Ο τολμών νικά

Γράφει ο Γιώργος Καριπίδης

gkaripidis@hotmail.com

Θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα ή δεν θα χρεοκοπήσει; Κι αν δεν χρεοκοπήσει σήμερα μήπως χρεοκοπήσει αύριο; Βγαίνουν τα νούμερα ή δεν βγαίνουν; Η συζήτηση έχει ανάψει, οι προβλέψεις αφθονούν. Ομως οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης προβλέπουν γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, και πληρώνονται γι' αυτό. Το ΔΝΤ προβλέπει και δρα για να προστατεύσει τις διεθνείς νομισματικές ισορροπίες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Ε.Ε. προβλέπει και δρα για να προστατεύσει το ευρώ και την ευρωπαϊκή συνοχή.

Οι διεθνείς επενδυτές (σοβαροί ή κερδοσκόποι) προβλέπουν για να επενδύσουν αναλόγως. Ολοι αυτοί παρακολουθούν προσεκτικά την Ελλάδα και καλά κάνουν. Αλλά η Ελλάδα τι κάνει; Παρακολουθεί και αυτή τον εαυτό της, προβλέπει για τον εαυτό της, παριστάνει τον αντικειμενικό παρατηρητή του εαυτού της. Η Ελλάδα συζητά και αδρανεί, λες και η πιθανή χρεοκοπία της αφορά σε κάποιον άλλο.

Αλλά η αντικειμενική πραγματικότητα αλλάζει με τη δράση των υποκειμένων σε αυτήν. Δηλαδή η πολιτική οφείλει να «διαβάζει» την αντικειμενική πραγματικότητα, ακριβώς για να την αλλάξει. Δηλαδή η πολιτική δεν είναι παρά η οργανωμένη παρέμβαση του υποκειμενικού παράγοντα.

Με αυτή την έννοια το εάν θα χρεοκοπήσει ή όχι η χώρα είναι πρωτίστως πολιτικό ζήτημα και δευτερευόντως οικονομικό.

Η Ελλάδα θα είχε ήδη χρεοκοπήσει εάν η κυβέρνηση δεν έπαιρνε την πολιτική απόφαση να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση στο πλαίσιο της Ε.Ε. και του ευρώ.

Το Μνημόνιο είναι μια πολιτική απόφαση για την οικονομία. Συμφωνήθηκε ένα πλαίσιο δράσεων με στόχο τη δημοσιονομική εξυγίανση και την ανάπτυξη μέσω ριζικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Αλλο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση δεν κατατέθηκε, γιατί δεν υπάρχει. Η πρόταση για διάφορες μορφές παύσης πληρωμών ισοδυναμεί με πρόταση αυτοκτονίας. Σήμερα λοιπόν οι προβλέψεις για το εάν θα τα καταφέρουμε είναι άνευ σημασίας. Σημασία έχει να κάνουμε ό,τι μπορούμε ακριβώς για να τα καταφέρουμε.

Το Μνημόνιο πρέπει να εφαρμοσθεί δημιουργικά αλλά απαρέγκλιτα.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι σαφείς αλλά και οι δυσκολίες της. Η αντιπολίτευση παραμονεύει ελπίζοντας ότι θα κερδίσει πολιτικά από την αποτυχία της κυβέρνησης, αλλά ελπίζει ανοήτως αφού η αποτυχία της κυβέρνησης θα είναι και αποτυχία όλης της χώρας. Ενα μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ επίσης παραμονεύει νομίζοντας ότι υπαινισσόμενο διαφωνίες ή απουσιάζοντας θα σωθεί όταν όλα θα έχουν χαθεί.

Οι δυνάμεις του εφαρμοσμένου κρατισμού αντιδρούν ισχυρά αλλά επίσης ανοήτως. Ο λαϊκισμός στρεβλώνει τον ορθολογισμό της κοινωνικής συνείδησης. Κάτω από αυτές τις πιέσεις η κυβέρνηση ταλαντεύεται, αντιφάσκει, συχνά υποχωρεί. Νόμοι ψηφίζονται και δεν εφαρμόζονται, μεταρρυθμίσεις μένουν ημιτελείς ή αναβάλλονται επ' αόριστον, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αδρανούν. Αυτή η κατάσταση πρέπει επειγόντως να ανατραπεί.

Εάν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ο ίδιος αποφασισμένος, πρέπει να συγκροτήσει την αποτελεσματική κυβέρνηση των επίσης αποφασισμένων, στη θέση της σημερινής κυβέρνησης των αναποφάσιστων και των «προσεκτικών».

Απαιτείται λοιπόν ένας δομικός και λειτουργικός κυβερνητικός ανασχηματισμός όπου θα αξιοποιηθούν κατάλληλα στελέχη εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ, εντός και εκτός του χώρου της επαγγελματικής πολιτικής. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αγνοήσει τη θλιβερή γκρίνια της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του. Και εάν η κοινοβουλευτική ομάδα αποδειχθεί πράγματι κατώτερη των περιστάσεων, εάν δηλαδή περάσει από την γκρίνια στην ενεργό αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική, τότε και μόνο τότε ο πρωθυπουργός πρέπει να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Για να πάρουν όλοι τις ευθύνες τους και ο λαός τις δικές του.