Βενιζέλος: «Ευτυχώς... που έχουμε τεθεί υπό διεθνή έλεγχο»!

Tης ZEZAΣ ZHKOY

Υπουλες, αλλά με ακρίβεια κυνικής λογικής οι δηλώσεις Βενιζέλου που δικαιολογούν τα νέα μέτρα. «Ευτυχώς... που έχουμε τεθεί υπό διεθνή έλεγχο», ομολόγησε χθες στη Βουλή ο κ. Βενιζέλος. 

«Μας εκβιάζουν οι αγορές και μας ταπεινώνουν οι καταστάσεις», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, σημειώνοντας ωστόσο ότι «έχει σημασία να σηκώσουμε το βάρος της ευθύνης μας» και διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη. Τα πρόσθετα μέτρα λαμβάνονται για την ενίσχυση των ταμείων του κράτους, ανακοίνωσε στη Βουλή ο κ. Βενιζέλος, μετά τη προχθεσινοβραδινή τηλεδιάσκεψη με την τρόικα.

Οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, όπως είπε, αφορούν το πρόγραμμα λιτότητας για την περίοδο 2011-2014 (το τρέχον πρόγραμμα λήγει στα μέσα του 2013), και είναι ιδιαίτερα σκληρές, ενώ γίνονται με βάση τρία κριτήρια. Αυτά είναι η ανάγκη να σωθεί η χώρα χωρίς αίσθηση πολιτικού κόστους, οι ανάγκες και οι αντοχές των απλών ανθρώπων και η αντιμετώπιση της ύφεσης. Ο κ. Βενιζέλος τόνισε ότι καταβάλλονται προσπάθειες από την ελληνική πλευρά για «να συμφωνήσουμε σε λύσεις που θα είναι λιγότερο επώδυνες». Παραδέχθηκε πάντως ότι τα μέτρα θα είναι οδυνηρά, αλλά την ίδια στιγμή παρείχε μια νότα αισιοδοξίας λέγοντας ότι «το 2012 θα έχουμε 3 δισ. ευρώ πρωτογενές πλεόνασμα».

Ο κ. Βενιζέλος άσκησε κριτική στην αντιπολίτευση, τονίζοντας ότι αν είχε άλλη στάση, θα βοηθούσε την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση. «Δεν είναι δυνατόν να ζούμε αυτήν την άδικη και παράλογη κατάσταση... Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι η κυβέρνηση ελαφρά τη καρδία εφαρμόζει μια πολιτική περικοπών μισθών και συντάξεων», ανέφερε χαρακτηριστικά. Υπεραμύνθηκε παράλληλα των επιλογών της κυβέρνησης, επισημαίνοντας ότι «είναι απολύτως αναγκαίες» για να βγει η χώρα από τη διαρθρωτική κρίση. Ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα, μεταξύ άλλων, είναι η ρευστότητα, είπε ο υπουργός, προσθέτοντας ότι πρέπει να επιμείνουμε στη δημοσιονομική προσαρμογή γιατί έτσι οι αγορές θα αποσυμφορήσουν τη ρευστότητα. «Τον πόλεμο της γενιάς μας πρέπει να τον κερδίσουμε και θα τον κερδίσουμε», κατέληξε ο κ. Βενιζέλος.

Μας λέει, λοιπόν, «πεινάστε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε»...

Aλλά όλη αυτή η σχεδόν συμπαντική γνώση-άγνοια των διαβόητων «μεταρρυθμίσεων» απορρέει από μια δήθεν σοσιαλιστική κυβέρνηση και ορισμένους από τους υπουργούς της που έχουν ήδη υποστεί τη γενετική μετάλλαξη των απόψεών τους.

Oπως, ότι οι κοινωνίες αναπτύσσονται μόνον όταν η σχέση κεφαλαίου-εργασίας είναι κραυγαλέα ετεροβαρής, υπέρ του πρώτου φυσικά. Oτι για να βρίσκουν ευκολότερα δουλειά οι άνεργοι πρέπει να απολύονται ευκολότερα οι εργαζόμενοι. Oτι για να αυξηθεί το εισόδημα των μισθωτών, πρέπει πρώτα να μειωθεί. Oτι για να επιβιώσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει να μην επιβιώνουν οι ασφαλισμένοι, όχι και μέχρι τα 80, βρε αδερφέ!

Σύμφωνα με τα ευρέως διαδεδομένα στερεότυπα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι δουλεύουμε λίγο και αμειβόμαστε περισσότερο από ό,τι αντέχει η οικονομία, ότι έχουμε μια πολύ σκληρή αγορά εργασίας που αποθαρρύνει τις επενδύσεις και ένα πολύ σπάταλο κράτος που διασπαθίζει το «μάννα» των κοινοτικών επιδοτήσεων.

Ομως, τη δεκαετία 1998-2008, το ποσοστό των μισθών στο εθνικό εισόδημα της Ελλάδας κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε από 60% σε 47,5% και είναι σήμερα ένα από τα μικρότερα της Ευρώπης (ενδεικτικά: Γαλλία 69%, Γερμανία και Ιταλία 67%, Ισπανία 59%, Βρετανία 58%).

Αδιαφορώ αν οι αντιλήψεις αυτές χρειάζονται απαραίτητα μερικά χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα, μεταπτυχιακά και «πλαστές» διατριβές. Ομως, το γκράφιτι στον τοίχο τα έλεγε όλα αυτά με μια απλή, απλούστατη φράση: «Πεινάστε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε» (προσέξτε την εναλλαγή: δεύτερο πληθυντικό, πρώτο πληθυντικό, δεύτερο πληθυντικό). 

Βέβαια, πρόκειται για μια προσομοίωση άγριου, original καπιταλισμού που ορίζει με ακρίβεια ποιοι οφείλουν να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως, ποιοι οφείλουν να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα και ποιοι δικαιούνται να ζήσουν, διότι κάποιος πρέπει να ωφελείται από τις υπερχειλίσεις πλούτου που παράγουν λίγες ώρες παραπάνω δουλειάς, λίγα χρόνια παραπάνω εργάσιμου βίου.