"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΚΙΝΑ: Ο παράδεισος ενος αιματοβαμένου καπιταλισμού

Tου ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Στην ενενηκοστή επέτειο από την ίδρυση του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, η «Λαϊκή Ημερησία» κυκλοφόρησε τις προάλλες με αυτόν τον πρωτοσέλιδο τίτλο: «Η Κίνα δεν θέλει ένα ακαθάριστο εγχώριο προϊόν βουτηγμένο στο αίμα». Η καπιταλιστική Σαγκάη δεν έχει πια καμία σχέση με την πόλη όπου πριν από 90 χρόνια ο Μάο με άλλους δώδεκα συντρόφους του ίδρυσε αυτό το κόμμα: ιδρώτας με αίμα, αυτή είναι η σημερινή χημική σύνθεση του κινέζικου μεροκάματου.

Στην αρχή ήταν ένα κύμα αυτοκτονιών, στις οποίες οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας εξωθούσαν τους εργάτες. Υστερα ένα κίνημα διεκδίκησης αυξήσεων των μισθών. Στις αυτοκτονίες, η εταιρεία ηλεκτρονικών ειδών υψηλής τεχνολογίας Φόξκον, που είναι εγκατεστημένη στην ηπειρωτική Κίνα, απάντησε με προστατευτικά δίχτυα που εμπόδιζαν τους 1,2 εκατομμύρια εργάτες της να πηδούν από τα παράθυρα, αφού πρώτα τους υποχρέωνε να υπογράφουν υποσχετικό πως δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν. Οι αυτοκτονίες περιορίστηκαν, αλλά δεν σταμάτησαν εντελώς. Στις αυξήσεις που ζητούσαν οι εργάτες, η εταιρεία απάντησε όμως ακόμη πιο δραστικά: θα εγκαταστήσει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ρομπότ που θα βελτιώσουν την παραγωγικότητα και θα περιορίσουν το εργατικό κόστος. Τα ρομπότ θα πάρουν τις δουλειές των ανθρώπων. Ο πρόεδρος της εταιρείας Τέρι Γκου ανακοίνωσε την απόφασή του στους εργάτες σε ένα πάρτι που διοργάνωσε η Φόξκον. Ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ έγραφε πρόσφατα: «Η Κίνα είναι το ιδανικό κράτος για τον καπιταλισμό: ελευθερία για το κεφάλαιο και ένα κράτος που κάνει τη βρώμικη δουλειά βάζοντας σε πειθαρχία τους εργάτες. Ως αναδυόμενη δύναμη του 21ου αιώνα, η Κίνα δίνει σάρκα και οστά σε έναν νέο τύπο καπιταλισμού».

Το κεφάλαιο όμως ήταν πάντα ένας άπιστος εραστής. Την τελευταία φορά που ο οικονομικός αναλυτής Τάιλερ Ντάρντεν είχε ασχοληθεί με την Φόξκον, αυτόν τον ταϊβανέζικο κολοσσό που εκμεταλλεύεται σύγχρονους δούλους για να κατασκευάζει όλα τα iPhone, τα iPad και τα άλλα παρόμοια που κουβαλάμε στις τσέπες μας, έγραφε: «Τι θα συμβεί όταν κάποτε αυτό το 1,2 εκατομμύριο των εργατών αντιληφθεί πως το μεροκάματο που βγάζει τού φτάνει μόλις για μισό χάμπουργκερ και ζητήσει αύξηση; Τι θα απογίνει τότε το περιθώριο κέρδους της Apple, της Nokia, της Intel και των άλλων εταιρειών;». Η Φόξκον τού δίνει σήμερα την απάντηση: αναθέτει τη δουλειά των ανθρώπων σε ρομπότ. Κάτι παρόμοιο είχαν κάνει πριν από μερικά χρόνια οι μεγάλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις όταν, αναζητώντας περισσότερα κέρδη, είχαν πάρει τις δουλειές των αμερικανών και των ευρωπαίων εργατών για να τις αναθέσουν σε κινεζικά ανθρώπινα ρομπότ (outsourcing), μετατρέποντας την Κίνα σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης δούλων.

1,2 εκατομμύρια...
... Αν οι εργάτες της Φόξκον ήταν στρατός, θα ήταν ο πέμπτος σε μέγεθος στον κόσμο. Και μάλιστα όχι διάσπαρτος, αλλά συγκεντρωμένος σε έναν συγκεκριμένο τόπο. Μόνο που οι ίδιοι οι εργάτες δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: