον στην αρθρογραφία του Τύπου, το σενάριο της εξόδου από το ευρώ συζητείται όλο και πιο ανοιχτά. Αν συμβεί αυτό, για τον ελληνικό 21ο αιώνα, η έξοδος από το ευρώ θα ισοδυναμεί με την Καταστροφή του 1922, με τη διαφορά όμως ότι τότε η Ελλάδα έσπασε τα μούτρα της, διεκδικώντας ρόλο στην Ανατολή, ενώ τώρα η καταστροφή θα έχει πλήξει την πορεία για την ολοκλήρωσή της ως κράτους της Δύσης.
Εκτός από την Αριστερά και τους ανισόρροπους, αυτή η «διέξοδος» από το πρόβλημα ενδέχεται να φαίνεται ελκυστική και σε μερίδα του πολιτικού κόσμου, που θέλει πάση θυσία να προστατεύσει το μεγάλο και παντοδύναμο κράτος από τις περικοπές δαπανών και την αναδιάρθρωση. Φαντάζονται, υποθέτω, ότι η επιστροφή της χώρας στο παλιό νόμισμά της θα επέτρεπε στις κυβερνήσεις να τυπώνουν άφθονο χρήμα, ώστε να συντηρούνται οι στρατιές των απασχολούμενων στο Δημόσιο ψηφοφόρων τους και, έτσι, θα εξακολουθεί να υπάρχει -με προσαρμογές έστω- το οικονομικό μοντέλο από το οποίο άντλησαν την πολιτική ισχύ τους.
Σκέψεις της απελπισίας, διότι αν συμβεί το απευκταίον και μια μέρα ξυπνήσουμε στον κόσμο της δραχμούλας, κανείς δεν πρόκειται να δανείζει χρήματα στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Θα είμαστε, επομένως, υποχρεωμένοι να ζούμε με ό, τι παράγουμε.
Και τότε θα ήθελα πολύ να δω με τι θα τρέφονται οι ψηφοφόροι, δεδομένου ότι σήμερα εισάγουμε το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων που καταναλώνουμε. (Για τους πολιτικούς δεν ανησυχώ. Αυτοί έχουν τον τρόπο τους...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου