Περαίωση αμαρτιών

Tης Eλλης Tριανταφυλλου

Ξέρετε γιατί στα μεγάλα βάθη της θάλασσας ζουν μόνο ψάρια με πολύ μαλακό δέρμα και όστρακα με κελύφη ανθεκτικά σαν το τιτάνιο; Γιατί η πίεση είναι εξαιρετικά μεγάλη και την αντέχουν μόνο οι πολύ «μαλακοί» οργανισμοί και όσοι διαθέτουν προστασία πιο σκληρή από τις πιέσεις, έλεγε προ ημερών ένας φίλος. Κάπως έτσι συμβαίνει και στον αφρό, στο φως του ήλιου. Τώρα που η πίεση γίνεται ολοένα και πιο δυσβάστακτη και ανελέητη, θα αντέξουν μόνον εκείνοι που διαθέτουν ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Πάρτε, για παράδειγμα, την περαίωση που για πολλοστή φορά μια κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι θα είναι η τελευταία. Υπάρχει βέβαια και η θεωρία ότι στην ουσία πρόκειται για μια μορφή αμνηστίας, η οποία λειτουργεί ανακουφιστικά για μια μερίδα του πληθυσμού. Οταν η αμνηστία επαναλαμβάνεται σταθερά, τότε εκ των πραγμάτων χάνει και αυτή τη δικαιολογία.  

Ποιοι θα τρέξουν να επωφεληθούν της «προσφοράς»; Εκείνοι που είναι ευάλωτοι και στην παραμικρή πίεση του νόμου και που περίμεναν πότε το κράτος θα βρεθεί (ξανά) στη γωνία, για να νομιμοποιήσει τις παρανομίες τους, με το αζημίωτο φυσικά. 

Ποιοι θα γυρίσουν την πλάτη στην «προσφορά.; Οσοι διαθέτουν πραγματικά σκληρό σύστημα προστασίας, οι οποίοι έχουν φροντίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια να τακτοποιήσουν τους λογαριασμούς τους με τρόπο ασφαλή, φοροκλέβοντας το κράτος συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση. 

Ποιοι θα βρεθούν για μία ακόμη φορά αντιμέτωποι με εκβιαστικό δίλημμα; Εκείνοι που δεν μπορούν να κλέψουν, που πληρώνουν ετησίως ό, τι τους αναλογεί ή σχεδόν ό, τι τους αναλογεί, που κοπιάζουν για να επιβιώσουν και φοβούνται μήπως ο άτεγκτος μηχανισμός του κράτους εξαντλήσει την αυστηρότητά του στη μικροδαπάνη που περιέλαβαν στη δήλωση, χωρίς η φορολογική κατηγορία στην οποία ανήκουν να είναι ξεκάθαρο ότι το επιτρέπει. 

 Αυτοί, οι συνεπείς φορολογούμενοι δηλαδή, θα είναι οι μόνοι που θα πληρώσουν δυσανάλογο κόστος για ένα συγχωροχάρτι που στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται και σε τίποτα δεν τους εξυπηρετεί. 

Οι άλλοι, εκείνοι που κλέβουν συστηματικά το κράτος σε βάρος των υπολοίπων συμπολιτών τους, απλώς θα ανακουφιστούν για μία ακόμη φορά, επιβεβαιώνοντας ότι σε αυτήν τη χώρα δικαιούνται να διαβιούν ανθρώπινα μόνο αυτοί που δεν τη σέβονται.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους γηραιούς συνταξιούχους που έχουν χάσει το φυσικό προνόμιο της νεανικής «πλαστικότητας», που δεν μπορούν να είναι ευέλικτοι και προσαρμοστικοί και που δυστυχώς γι’ αυτούς δεν μπορούν να αντέξουν την πίεση μιας κρυψώνας στον βυθό των προβλημάτων. Αυτοί, οι σημερινοί ογδοντάρηδες, που σηκώνουν στην πλάτη τους δεκαετίες δουλειάς, που πέρασαν όλη τη ζωή τους στηρίζοντας τα ασφαλιστικά τους ταμεία και σήμερα πρέπει να σηκωθούν από τις πέντε για να πιάσουν σειρά κάθε που χρειάζεται να γράψουν ένα φάρμακο για να κερδίσουν λίγο χρόνο ακόμη, είναι οι πρώτοι που κλήθηκαν να προστρέξουν σε βοήθεια του αναιμικού κράτους.

Και να έπιαναν τόπο (και στόχο) οι θυσίες, οι επώδυνες και δυσβάστακτες, θα έλεγε κανείς δεν πειράζει, χαλάλι ο κόπος. Ομως σήμερα αποδεικνύεται και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο ότι όλο αυτό το στύψιμο δεν βελτίωσε σχεδόν ούτε κατ’ ελάχιστο τη δραματική κατάσταση που επικρατεί στα έσοδα. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση επιμένει να ρίχνει το κύριο βάρος του προγράμματος σταθερότητας στην αύξηση των φορολογικών πόρων και όχι στη δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών. Επιμένει να ζητάει και τα τελευταία ρέστα από εκείνους που είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν και να επιβραβεύει ή να σηκώνει τα χέρια ψηλά για εκείνους που κλέβουν το κράτος συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση. Επιμένει σε μία αντιαναπτυξιακή πολιτική, επιτατική της ύφεσης, διατηρώντας ως έχουν τα απαρχαιωμένα συστήματα και αυξάνοντας το εξωγενές κόστος των επιχειρήσεων.

Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πού ακριβώς θέλει να το πάει η κυβέρνηση. Το πρόβλημα για την ίδια είναι ότι δεν είναι πια στον «αφρό» και ότι αν η χώρα αγγίξει τον πάτο ούτε η ίδια θα έχει στα μεγάλα βάθη την ανθεκτικότητα που απαιτείται για την επιβίωσή της...