Μισές και απόλυτες αλήθειες

Γράφει ο Ευτύχης Παλλήκαρης

Εξακολουθεί να υπάρχει θέμα σωστής πληροφόρησης των πολιτών για το πού βαδίζουμε; Χωρίς αμφιβολία, ναι. 

Υπάρχει πρόβλημα με το πού βαδίζει η χώρα ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία; Υπάρχει. Αλλά τα κόμματα περί άλλα τυρβάζουν. Εξακολουθούν να μη λένε την αλήθεια και να αλληθωρίζουν, περιμένοντας το... μοιραίο. Ή, να ονειροπολούν και να φαντάζονται την κατάρρευση ως μάννα εξ ουρανού για τη χώρα, τη δυστυχία των πολιτών ως απαρχή μιας μεγάλης πορείας προς τους (σοσιαλιστικούς) ουρανούς.

Όσο και να φαντάζουν διαμετρικά αντίθετες οι φαντασιώσεις των μεγάλων κομμάτων εξουσίας με τους σχηματισμούς της Αριστεράς, ο κοινός παρονομαστής είναι ο ίδιος. Και να γιατί.

Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει καταθέσει τα όπλα, υπό το βάρος των δυσκολιών που έχει η πορεία ανόρθωσης της χώρας αλλά και των εσωκομματικών αναμετρήσεων με τις δυνάμεις του λαϊκισμού, που λες και απελευθερώθηκαν μετά τα όσα κωμικοτραγικά διαμείφθηκαν με την περιβόητη αξιοποίηση-πώληση της ακίνητης περιουσίας των 50 δισ. Λεει μισές αλήθειες και μισά ψέματα. Ψηφίζει... μισά νομοσχέδια, έτοιμη να τα μαζέψει. Κάνει ένα βήμα (υποχρεωτικά...) μπρος και δύο πίσω. Ο ένας υπουργός ράβει και ο άλλος κόβει. Μέσα σ' αυτό το γκρίζο φόντο, η αλήθεια -η πικρή αλήθεια ότι η πορεία τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ πιο δύσκολη, αν θέλουμε κάποτε να δούμε άσπρη μέρα- παραμένει ζητούμενο.

Η Ν.Δ. εξακολουθεί να εμφανίζεται ως το κόμμα της ανώδυνης ή βελούδινης αντιπολίτευσης. Εξακολουθεί να διακηρύσσει ότι εκτός από το δρόμο του Μνημονίου, υπάρχει ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης, λιγότερο οδυνηρός για τους πολίτες -με λιγότερες θυσίες δηλαδή- και πιο σύντομος. Οι φωνές της λογικής πνίγονται μέσα σε περίσσευμα λαϊκισμού. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μάλιστα, μας εκπλήσσει με την ετοιμότητά του να πάει για εκλογές ανά πάσα στιγμή, ενώ ακόμα δεν μας έχει παρουσιάσει το πολιτικό της πρόγραμμα εξουσίας.

Και πάμε στην Αριστερά, ιδιαίτερα στο ΚΚΕ. Εδώ ακούμε την άποψη ότι ο καπιταλισμός στην Ελλάδα έφαγε τα ψωμιά του. Και η εναλλακτική ποια είναι; Ο υπαρκτός σοσιαλισμός που κατέρρευσε; Ή μήπως κάτι άλλο που στον Περισσό το γνωρίζουν, αλλά εμείς οι ταπεινοί όχι; Δεν έχουν δικαίωμα πριν απ' όλα οι ταπεινοί να γνωρίζουν ποιο ακριβώς είναι το πολιτικό πρόγραμμα που επαγγέλλονται; Ας σημειώσουμε εδώ ότι το ίδιο ερώτημα αφορά εσχάτως και τον ΣΥΡΙΖΑ, που επίσης φαίνεται να επενδύει στο τέλος του καπιταλισμού...

Ο κοινός παρονομαστής στις πρακτικές των κομμάτων -όπως τα γνωρίζουμε σήμερα- είναι η υποκρισία. Άλλά έχουν στο μυαλό τους και άλλα (δεν) λένε στους πολίτες. Οι επιθυμίες τους δεν εναρμονίζονται με τις απαιτήσεις των καιρών. Το κοινό γνώρισμα για όλο το πολιτικό φάσμα είναι η απόσπαση από την πραγματικότητα, εξαιρετικά σύνθετη στις μέρες μας τόσο σε ό,τι αφορά τα δικά μας δεδομένα όσο και το διεθνή περίγυρο. Κι αυτό δεν γιατρεύεται ούτε με μισές ούτε με απόλυτες αλήθειες.