Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Δεν έχω καμιά αντίρρηση να βολεύονται στο στράτευμα οι Ολυμπιονίκες. Σάμπως είναι λίγα αυτά που τους χρωστάει η μητέρα πατρίδα; Μέχρι να ξυπνήσουν οι λεγόμενοι σπόνσορες και να τους κάνουν μοντελάκια, φτωχά παιδιά οι περισσότεροι, πλήρωναν από το υστέρημά τους τις βιταμίνες και τα αθλητικά τους παπούτσια, άσε δε τα μαντζούνια που αναγκάστηκαν να καταναλώσουν (εν αγνοία τους;) υπηρετώντας πιστά την ψωνάρα του πασαένα παιδοτρίβη και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.
Τις κοπάνες των Ολυμπιονικών από τα σημερινά στρατιωτικά τους καθήκοντα ακόμα κι αυτές μπορώ να τις καταλάβω. Τι να πας να κάνεις σε μια υπηρεσία χωρίς ένα, στοιχειώδες έστω, job description; Και να θέλεις, και να φλέγεσαι που λέει ο λόγος να χτυπάς καθημερινά την κάρτα σου, άπαξ και δεν έχει προβλεφθεί συγκεκριμένο για την περίπτωσή σου αντικείμενο εργασίας, θα σε σπρώχνουν στους διαδρόμους, θα σε κοιτάζουν σαν να είσαι αόρατος και θα πάθεις τελικά κατάθλιψη. Γιατί όσο διαφέρει το ΓΕΕΘΑ από τη Δημόσια Διοίκηση, άλλο τόσο διαφέρει το δεξί από το αριστερό μου ρουθούνι.
Μέρες κοινωνικής αγριότητας που ζούμε, καλό είναι να μη δέχεσαι καμία πρόσκληση «τιμής ένεκεν» κι ας έχεις και χρυσό μετάλλιο στο χόκεϊ επί χόρτου. Και για όποιον επιμένει να απορεί και να σκανδαλίζεται, υπενθυμίζω: τσάτσος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Δυστυχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου