Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟ
Γλυκαίνει μέσα στον Αύγουστο η θηριωδία του καπιταλισμού.
Υποχωρεί, μες στις δροσερές του μέρες και τις ζεστές του νύχτες, ο προτεσταντισμός που μας έχει κυριέψει, αυτός που μας είχε οδηγήσει στην αχαλίνωτη κατανάλωση, στην υπερτροφία του εγωισμού, στη χυδαία ματαιοδοξία, στη χαυνωμένη τιποτέλεια της ευδαιμονίας.
ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΕΘΑ τον τόπο καταγωγής. Ανοίγουμε το σπιτικό μας. Φιλοξενούμε γνωστούς, φίλους, συναδέλφους, που αδυνατούν να διακοπεύσουν, όπως άλλοτε, πληρώνοντας ξενοδοχεία. Κι έτσι, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, βρισκόμαστε ξανά. Ανακαλύπτουμε τη γλυκύτητα της επαφής, το ζείδωρον των συζητήσεων, τον προβληματισμό για την κοινωνία και την πολιτεία, για το μέλλον των παιδιών. Ανακαλύπτουμε, με άλλα λόγια, το αυτονόητο. Και πόσο ριζοσπαστικό μάς φαίνεται τώρα αυτό το αυτονόητο. Και πόσο θλιβερό είναι που το ανακαλύπτουμε, λόγω των σκληρών μέτρων και της λυσσαλέας επίθεσης του κράτους κατά του εισοδήματός μας! Θλιβερό και σκληρό. Διότι αναγκαζόμαστε να υπερασπιστούμε τη συνύπαρξη, επειδή οι περισσότεροι είμαστε στην ίδια μοίρα, σ' αυτήν που μας οδήγησαν, είτε το θέλαμε είτε όχι, η κυβέρνηση του Μνημονίου και οι εντολείς της τρόικας.
ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΣΤΕ να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, ενώ έως πρόσφατα οι πλείστοι περπατάγαμε με ψηλά τη μύτη, με μια πόζα «επιτυχημένου», με μια αυτοπεποίθηση μοναδικότητας!
ΑΣ ΜΗ βιαστούμε να αισιοδοξήσουμε εντούτοις. Από συμφέρον τα κάνουμε όλα αυτά, δεν είναι στη φιλοσοφία μας· ουδέποτε διδαχτήκαμε τη βιοσοφία της συνύπαρξης, τον εκστασιασμό του ελάσσονος, τη συμπάθεια προς τον διπλανό, που νοσεί, κινδυνεύει, υποφέρει και λοιπά. Αλλά, έστω κι έτσι, κάτι αρχίζει να κινείται στο βομβαρδισμένο από προτεσταντικές ανοησίες μυαλό μας (άσκοπος ακτιβισμός, άλογη ανάπτυξη, άκρατος καταναλωτισμός, εκβιασμός της διασκέδασης, πλαστικοί προορισμοί μέσω πληρωμένων γραφείων ταξιδιών και λοιπές life style αρλούμπες).
ΣΤΑ υψόμετρα της ορεινής Κορινθίας, ο Αύγουστος είναι ο μήνας της πρέφας (και ολίγος Σεπτέμβρης). Καταφτάνουν Αυστραλοί, Γερμανοί, Αθηναίοι, Θεσσαλονικείς και επιδίδονται σε μαραθώνιους, αυτοσαρκαστικούς διαγωνισμούς.
ΕΠΑΘΛΟ είναι για τους δύο νικητές, δύο λουκούμια ή δύο «υποβρύχια»!
ΤΙΣ πρωινές ώρες. Γιατί τις νυχτερινές το έπαθλο είναι υγρό (και άφθονες οι καταπόσεις).
Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ επαναποκτά την αξία της· οι βαθύτερες ανθρώπινες αξίες επανεμφανίζονται, επαναξιολογούνται (όχι με τον τρόπο του Νίτσε, αλλά δεν πειράζει· προέχει η συνύπαρξη...).
ΤΕΛΟΣ στη ζωή με δανεικά. Τέλος στην κίβδηλη ζωή. Λέμε, τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου