Της AVIRAMA GOLAN / ΧΑΑΡΕΤΖ
Η όμορφη, νέα φιλία μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ γεννήθηκε όχι στους μπουφέδες όπου μπορείς να φας τα πάντα, όπως η χαμένη μας συμμαχία με την Τουρκία, αλλά στο ωστικό κύμα που βγήκε από το Αφγανιστάν και έφτασε μέχρι την πόρτα του Λευκού Οίκου.
Την έναρξή της κατέστησε εφικτή όχι η λατρεία των Ισραηλινών για τα μπουζούκια της Αθήνας, αλλά η αποχώρηση από το Οβάλ Γραφείο του Τζορτζ Μπους, που τόσο απεχθάνονταν οι Ελληνες, και η άφιξη του Μπαράκ Ομπάμα.
Η εξήγηση (...) θα είναι ελλιπής αν δεν δούμε πώς κινούνται τα πιόνια στην παγκόσμια σκακιέρα και στη Μεσόγειο. Η Τουρκία με τα οικονομικά και στρατηγικά της συμφέροντα είναι ένας παίκτης, αλλά, παρά τις προσπάθειες ορισμένων στο Ισραήλ να υποτιμήσουν την αξία της, όχι ο ασήμαντος. Οι Ελληνες φοβούνται την Τουρκία, τη λαχταρούν αλλά και είναι έτοιμοι να τη μισήσουν ανά πάσα στιγμή. Απειλούνται και προσβάλλονται κυρίως από το δόγμα του «στρατηγικού βάθους» που ο Τούρκος ΥΠΕΞ Νταβούτογλου παρουσιάζει στο πλαίσιο των νεο-οθωμανικών οραμάτων: δηλαδή, μετατροπή της Τουρκίας σε μείζονα παίκτη στην παγκόσμια σκηνή.
Δεν είναι, όμως, μόνον η -δίδυμη του ισραηλινού πανικού- ελληνική παράνοια και ο φόβος του Ισλάμ που σπρώχνουν Ελλάδα και Ισραήλ τη μια στην αγκαλιά του άλλου. (...)
Ο Νετανιάχου δεν θα πρέπει να επιτρέψει στο νέο ρομάντζο να τον τυφλώσει, αλλά να αφήσει μια πόρτα ανοιχτή για την Τουρκία. Κι αν όχι μια πόρτα, τουλάχιστον ένα μικρό παράθυρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου