«Πλούσιοι» είναι ο τίτλος του «Le Point» αυτής της εβδομάδας και τον επιλέγουμε πρώτο σε αυτήν την παρουσίαση, έτσι για να... ξαλεγράρουμε λίγο.
Ο ειδικός φάκελος που παρουσιάζει το γαλλικό περιοδικό έχει όλα τα συστατικά ενός μυθιστορήματος μυθοπλασίας, μόνο που αν γινόταν ταινία θα ήταν ταινία τεκμηρίωσης. Ντοκιμαντέρ κατά το... ελληνικότερο. Μας μιλά για τη μυστική ζωή των πλουσίων σε τόπους και ξενοδοχεία όπου η διαμονή κοστίζει το ευτελές ποσόν των 4.500 ευρώ τη βραδιά (γιατί η ημέρα έχει άλλα έξοδα, όπως π.χ. ένα πιατάκι λαζάνια με χαβιάρι στο εστιατόριο Le Cap στην περιοχή Cap-Ferrat, που κοστίζει 128 ευρώ. Και μην πείτε ότι και στην Ελλάδα περίπου τόσο κάνουν...). Από αυτό το απολαυστικό ρεπορτάζ έμαθα ότι τα στιλό Dupont, Mont Blanc και άλλα, που οι περισσότεροι θεωρούν κορυφαία, ορρωδούν μπροστά σε ένα ιαπωνικό Namiki, δουλεμένο όλο στο χέρι, που κοστίζει 100.000 ευρώ. Οσο ένα διαμερισματάκι στον Κολωνό, τώρα με την κρίση.
Στον αντίποδα των πλουσίων και ωραίων στη Γαλλία βρίσκονται οι αγρότες του «Εξαγώνου», όπως οι ίδιοι οι Γάλλοι συχνά αποκαλούν τη χώρα τους λόγω του σχήματός της. Το «Time» διαπιστώνει στο κύριο θέμα του ότι «οι παραδοσιακές φάρμες πεθαίνουν» και ερευνά αν απέναντι σε αυτήν τη δεινή πραγματικότητα οι πληττόμενοι απαντούν με μια «αγροτική επανάσταση». Που πρακτικά θα πρέπει να πάρει τη μορφή αλλαγής στάσης απέναντι στις καλλιέργειες: μεγαλύτερες εκτάσεις, πιο αποτελεσματικές μέθοδοι καλλιέργειας και -φυσικά- με μικρότερο κόστος. Ενα ενδεικτικό στοιχείο της κατάστασης είναι ότι πριν από 50 χρόνια οι εργαζόμενοι στον αγροτικό τομέα ήταν πάνω από 6 εκατομμύρια και σήμερα μόνον ένα εκατομμύριο.
«Βαριά» πολιτική ανάλυση, παρά την ελαφρότητα του θέρους, επιλέγει για το πρώτο του θέμα το περιοδικό «Newsweek». «Η Τουρκία ανατέλλει» είναι ο τίτλος εξωφύλλου. Η φράση - κλειδί στην ανάλυση του θέματος είναι ότι η Αγκυρα «δεν συμμαχεί με τον ισλαμικό κόσμο αλλά επανατοποθετείται στο κέντρο της πολιτικής και της οικονομίας της περιοχής της. Με άλλα λόγια, είναι σφάλμα να λέμε ότι η Τουρκία είναι "με" την Ε.Ε. ή τις ΗΠΑ ή "με" τον μουσουλμανικό κόσμο ή τη Ρωσία».
Από τα εξώφυλλα των ξένων περιοδικών πάντως, ίσως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκαλεί εκείνο του «Economist», που δείχνει το Αγαλμα της Ελευθερίας πίσω από τα κάγκελα. «Γιατί η Αμερική εγκλείει τόσο πολλούς ανθρώπους» είναι ο τίτλος εκτενούς δημοσιεύματος που αναφέρεται στο σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ (την ουσία του όρου σωφρονισμός με τον τρόπο που γίνεται την αμφισβητεί), δίνοντας στοιχεία τα οποία προκαλούν έκπληξη.
Στη Γη των Ελευθέρων, όπως την αποκάλεσαν οι πατέρες του έθνους, σχεδόν ένας στους 100 κατοίκους της είναι φυλακισμένος. Για την ακρίβεια, 748/100.000 κατοίκους, το υψηλότερο ποσοστό παγκοσμίως. Σε πραγματικούς αριθμούς 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται πίσω από τα σίδερα -στις ομοσπονδιακές φυλακές 60% περισσότεροι από τη χωρητικότητα των ιδρυμάτων- για παραβίαση νόμων, που ενίοτε είναι όχι μόνο άχρηστοι αλλά και ηλίθιοι. Παράδειγμα, η Πράξη Λέισι, που είχε συνταχθεί πριν από πολλές δεκαετίες, η οποία απαγορεύει στους Αμερικανούς να παραβιάζουν νόμους ξένων κρατών που αφορούν το κυνήγι ή το ψάρεμα. Δεν μπορούσε π.χ. ένας Αμερικανός να πάει να κυνηγήσει ελέφαντες στην Κένυα χωρίς να τιμωρηθεί. Εξαιτίας αυτού του νόμου όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι ακόμα φυλακισμένοι.
Τρεις, σχετικά πρόσφατα, καταδικάστηκαν σε οκταετή φυλάκιση γιατί εισήγαγαν από την Ονδούρα αστακοουρές μέσα σε πλαστικές σακούλες και όχι σε κιβώτια όπως προέβλεπε σχετικός νόμος της χώρας αυτής, που όμως έχει καταργηθεί!
Η παράνοια του συστήματος-τιμωρού αποτυπώνεται και στη σύλληψη, καταδίκη και φυλάκιση ενός μεσήλικα στο Τέξας για παράνομο εμπόριο λουλουδιών. Ο άνθρωπος έκανε συλλογή από σπάνιες ορχιδέες τις οποίες εισήγε πληρώνοντάς τες κανονικά και ορισμένες από αυτές τις μεταπουλούσε. Ομως τα συνοδευτικά έγγραφα εισαγωγής δεν ήταν πάντα επαρκώς περιγραφικά (χρώμα, σχήμα, μέγεθος της ορχιδέας). Εξι ένοπλοι πράκτορες έκαναν έφοδο στο σπίτι του, το έκαναν φύλλο και φτερό (πάνε και οι ορχιδέες) και τον προσήγαγαν για λαθρεμπόριο. Ο άνθρωπος, Τζορτζ Νόρις λέγεται, δήλωσε αθώος αλλά οι Αρχές τον είχαν στο χέρι. Ενας πράκτορας είχε υποδυθεί τον πελάτη και επειδή δεν παρέλαβε μαζί με το σπάνιο λουλούδι του το συνοδευτικό έγγραφο πλήρες, οι Αρχές τον τσάκωσαν για ψευδή στοιχεία. Ο Νόρις πήρε τους προμηθευτές του για να διευκρινίσει τι συνέβη και οι Αρχές πανηγύρισαν. Τον προσήγαγαν και για συνωμοσία. Κι επειδή όταν μπήκε φυλακή πήρε μαζί του τα συνταγογραφημένα φάρμακά του για Πάρκινσον -ήταν και ασθενής ο δυστυχής- τον τιμώρησαν, βάζοντάς τον στην απομόνωση για 71 ημέρες. Τρέλα.
Κατά τον «Economist», οι ΗΠΑ «έχουν ανάγκη από λιγότερους και σαφέστερους νόμους, ώστε οι πολίτες να μη χρειάζονται πτυχίο νομικής για να κρατηθούν μακριά από τη φυλακή. Πράξεις, δε, που μπορούν να αντιμετωπιστούν με άλλους τρόπους δεν θα πρέπει να ποινικοποιούνται». Ερμαια των απαιτήσεων του εκλογικού σώματος, οι πολιτικοί, αντί να πιέσουν ώστε να δοθεί βάρος στην πρόληψη του εγκλήματος και στην ορθή αστυνόμευση, κουνούν το δάχτυλο με αυστηρότητα απαιτώντας «οι εγκληματίες να μπουν φυλακή». Είναι όμως όλοι εγκληματίες όσοι εγκλείονται; Και αποδίδεται με τον τρόπο αυτό Δικαιοσύνη; Ο «Economist» εκφράζει σοβαρές αμφιβολίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου