Οι νέες τουρκικές στρατηγικές

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Είναι πέραν και από προφανές ότι: Και στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό (που μόνο τυπικώς αποσυναρτάται από αυτά) προάγονται σοβαρές παρασκηνιακές διεργασίες, που σκοπούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις εάν όχι τελικών, τουλάχιστον ενδιαμέσων ρυθμίσεων. Οι οποίες εάν επιτευχθούν θα οδηγήσουν εκ των πραγμάτων και σε καταληκτικούς επιλόγους. 

Ως προς τα Ελληνοτουρκικά: Είναι σαφές ότι από πλευράς Αγκυρας γίνεται προσπάθεια να προβληθεί προς την Αθήνα μια νέα «ποιότητα διαθέσεων» για προσεγγίσεις, στο πλαίσιο όχι απλώς καλής γειτονίας, αλλά και «αμοιβαίως επωφελών» συμφωνιών. Με κατάληξη τη συνδιαχείριση του φυσικού πλούτου της υφαλοκρηπίδος. Αφού προηγηθούν «αμοιβαία βήματα». Στο πλαίσιο των οποίων: Από πλευράς Ελλάδος θα εγκαταλείπεται το δικαίωμα επεκτάσεως των χωρικών υδάτων. Και από την Τουρκία το συνακόλουθο στρατηγικό δόγμα του casus belli. Κι ενώ εμείς μπορεί να το ξεχνάμε, ο Ερντογάν δεν λησμονεί τη Συμφωνία της Μαδρίτης.

Ως προς το Κυπριακό: Σημειώνονται ήδη παρεμβάσεις από συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κέντρα προς την κατεύθυνση αφενός να πεισθεί (δηλαδή να πιεσθεί) επαρκώς η Λευκωσία για «τολμηρότερα βήματα». Και αφετέρου να εκδηλωθεί συνακολούθως από πλευράς Τουρκίας έστω μερική συμμόρφωση στις πρόνοιες του Πρωτοκόλλου της Αγκυρας.

Τα πράγματα όσον αφορά τη Λευκωσία είναι ακόμη οδυνηρότερα (κι επικινδυνότερα), καθώς: Σε αυτό το πλαίσιο προάγονται διαδικασίες για την υλοποίηση και λειτουργική εφαρμογή του λεγόμενου απευθείας εμπορίου των Τουρκοκυπρίων με τις χώρες της ΕΕ. Κάτι που, ό,τι και να συμβεί, εφαρμοζόμενο θα οδηγήσει στη δημιουργία συνθηκών εάν όχι αναγνωρίσεως του κατοχικού μορφώματος, τουλάχιστον σε μια σιωπηρή και κατ’ ανοχήν αποδοχή της γεωπολιτικής διαιρέσεως.

Εάν δει ένας προσεκτικά τις δηλώσεις των Τούρκων ηγετών θα αντιληφθεί τις προαγόμενες μεσοπρόθεσμες στρατηγικές, για την κατοχύρωση των de facto γεωπολιτικών πραγματικοτήτων, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από την εισβολή κι εμπεδωθεί από την κατοχή. Η τουρκική στρατηγική εκμεταλλεύεται συγκεκριμένες πολιτικές της Ευρώπης και προωθεί ευθέως εκβιαστικές απαιτήσεις. Οπως για παράδειγμα το θέμα των μηχανισμών ενιαίας ασφάλειας που η Κοινότητα θέλει να ολοκληρώσει. Με την Τουρκία να μπλοκάρει τους ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς, ασκώντας βέτο στο ΝΑΤΟ. Οι μηχανισμοί του οποίου είναι κομβικής σημασίας για την εφαρμογή τέτοιων ευρωπαϊκών επιδιώξεων.

Κι ενώ οι Βρυξέλλες υποδεικνύουν στην Τουρκία να επιλύσει επιτέλους το Κυπριακό, προκειμένου να επιταχυνθούν τα τελικά στάδια της ενταξιακής πορείας της (κι έτσι να διασκελίσει τον κοινοτικό πυλώνα), η Αγκυρα αντιστρέφοντας ανταποδίδει! Καλώντας τις Βρυξέλλες να άρει τα ενταξιακά εμπόδια (άνοιγμα δηλαδή των υπολοίπων κεφαλαίων και όχι μόνο), προκειμένου εντασσόμενη να επιλύσει το πρόβλημα!

Και το πρόβλημα δεν είναι πλέον εκτός της Κοινότητος. Αντιθέτως είναι δικό της. Καθώς η Κύπρος είναι πλήρως ενσωματωμένη (με τη σύνολη μάλιστα επικράτειά της, εξαιρουμένων των βρετανικών «κυριάρχων Βάσεων») στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ιδού το πρόβλημα. Από το οποίο σήμερα κάποιοι Ευρωπαίοι βιάζονται να απαλλαγούν, χωρίς όμως να τολμούν ρήξεις με την Αγκυρα.