Επέλαση του μη ένστολου Αττίλα

Του ΑΝΘΟΥ ΛΥΚΑΥΓΗ

Μέσα στον ορυμαγδό των περιφερειακών εξελίξεων που σαρώνουν την περιοχή, ποιος και πόσο θα ακούσει την κραυγή των Τουρκοκυπρίων ότι:   Με τον επιταχυνόμενο από την Αγκυρα εποικισμό των κατεχόμενων κυπριακών εδαφών, οι ίδιοι έχουν ήδη δημογραφικώς αποβεί καταθλιπτική μειονότητα! Με τους εξ Ανατολίας εμβολίμους να αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία σε απόλυτους αριθμούς. Και την προοπτική του Κυπριακού να προδιαγράφεται αναποδράστως μοιραιότερη. Καθώς:

ΠΡΩΤΟΝ: Στις μεν κατεχόμενες περιοχές (και πάντοτε σε σχέση με την τουρκοκυπριακή κοινότητα) θα έχουν με ραγδαίους πλέον ρυθμούς διαφοροποιηθεί οι πληθυσμιακές ισορροπίες και κατά συνέπειαν οι πολιτικο-πολιτισμικές δομές. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει τα πάντα, σε σχέση με τη μορφή, την ποιότητα και κυρίως με το προσδόκιμο του επιδιωκόμενου ιστορικού συμβιβασμού.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Σε σχέση με το Κυπριακό καθεαυτό, οι σημερινοί αναλογικοί συσχετισμοί -που υποτίθεται ότι προσδιορίζουν τη νομή εξουσιών, εδάφους και πόρων- αλλάζουν άρδην. Με την τουρκοκυπριακή κοινότητα του φυσιολογικώς 18% να εκτινάσσεται κυριολεκτικά στο 27% σήμερα και σύντομα στο 30%! Αφού ο τουρκικός πληθυσμός των Κατεχομένων υπερβαίνει τις 400.000! Από τους οποίους ούτε οι 90.000 είναι αυτόχθονες. 

 Και όχι μόνον, αλλά: Με κάθε βεβαιότητα, και αν δεν υπάρξουν το συντομότερο προοπτικές επιλύσεως του Κυπριακού, αυτό το ποσοτικό φράγμα θα υπερκερασθεί. Κατ' ακρίβειαν θα εκτραπεί. Με την τουρκική στοχοθεσία να μεθοδεύει: Μεσοπροθέσμως μεν αναίρεση της τουρκοκυπριακής παρουσίας. Μακροπροθέσμως, δε, πληθυσμιακή εξίσωση των δύο μερών.

Υπό το φως αυτών των καταθλιπτικών δεδομένων, επείγει μεν λύση του προβλήματος. Αλλά με αποδεκτό εννοείται συμβιβασμό. Στο πλαίσιο οδυνηρής μεν, αλλά τουλάχιστον βιώσιμης ομοσπονδίας. Ποτέ όμως συνομοσπονδίας, όπως αυτή τη στιγμή επιδιώκει -με υπόδειξη της Αγκυρας- η εγκάθετη τουρκοκυπριακή ηγεσία. Οπότε βεβαίως για την ελληνική πλευρά το κρίσιμο ερώτημα είναι: 

Και αν ακόμα υπάρξει λύση, με ποιους θα λειτουργήσει ένας κρατικός συνεταιρισμός και μάλιστα βιώσιμος; Ποιοι θα αποτελούν την έναντι κοινότητα, όταν αυτοί δεν θα έχουν καμιά οργανική σχέση με αυτήν, έστω και αν ενεργούν εξ ονόματός της; Ενώ θα εκπροσωπούν άλλες πολιτιστικές ροπές και τρόπους ζωής και κυρίως άλλες βλέψεις; Βλέψεις που σχετίζονται με τις ευρύτερες στρατηγικές της Αγκυρας κατά πρώτο λόγο. Που με την οποιαδήποτε λύση θέλει να κατοχυρώσει την κηδεμονευτική της παρουσία σε αυτήν την κρίσιμη γεωγραφία. Με σταθερή βάση, το στρατηγικό προγεφύρωμα που έχει καθιδρύσει με τη μορφή του ψευδοκράτους στα Κατεχόμενα. Το οποίο και υποτίθεται θα αποβεί ένα των «συνιστώντων κρατιδίων» της υπό αναζήτησιν «διζωνικής ομοσπονδίας», με προδεδομένη μάλιστα την «πολιτική ισότητα» των δύο μερών!

Αλίμονο εάν η Λευκωσία, είτε υποκύψει σε τέτοιο δοτό συμβιβασμό -που προάγεται με βρετανική πατρωνία- είτε τυχόν αναδιπλούμενη, παρασυρθεί από κακούς υπολογισμούς. Διότι τότε η Αλεξανδρεττοποίηση (κατά το πρότυπο του Σαντζακίου Χατάι) θα επαναληφθεί. Κι έσεται η δευτέρα πλάνη χείρων της πρώτης. Με τον Κυπριακό Ελληνισμό να αποκτά ημερομηνίαν εθνικής λήξεως.