Δελχί-Λάρσα

Της ΜΑΙΡΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ

«Τι εννοείς το εισιτήριο δεν έχει θέση; Εδώ είναι αριθμημένες οι θέσεις στον κινηματογράφο και δεν είναι στο τρένο; Δεν πας καλά!». 

Το πρόβλημα ήταν ότι η Μαρία καλά πήγαινε. Το τρένο δεν είχε θέσεις. Αν προλάβαινες καθόσουν, αλλιώς δυόμισι ώρες όρθιος. 

«Δεν βαριέσαι», σκέφτηκα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό - πολιτισμένη γαρ - ότι οι θέσεις δεν θα επαρκούσαν. Απλώς δεν θα έβρισκα θέση της αρεσκείας μου. 

Στον σταθμό απόγευμα Παρασκευής επικρατεί χάος. 

«Ποιο τρένο πάει για Μπράλο;», ρωτάω τον ελεγκτή. 

«Δω, τωρ, θαρθ. Αυτού που πάει Λάρσα». 

Φτάνει. Απλυτο χρόνια. Τα τζάμια γδαρμένα και ξεβαμμένα γκράφιτι. Η πόρτα ανοίγει. Και αρχίζει το δράμα. Γιαγιάδες που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν έτοιμες να καταρρεύσουν σπρώχνουν και στριμώχνονται με ευλυγισία Κομανέτσι. Αλλοδαποί με μπόγους φωνάζουν «έλα, έλα». Νεαροί δίνουν χέρι με χέρι πάνω από το κεφάλι μου βαλίτσες. 

Από τύχη επιβιώνω. Γύρω μου δεκάδες όρθιοι, πιτσιρίκια που κλαίνε. Κλιματισμός ούτε για δείγμα. 

Ξανακοιτάω το εισιτήριο. Λες να γράφει «Βομβάη - Δελχί»; Ή μήπως «Κάιρο - Αλεξάνδρεια»; 

Εξακολουθεί να γράφει «Μπράλος». «Γιατί κόψατε υπεράριθμα εισιτήρια; Ο ΟΣΕ μάς έστειλε στο ΔΝΤ και τώρα πάτε να βγάλετε τα σπασμένα;», ρωτάω έναν ελεγκτή. 

«Αμα έχετε παράπονο να στείλετε μέιλ», μου απαντά και συνεχίζει να σπρώχνει για να περάσει...