Φιλοδοξίες πτωχευμένων ηγετών

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Ας παίξουµε λίγο µε τις λέξεις. Οπως µε τηλέξη «φιλοδοξία». Πότε άραγε νοµιµοποιείται ένας φιλόδοξος ηγέτης; Μόνον αν η φιλοδοξίατου εξαντλείται στην υπηρεσία του λαού του. Είδαµε τι απέγινανοι ηγέτες που µε τα «φιλόδοξα» προγράµµατά τους, όπως τα έλεγαν οι ίδιοι, έβαλαν τα συµφέροντα των τοκογλύφων πάνω από τα συµφέροντα των λαών τους. Οι λαοί έστειλαν τους πρωθυπουργούς των µνηµονίων στο σπίτι τους. Πρώτα τον Ισλανδό, ύστερα τον Ούγγρο και κατόπιν τον Ιρλανδό. Οσονούπω τον Πορτογάλο. Και έπεται συνέχεια… 

Η µοναδική νόµιµη φιλοδοξία ενός ηγέτη είναι η υποχρέωσή του να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του λαού του. Οσο και αν είναι χρεωµένη µια χώρα στο εξωτερικό, η κυβέρνησή της δεν παύει να έχει και εσωτερικές υποχρεώσεις. Οι εσωτερικές υποχρεώσεις είναι να καταβάλλει µισθούς και συντάξεις και να εξασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών και αγαθών στους πολίτες. Οταν αφαιρεί από αυτές τις παροχές καιµ εταβιβάζει διαρκώς τον παραγόµενο πλούτο στο εξωτερικό προκειµένου να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών, υποθηκεύει αυτούς τους πολίτες ως ενέχυρο για το χρέος. Με τα µνηµόνια δεσµεύει τους πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωµή του χρέους, µε όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτητην απαλλαγή τους από αυτό. 

Ας παίξουµε µε µια άλλη λέξη. Τη λέξη «πτώχευση». Οταν πρόκειται για την ικανοποίηση των ξένων δανειστών, οι κυβερνήσεις των µνηµονίων την επισείουν ως φόβητρο στον λαό, ώστε να υποταχθεί στη λογική µιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Οταν πρόκειται για την πτώχευση του λαού, την αναβαπτίζουν σε «εσωτερική υποτίµηση» για να µετριάσουν τις δυσάρεστες εντυπώσεις.

Τι είναι όµως πραγµατικά µια εσωτερική υποτίµηση, δηλαδή µια µείωσητ ου γενικού επιπέδου των µισθών και των τιµών σε µια χώρα; Είναι µια εσωτερική πτώχευση. Μολονότι τις ψηφίζει ο λαός, οι κυβερνήσεις των µνηµονίων προτιµούν να πτωχεύουν έναντι του λαού, παρά να πτωχεύουν έναντι των διεθνών τοκογλύφων. Και διαµηνύουν µε κάθε ευκαιρία πόσο αισχύνονται για το εξωτερικό χρέος των χωρών τους, σαν να µην είναι καταισχύνη παρά µονάχα το χρέος ενός κράτους προς τους διεθνείς τραπεζίτες και όχι το χρέος του έναντι του λαού του.

Οι πρωθυπουργοί των µνηµονίων κυβέρνησαν και κυβερνούν χώρες που µέχρι πριν από µερικά χρόνια οι αναπτυσσόµενες οικονοµίες τους χαρακτηρίζονταν «µικρά θαύµατα»: το ιρλανδικό θαύµα, το ισλανδικό θαύµα, ακόµη και το ελληνικό θαύµα. Σήµερα πια που οι οικονοµίες αυτών των χωρών έχουν απαχθεί από τους ξένους δανειστές τους και η λιτότητα βυθίζει τις κοινωνίες τουςστην ανέχεια, ο κόσµος µιλάει για ένα άλλο θαύµα. Και ο πολιτικός σχολιαστής της ραδιοφωνίας της«Ντόιτσε Βέλε» Κρίστοφ Χάσελµπαχ το διατυπώνει έτσι: «Είναι ένα θαύµα που ο ελληνικός λαός, ο πορτογαλικός λαός, ο ιρλανδικός λαός και ο ισπανικός λαός έχουν παραµείνει βουβοί τόσον καιρό». Οµως από όλα τα θαύµατα, ποτέ κανένα δεν άντεξε στον χρόνο.