Tου συγγραφέα Aποστολου Δοξιαδη
Η απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών να μας χορηγήσουν νέο πακέτο οικονομικής βοήθειας, ύψους μάλιστα παγκοσμίου ρεκόρ, έφερε αναστεναγμούς ανακούφισης στην κυβέρνηση και μια μικρή δόση αισιοδοξίας στους πολίτες, απομακρύνοντας πρόσκαιρα το απειλητικό φάσμα της χρεοκοπίας και θρέφοντας την ελπίδα ότι ίσως τελικά αποφύγουμε τα χειρότερα. Ομως, η αισιοδοξία ήταν πρόωρη, αφού η βοήθεια θα δοθεί μόνον εφ’ όσον η κυβέρνησή μας ανταποκριθεί στη δέσμευση να μειώσει αμέσως το έλλειμμα, πράγμα που, δυστυχώς, υπάρχουν σοβαρότατοι λόγοι να αμφισβητούμε ότι θα πράξει. Ο σοβαρότερος απ’ αυτούς είναι ότι οι πολιτικοί μας είναι φανατικοί πιστοί μιας αλλόκοτης θρησκείας, της οποίας τα δόγματα οδηγούν τη χώρα με βεβαιότητα στον γκρεμό.
Θεωρητικά υπάρχουν δύο τρόποι ταχείας μείωσης του ελλείμματος: αύξηση εσόδων ή περιορισμός εξόδων.
Ο πρώτος όμως είναι αδύνατος σε μια χώρα με αναποτελεσματικό κράτος, εκτεταμένη διαφθορά και κλίμα γενικής ανομίας. Γιατί μια τέτοια χώρα ούτε την υγιή επιχειρηματικότητα μπορεί να κινητοποιήσει για να αντλήσει έσοδα, αλλά ούτε περισσότερους φόρους μπορεί να μαζέψει χωρίς να σκοτώσει εντελώς την οικονομία. Κι αυτό γιατί όσοι ήδη πληρώνουν έντιμα φόρους έχουν φτάσει στα όριά τους, ενώ όσοι το αποφεύγουν αποκλείεται να αρχίσουν τώρα, μια και οι ίδιες ακριβώς αιτίες που σκοτώνουν την επιχειρηματικότητα –αναποτελεσματικό κράτος, διαφθορά και ανομία– έχουν μετατρέψει τη φοροδιαφυγή σε ανίατη νόσο.
Αρα, ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να αξιοποιήσουμε τη στήριξη που μας προσφέρει η Ευρώπη είναι η άμεση μείωση των δαπανών.
Για να μειωθούν, όμως, οι δαπάνες πρέπει να εξυγιανθεί ο δημόσιος τομέας, και ουσιαστική εξυγίανση δεν γίνεται χωρίς την κατάργηση των άχρηστων υπηρεσιών, την απόλυση των ανάξιων υπαλλήλων, και μια νέα πολιτική για τη δίκαιη ανταμοιβή των άξιων, που σήμερα αμείβονται ίσα με τους ανάξιους, ενώ κάποιοι προσφέρουν για δέκα, εκατό ή χίλιους απ’ αυτούς.
Κι εδώ ακριβώς είναι που κολλάμε, εδώ έρχονται τα δόγματα της αλλόκοτης θρησκείας που ανέφερα στην αρχή και μας τα χαλάνε. Γιατί οι Ελληνες πολιτικοί είναι όχι απλώς πιστοί αλλά ιερείς μιας θρησκείας –ας την ονομάσουμε, για να συνεννοούμαστε, «Δημοσιοϋπαλληλισμό»–, δόγμα της οποίας είναι ότι γνήσιοι Ελληνες πολίτες είναι μόνο όσοι μισθοδοτούνται από το κράτος, δόγμα από το οποίο προκύπτει και η κεντρική της απαγόρευση, το Μεγάλο Ταμπού: «Ου απολύσεις δημόσιον υπάλληλον». Οπως όλοι οι ιερείς, οι πολιτικοί μας αμείβονται για την εργασία τους, εν προκειμένω με νόμισμα τις ψήφους – αν και οι λιγότερο τίμιοι δέχονται και μετρητά.
Ισως κάποιοι νομίζουν ότι είμαι φαντασιόπληκτος, με όσα λέω. Πείτε μου όμως, πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι, ενώ από τότε που εκδηλώθηκε η κρίση έχουν χάσει τη δουλειά τους 400.000 συμπολίτες μας, ούτε ένας από αυτούς δεν προέρχεται από το Δημόσιο;
Μήπως είναι κάποια σατανική σύμπτωση; Και, επιπλέον, πώς ερμηνεύεται το ότι κάθε φορά που θέλει ένας πολιτικός μας να δείξει κοινωνική ευαισθησία, να εμφανιστεί ως προασπιστής των λαϊκών συμφερόντων, διακηρύσσει με θέρμη πως «δεν θα γίνουν απολύσεις», ή πως «ούτε ένας δεν θα χάσει τη δουλειά του»; Μα τι εννοεί, δηλαδή; Και οι 400.000 που έχασαν έως σήμερα τη δουλειά τους, τι είναι; Ψυχή δεν έχουν;
Η απάντηση είναι συγκλονιστική στην απλότητά της: Οχι. Οχι, στις καρδιές των πολιτικών μας, δεν έχουν. Είναι άψυχοι! Αυτό πρεσβεύει η θρησκεία του Δημοσιοϋπαλληλισμού.
Στις γραφές αυτής της θρησκείας, η διακοπή της εργασιακής σχέσης μισθωτού του ιδιωτικού τομέα δεν συνιστά απόλυση. Αν μάλιστα χαρακτηρισθείς «επιχειρηματίας», τότε μαύρο φίδι που σ’ έφαγε! Μικρομαγαζάτορα, που η κρίση σε οδήγησε να κατεβάσεις ρολά στο μαγαζάκι σου, μικρέ, μεσαίε ή μεγάλε επιχειρηματία, που απέλυσες προσωπικό ή και αναγκάστηκες να βάλεις λουκέτο, εσύ δεν είσαι απλώς άψυχος μα κάποιος δαίμονας κιόλας, που χαλάς την ιερή πιάτσα του Δημοσιοϋπαλληλισμού, παρεμβαίνοντας στον αέναο ερωτικό διάλογο του Ελληνα πολιτικού με τον ψηφοφόρο: «Πάρε τον διορισμό μου· δώσ’ μου την ψήφο σου». Εμεινες άνεργος; Κανένας πολιτικός δεν σε λυπάται. Αν ήθελες οίκτο, ας φρόντιζες να διοριστείς στο Δημόσιο!
Ετσι, με τα δόγματα του Δημοσιοϋπαλληλισμού να σκοτίζουν βαριά τα μυαλά των πολιτικών μας, φτάνουμε σήμερα στην εντελώς παράλογη κατάσταση να φοβόμαστε ότι η τεράστια, η ανέλπιστα μεγάλη ευρωπαϊκή βοήθεια δεν θα αξιοποιηθεί, και τελικά η χώρα θα χρεοκοπήσει. Κι αυτό μόνο επειδή οι κυβερνώντες, φανατικοί πιστοί του Δημοσιοϋπαλληλισμού, θα προτιμήσουν το εθνικό ολοκαύτωμα από το να απολύσουν έστω έναν δημόσιο υπάλληλο – έστω παντελώς άχρηστο, έστω πανθομολογουμένως ανίκανο.
Δυστυχώς, δεν κινδυνολογώ. Μιλάω για μια εξέλιξη πιθανότατη: να δούμε τον τόπο μας να καταστρέφεται για να μην παραβιάσουν οι πολιτικοί το υπέρτατο ταμπού τους. Να χάσουν κι άλλες 400.000 από μας τη δουλειά τους, και έπειτα να βουλιάξει όλη η χώρα. Κι αυτό, ενώ οι περισσότεροι Ελληνες, που διατηρούν σώας τας φρένας, θα ξέρουμε καλά ότι η καταστροφή μπορούσε –μπορεί ακόμη!– να αποτραπεί, και ότι οι κόποι και τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων προορίζονται για μια φρικτή, τερατώδη θυσία στη βάρβαρη θρησκεία των πολιτικών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου