Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ
Υπάρχει ελπίδα; Όχι.
Όταν, ας πούμε, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος και ο Κυριάκος Μητσοτάκης γευματίζουν δημοσίως στο «Hilton», τότε, φίλοι μου, η ελπίδα δεν έχει απλώς χαθεί. Έχει κατέβει πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας, κάνει πεζοδρόμιο και περιμένει τον Ψινάκη να ακούσει τον πόνο της. Και με την ευκαιρία, θα ήθελα να πω ότι κάτι τέτοια περιστατικά προσβάλλουν την αισθητική μου (τουλάχιστον) πολύ περισσότερο από τις διάφορες ονομασίες για τα Σκόπια ή τίποτα ναζάκια των Τούρκων.
Τόσα χρόνια προσπαθώ να του εξηγήσω ότι το πλιάτσικο στον εθνικό πλούτο και στην εθνική αξιοπρέπεια δεν το έχει κάνει κανένας «εχθρός» της πατρίδας. Δάχτυλα ελληνικά μάτωσαν όταν βούτηξαν μέσα στις λίμνες των μελαγχολικών ματιών της πατρίδας. (Κορυφαίο;)
Και τι ονειρεύονται οι νηστικοί; Φωτοβολταϊκά.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να δεις και πολλά για να καταλάβεις τη μιζέρια, τη θλίψη και τον παραλογισμό αυτής της χώρας. Δες πώς οι πάντες προσπαθούν να επενδύσουν στα φωτοβολταϊκά. Αν δεν έχετε ασχοληθεί οι ίδιοι, πιθανότατα να γνωρίζετε ότι με τα φωτοβολταϊκά ο Έλλην επιθυμεί να γεμίσει κάθε ακάλυπτη έκταση που έχει στη διάθεσή του. Θα βλέπουν την Ελλάδα από τον διαστημικό σταθμό και θα τυφλώνονται. Ουσιαστικά στα φωτοβολταϊκά έχουμε ανακαλύψει το χρηματιστήριο των '90s, κοινώς ρίχνουμε μερικά λεφτά και περιμένουμε να τα πάρουμε πίσω στο πολλαπλάσιο χωρίς να υπάρχει κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα.
Έχω ακούσει γιαγιάδες να μιλούν για φωτοβολταϊκά. Έχω δει λαμόγια να βγάζουν λεφτά για μελέτες. Έχω επίσης δει τον μπάρμπα μου να κάνει χαρτιά και να παιδεύεται μερικά χρόνια. Και στο τέλος έχω ακούσει σοβαρό τεχνοκράτη να μου λέει, αν είναι να βάλω φωτοβολταϊκά, να προτιμήσω κανένα ωραίο χωράφι στην περιφέρεια, τουλάχιστον να απλώσω τραχανά επάνω.
Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας που ελπίζουν στο τίποτα και μάλιστα έχουν την απαίτηση να λύσουν και το πρόβλημά τους.
Μπορεί να μη βούλιαξαν οι ίδιοι τη χώρα, αλλά η βλακεία τους της έκανε μια γερή πατητή μέσα στον βούρκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου