Μικρή ομάδα τεχνικών, αδιαφορώντας για τη θανατηφόρο ραδιενέργεια και την πυρκαγιά, είναι οι μόνοι άνθρωποι που παραμένουν στον σταθμό παραγωγής ενέργειας της Φουκουσίμα και αποτελούν έτσι την ύστατη ελπίδα της Ιαπωνίας να προλάβει μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή.
Οι άνδρες αυτοί έρπουν μέσα σε λαβυρίνθους κατεστραμμένου εξοπλισμού στο απόλυτο σκοτάδι με τη βοήθεια φακών, αφουγκραζόμενοι τις εκρήξεις που σημειώνονται από τη διαρροή υδρογόνου και την επαφή του με τον ατμοσφαιρικό αέρα. Η αναπνοή τους γίνεται μέσα από άβολους αναπνευστήρες ή χάρη σε βαριές φιάλες οξυγόνου, που έχουν δεμένες στις πλάτες τους. Φορούν ολόσωμες λευκές φόρμες, με στενές κουκούλες, που τους προστατεύουν ελάχιστα από την αόρατη ραδιενέργεια.
Είναι οι ανώνυμοι 50. Ορισμένοι είναι εθελοντές, ενώ άλλοι διατάχθηκαν να βοηθήσουνΠαρότι το έργο που απαιτείται από αυτούς τους καταδικάζει σε βέβαιο θάνατο, η προσφορά τους δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί επίσημα. στην άντληση θαλασσινού νερού και τη ρίψη του στις εκτεθειμένες ράβδους πυρηνικού καυσίμου, σε μια προσπάθεια να προλάβουν πλήρη τήξη του πυρήνα και να σώσουν εκατομμύρια συμπατριώτες τους.
Η εταιρεία Tokyo Electric Power δεν έχει πει σχεδόν τίποτα για τους 50 τεχνικούς. Τα ελάχιστα στοιχεία που ανακοίνωσε σκιαγραφούν ζοφερή εικόνα. Πέντε εργάτες πέθαναν μετά τον σεισμό και 22 άλλοι τραυματίστηκαν, ενώ δύο αγνοούνται. Εντεκα εργαζόμενοι τραυματίστηκαν από την έκρηξη στον αντιδραστήρα 3.
Οι χειριστές πυρηνικών αντιδραστήρων, όμως, αναφέρουν ότι νιώθουν την ίδια αλληλεγγύη και υπερηφάνεια όπως και οι πυροσβέστες και οι στρατιώτες. Οι συζητήσεις στα κυλικεία των πυρηνικών εργοστασίων περιστρέφονται, άλλωστε, συχνά γύρω από το τι θα γινόταν σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Ολοι συμφωνούν ότι το πρώτο που θα έκαναν θα ήταν να ειδοποιήσουν τις οικογένειές τους να διαφύγουν, προτού οι ίδιοι μείνουν στις θέσεις τους μέχρι τέλους.
Μεταξύ των εργαζομένων και πυροσβεστών στο Τσερνόμπιλ, πολλοί ήταν εθελοντές, παρότι η ενημέρωση που είχαν λάβει για τους κινδύνους υπήρξε ελλιπής. Τρεις μήνες μετά το δυστύχημα του Τσερνόμπιλ, 28 από αυτούς είχαν υποκύψει από την έκθεση στη ραδιενέργεια. Τουλάχιστον 19 από αυτούς πέθαναν από μολύνσεις λόγω των σοβαρών εγκαυμάτων που κάλυπταν τα σώματά τους, ενώ άλλοι 106 αρρώστησαν σοβαρά.
Ειδικοί εκτιμούν ότι οι 50 εργαζόμενοι της Φουκουσίμα κινδυνεύουν ακόμη περισσότερο και από τα πληρώματα ελικοπτέρων του Τσερνόμπιλ (100% θνησιμότητα), καθώς δραστηριοποιούνται σε κλειστό χώρο όπου η ραδιενέργεια δεν έχει εξασθενήσει. Εξω από ορισμένα από τα πιο μολυσμένα σημεία του εργοστασίου της Φουκουσίμα, οι εργαζόμενοι κάθονται στη σειρά, προτού τρέξουν στον χώρο ευθύνης τους για να προσπαθήσουν να σβήσουν τις φλόγες. Η προσπάθειά τους αυτή διαρκεί λίγα λεπτά, προτού αντικατασταθούν από τον επόμενο στη σειρά.
Για την απορρύπανση του Τσερνόμπιλ μετά το δυστύχημα του 1986, η ΕΣΣΔ στρατολόγησε εργάτες ανάλογα με τον πληθυσμό καθεμίας από τις δημοκρατίες της. «Εστειλαν 600.000 ανθρώπους για να καθαρίσουν τα ραδιενεργά συντρίμμια και να χτίσουν τη σαρκοφάγο. Οι εργάτες αυτοί εργάστηκαν στη μολυσμένη ζώνη για μικρά χρονικά διαστήματα. Η τακτική ήταν έξυπνη. Μεγάλος αριθμός εργατών δέχθηκε μικρές ποσότητες ραδιενέργειας. Ο κίνδυνος εμφάνισης λευχαιμίας ήταν υπαρκτός, αλλά δεν αποδείχθηκε ποτέ», λέει ο καθηγητής Ιατρικής Τζον Μπόις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου