Λεφτά υπάρχουν! Συνταξιούχοι υπάρχουν;

ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ

ΕΓΩ ΑΡΡΩΣΤΗΣΑ από πολλή ίωση και οι γονείς µου µε στείλανε στον παππού µου και στη γιαγιά µου για να µην κολλήσω τον αδελφό µου. Ο αδελφός µου δεν ήθελε να φύγω για να κολλήσει και να χάσει το διαγώνισµα Ιστορίας γιατί αν γράψει ότι η Μπουµπουλίνα βγήκε αναπληρωµατική Miss Young θα τον µαλώσουνε. Με µετακοµίσανε στου σαλονιού τον καναπέ που νοµίζει ότι γίνεται κρεβάτι αλλά λέει ψέµατα. 

Παλιά, για να γίνω καλά, µου στύβανε πορτοκαλάδες και µου δίνανε φάρµακα. Τώρα όµως δεν έχουν λεφτά για πορτοκάλια και φαρµακοποιούς για αντιπυρετικά. Και το µόνο γιατροσόφι που µου κάνουνε είναι ότι κάθεται η γιαγιά πάνω απ’ το κεφάλι µου και µε σταυρώνει. Και µου εξηγήσανε ότι έτσι γιατρεύουν πια τους αρρώστους στην Ελλάδα του ∆ΝΤ. Με σταυροκοπήµατα και πατερηµά... Κι αν δεν πιάσουν οι προσευχές, τότε «έβηξες, πέθανες».

Στο σπίτι µας τουλάχιστον, έτσι γίνεται. Οποιος φταρνιστεί, τον κλαίµε!

Η ΓΙΑΓΙΑ µου µού κάνει συνέχεια λαπά. ∆ύο πράγµατα στον κόσµο είναι πιο σιχαµένα απ’ τον λαπά: οι πατηµένες γάτες και η πέτσα στο γάλα. Κι επειδή δεν τον τρώω, η γιαγιά µου λέει «εγώ φταίω που έκανα το σκατό µου παξιµάδι γι’ αυτόν τον φιδέ». Κι εγώ σιχαίνοµαι ακόµα χειρότερα γιατί ποιος θέλει να φάει φιδέ µε σκατό παξιµάδι µέσα;

Ο παππούς κι η γιαγιά µου κάθε πρωί σηκώνονται και πηγαίνουν σε ένα µέρος που λέγεται ΟΠΑ∆ για τα φάρµακά τους. Κι όταν γυρίζουν, η µαµά λέει «πήρατε τα φάρµακά σας;» κι ο παππούς λέει «ναι, πήραµε απ’ τα τρία το µακρύτερο». Κι εγώ λέω «να το δω;». Και µου δίνουν µια µπούφλα.

Εκεί στον ΟΠΑ∆ περνάνε πολύ ωραία. Μαζεύονται όλοι οι συνταξιούχοι, έρχονται οι κάµερες, βρίζουν οι συνταξιούχοι την κυβέρνηση και κάθε τόσο ένας ένας πάρ’ τον κάτω. Κι επειδή απεργούν και τα ασθενοφόρα και οι γιατροί, όποιος πέφτει, πάνε οι άλλοι συνταξιούχοι και του κάνουν ό,τι τους κατέβει. Μαλάξεις, φιλιά της ζωής, χαστούκια, νερό στα µούτρα, προσευχές και πατερηµά. Πολλά πατερηµά!

ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ο παππούς µου κι η γιαγιά µου φεύγουν µόνοι το πρωί, αλλά γυρίζουν µε παρέα το απόγευµα. Γιατί µια λιποθυµάει ο ένας, µια χάνει τον κόσµο η άλλη. Και τους φέρνουν σπίτι διάφοροι. Με αυτοκίνητα, µε µηχανάκια, µε παπάκια, µε µοτοσυκλέτες µεγάλου κυβισµού. Μόνο τάγµα εφίππων που δεν τους έχει φέρει ακόµα! Και µια φορά τη γιαγιά τη φέρανε και δυο εύζωνοι. Κι όπως ήταν ζαλισµένη απ’ την υπέρταση τραγουδούσε «έλα τσολιά µου στην αγκαλιά µου να σε γεµίσω µε τα φιλιά µου». Και µετά η γιαγιά µου µού έκανε γάλα.

Και δεν το ήπια κι η γιαγιά µου είπε «έκανα το σκατό µου παξιµάδι γι’ αυτό το γάλα» κι εγώ ξανασιχάθηκα κι έκανα εµετό κι ο παππούς είπε «χειροτερεύει το παιδί» κι η γιαγιά είπε «πάτερ ηµών ο εν τοις ουρανοίς».

Και µετά το βράδυ, καθόµαστε όλοι µαζί και ψάχνουµε να δούµε σε ποιο κανάλι θα τους παίξουν. Ο παππούς µου έχει παίξει στο Mega, στον ΑΝΤ1 και στο Star. Αλλά η γιαγιά µου τον νικάει γιατί έχει παίξει στον Λαζόπουλο. Κι όλοι µάς παίρνανε τηλέφωνα και µας δίνανε συγχαρητήρια που είµαστε απλήρωτοι συνταξιούχοι. Κι η γιαγιά µου το άλλο πρωί πήγε λαϊκή κι όλοι τη γνωρίζανε.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ στεναχωρήθηκε που δεν το είχανε στο βίντεο να το βλέπουν όποτε θέλουνε. Αλλά εγώ της είπα ότι δεν υπάρχουν πια βίντεο, ντι βι ντι υπάρχουν. Κι η γιαγιά µου είπε στον παππού µου «ντι βι ντι µπλου ρέι να πάρουµε». Και τα βάλανε κάτω να τα υπολογίσουνε: «Ενα µπλου ρέι ίσον 3 πιεσόµετρα, 10 κουτιά αντιπηκτικά, 42 δισκία υπέρτασης, 12 ενέσεις αντιισταµινικές και 37 κορτιζονούχες!». Κι η γιαγιά µου είπε: «Αξίζει τον κόπο! Να κάνουµε το σκατό µας παξιµάδι και να το πάρουµε!». Κι εγώ ξαναέκανα εµετό. Κι η γιαγιά µου είπε «βασιλεύ ουράνιε, παράκλητε»... Μάλλον γιατί δεν έπιασε το «πάτερ ηµών»!

ΥΓ: Η γράφουσα το ρίχνει στην τρελή, γιατί αν το συγκεκριµένο θέµα το πάρει στα σοβαρά, θα πάρει ο διάολος κόσµο και κοσµάκη! Ολους όσοι θεωρούν ότι οι συνταξιούχοι κλεµµένα τα ‘χουνε, ότι χάρη τούς κάνουµε που τους δίνουµε αυτά που δικαιούνται. Οτι µπορούµε να τους εξευτελίζουµε ψυχικά και να τους εξοντώνουµε σωµατικά! Και δεν ντρέπονται πια! Σε µια χώρα όπου δεν υπάρχει ντροπή, δεν υπάρχει τσίπα, δεν υπάρχει η πιο µεγάλη, η πιο βαριά κληρονοµιά µας: το φιλότιµο!