Οι βολικοί μύθοι

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ

ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΩΝ για τα οποία σίγουρα θα έπρεπε να έχει γίνει επανάσταση, στη χώρα μας έχουμε και πληθώρα βολικών μύθων στους οποίους επαφιέμεθα. Ζούμε λοιπόν εν πολλοίς σε λήθαργο όσον αφορά στα διεθνή ζητήματα με τα οποία ασχολούνται λίγοι, από τον οποίο ξυπνάμε μόνον όταν κάτι συμβαίνει στα χαρακτηριζόμενα «εθνικά» θέματα.«θεματάκια» που αποδεικνύονται εκ των υστέρων σοβαρά τα οποία ξεφεύγουν της άμεσης δημοσιογραφικής προσοχής και περνούν στα «αζήτητα». Υπάρχουν λοιπόν αρκετά

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΡΟΥΤΣΑΣ ενημέρωσε προχθες την Επιτροπή Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής για τα όσα διαδραματίσθηκαν στη Νέα Υόρκη κατά την 65η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Θα εστιάσω την προσοχή μου σε δύο σημεία της ομιλίας του, τα οποία συνήθως δεν αποτελούν θέματα πηχυαίων τίτλων και εμβριθών αναλύσεων.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΦΟΡΑ «στην ευκαιρία συναντήσεων με χώρες που μετέχουν στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης (ΟΙΔ) προκειμένου να επισημανθεί ο ιδιοτελής ρόλος του Τούρκου γ.γ. στην προώθηση ανακριβών και επιζήμιων θέσεων για το Κυπριακό αλλά και τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης». Πράγματι με ψήφισμά του ο Οργανισμός στον οποίο συμμετέχει όλος ο αραβικός κόσμος θυμίζουμε ότι έχει δεχθεί και αναγνωρίσει το ψευδοκράτος του Ντενκτάς ως «κράτος παρατηρητή» και όσον αφορά τη Θράκη έχει υιοθετήσει τον όρο «τουρκική μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης» κι άλλα τινά ανιστόρητα κι ανακριβή.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΖΗΤΗΜΑ που ετέθη είναι αυτό της Συρίας, μιας «φίλης» χώρας, «με σφυρηλατημένη από το χρόνο ιστορική φιλία η οποία υπαναχωρεί ως προς τις διαβεβαιώσεις και δεσμεύσεις της», όπως επεσήμανε ο υπουργός, στο ζήτημα των Σκοπίων, χώρα την οποία η Δαμασκός αναγνώρισε με το συνταγματικό της όνομα μη σεβόμενη ούτε τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.  

Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο στο ζήτημα της Συρίας όσο και σε αυτό του ΟΙΔ… τα ίχνη οδηγούν προς την Τουρκία. Τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι πίσω ίσως κρύβεται τουρκικός δάκτυλος. Η Συρία δεν έχει τούτη την ώρα άλλο πολιτικό συνομιλητή και στηρίζει πολλά στην Αγκυρα. Αλλωστε μόλις προχθές συναντήθηκαν ο Ασαντ και ο Ερντογάν.

ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ αν σήμερα, όπως διαμορφώνεται η διεθνής σκηνή, η ελληνική διπλωματία διαθέτει τα όπλα που χρειάζεται για την αντιμετώπιση των εξωτερικών κινδύνων. Είναι βέβαιον ότι ο σεβασμός των αρχών και αξιών που κωδικοποιεί ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών είναι η ορθή αρχή για την εξωτερική πολιτική. Τι γίνεται όμως όταν «φίλοι» πράττουν ό,τι είναι δυνατόν ώστε διά της τεθλασμένης να καταφέρουν σημαντικά χτυπήματα από τα οποία δύσκολα αναρρώνει κανείς;