Αρθρο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Ήταν μια εποχή…Θα’μουν 14, 15…Ήθελα να φύγω. Μάλλον όχι. Ήθελα να ταξιδέψω.
Έχει διαφορά. Να πάω μακριά. Να σεργιανίσω τον κόσμο. Να δω πώς ξυπνάνε και πώς κοιμούνται οι χώρες. Και τα έφερε η τύχη και πήγα…Και πού δεν πήγα! Τίγκα οι αποσκευές (όσο πιο φρέσκος ο ταξιδιώτης τόσο πιο πολλές οι αποσκευές), φορτωμένη σα γαϊδούρι ή σαν Άγιος Βασίλης με δώρα (άλλο σύνδρομο των φρέσκων ταξιδευτών).
Όλα μου έκαναν εντύπωση. Όλα τα συνέκρινα με τη χώρα μου. Όλα τα ζήλευα. Μα ότι κι αν έλεγα, όσο κι αν διάπλατα τα μάτια άνοιγα… Έρχονταν μια στιγμή, ένα «τσακ!» και γύριζε το κουμπί της νοσταλγίας.
Νοσταλγία! Πώς να σας το εξηγήσω; Πώς να το ορίσω; Σαν λυγμός της σκέψης. Ναι! Κι ήθελα να γυρίσω πίσω. Αμέσως! Κι αυτό το –αμέσως- δεν δωροδοκείται, δε ξεγελιέται με τίποτα. Αλίμονο σ΄αυτόν που δε μπορεί να γυρίσει. Και γύριζα. Με το πρώτο αεροπλάνο. Και επέμενα νάναι της Ολυμπιακής. Εμμονή! Για να κρυφακούσω ελληνικές κουβέντες, να μου μοιράσουν ελληνικές εφημερίδες μα πάνω απ΄όλα…Αυτό κι αν ήταν η απόλυτη ευλογία! Ν΄ακούσω μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου με το που θα πατούσα το πόδι μου στο αεροσκάφος. «Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη».
Και αυτόματα βούρκωναν τα μάτια και λαχάνιαζε η καρδιά. Και ο απολογισμός του ταξιδιού κατάληγε «σαν την Ελλαδίτσα μου καμιά».
Είναι μια εποχή. Είμαι 49, 50. Θέλω να φύγω, να φύγω, να φύγω. Όχι να ταξιδέψω. Έχει διαφορά. Όλοι σαν λιοντάρια στο κλουβί. Μετά ξανακαθόμαστε στη θέση μας. Κι αυτό πονάει περισσότερο.
Η πατρίδα μου σαν κακοβαμμένη, ξεσκισμένη πουτάνα. Την αδικήσαμε. Πόσο την αδικήσαμε! Πελάτες να σεργιανάνε στην Τρούμπα μας. Χρόνια ξέραμε. Είχαμε εφεύρει παραμύθια που λένε τα κορίτσια στους πελάτες…Κάποια πονεμένη ιστορία για να τους κοροϊδεύουν. Δε βαριέσαι! Τον εαυτό τους κοροϊδεύουν στο τέλος. Και τώρα…Σε τέλμα. Στο κενό. Όχι στο μηδέν. Το μηδέν ορίζεται. Στο κενό.
Προχθές με την Έλενα και τον Χρύσανθο πήγαμε στο Gazarte ν΄ακούσουμε Σταύρο Ξαρχάκο. Αυτό το ιερό τέρας της μουσικής που είχε τα κότσια να σταθεί ανάμεσα σε δυο ογκόλιθους. Τον Θεοδωράκη. Τον Χατζιδάκι. Στο πρώτο μέρος μουσική από την ταινία «Κόκκινα Φανάρια», στο δεύτερο μουσική από την ταινία «Λόλα». Κι άκουγα, κι άκουγα…Το πιο συναρπαστικό πάντρεμα λαϊκής μουσικής με τζαζ. Και απολάμβανα σαν παιδί την συνομιλία του μαέστρου με τους εξαιρετικούς μουσικούς. Κάθε κίνηση, κάθε νεύμα, κάθε ματιά. Κι άκουγα, κι άκουγα…
Κι ήθελα να γυρίσω! Αμέσως να γυρίσω! Τελικά υπάρχει μια κλίμακα νοσταλγίας πιο τραγικής, πιο επίπονης…Να νοσταλγείς την πατρίδα σου ενώ ζεις σε αυτή. Να λαχταράει η ψυχή σου την Ελλάδα σου και τους δικούς σου Έλληνες…
Μια βραδιά στο Gazarte. Mε έναν από τους πιο μαγικούς συνθέτες της χώρας μου…
Πόσο μου λείπει η χώρα μου….
ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ
Τι μου θύμισες κυρία Βιτάλη...
Παρά το γεγονός οτι αξιώθηκα να κάνω το όνειρό μου για πολλά ταξίδια πραγματικότητα, πόσες φορές πήρα το "πρωτο αεροπλάνο" έτσι γιατί ήθελα να γυρίσω... Αμέσως να γυρίσω... Σε μια πατρίδα που μόνιμα μου λείπει...
PROTAGONGR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου