Δύσκολες μέρες περιμένουν όσους «μετακομίζουν γιατί χωρίζουν». Εκτός από τον πόνο και τα προβλήματα του χωρισμού θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και το δυσβάστακτο βάρος της πληρωμής των ενοικίων που έχουν συμφωνήσει στο μισθωτήριο συμβόλαιο, εφόσον επιχειρήσουν να φύγουν πριν από τη λήξη του
Ο χωρισμός δύο συντρόφων στη ζωή που διέλυσαν τον αρραβώνα τους και δεν πρόκειται τελικά να παντρευτούν, με συνέπεια την αποχώρηση του ενός από την κοινή στέγη όπου συμβίωναν δεν αποτελεί για τον Αρειο Πάγιο «σπουδαίο λόγο» που να μπορεί να δικαιολογήσει την πρόωρη λύση της μισθωτικής σχέσης.
Ετσι ο ενοικιαστής του διαμερίσματος ανεξάρτητα από το αν του «πέφτει» πλέον μεγάλο ή δεν αντέχει οικονομικά να το πληρώνει πλέον μόνος του, είναι υποχρεωμένος να το κρατήσει, διαφορετικά θα αναγκαστεί έτσι κι αλλιώς να καταβάλει τα ενοίκια για τον συμφωνημένο χρόνο μίσθωσης.
Με μία απόφαση που στην πράξη μπορεί να προκαλέσει αρκετά κοινωνικά προβλήματα, ιδίως σε κατηγορίες οικονομικά ασθενέστερων, ο ΑΠ δέχθηκε ότι η διάλυση της μνηστείας και η περαιτέρω οικονομική αδυναμία εκπλήρωσης των συμβατικών υποχρεώσεων για τη μίσθωση δεν είναι περιστατικά που να αποτελούν σπουδαίο λόγο έτσι ώστε να δικαιολογούν την καταγγελία της μίσθωσης. Μάλιστα κατά τον ΑΠ η κατάσταση αυτή (διάλυση μνηστείας, οικονομική αδυναμία) δεν αποτελεί περιστατικό που καθιστά αδύνατη ή υπέρμετρα δυσβάστακτη τη συνέχιση της μίσθωσης, σύμφωνα με αντικειμενικά κριτήρια αλλά και σύμφωνα με τους κανόνες της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών...
Ετσι ο ΑΠ, επικυρώνοντας σχετική εφετειακή απόφαση, υποχρέωσε ενοικιάστρια ακινήτου να αποζημιώσει τους ιδιοκτήτες του καταβάλλοντας ποσό 11.040 ευρώ συν τους νόμιμους τόκους μιας 5ετίας, επειδή προσπάθησε να λύσει πρόωρα τη μισθωτική συμφωνία που είχαν κάνει.
Η γυναίκα εγκατέλειψε το σπίτι που είχε νοικιάσει στα τέλη του 2000, πολύ νωρίτερα από το μισθωτήριο συμβόλαιο που είχε υπογράψει, με αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες να υποβάλουν αγωγή εναντίον της, ζητώντας να τους καταβάλει τα οφειλόμενα, καθώς και κάποιες άλλες δαπάνες που χρειάστηκαν να κάνουν.
Το Πρωτοδικείο απέρριψε αρχικά την αγωγή των ιδιοκτητών, κρίνοντας δικαιολογημένη την αποχώρησή της και την πρόωρη καταγγελία της σύμβασης. Ομως το Εφετείο είχε διαφορετική άποψη, κάνοντας δεκτή την έφεση των ιδιοκτητών, αφού έκρινε ότι ο σπουδαίος λόγος αφορά την ενοικιάστρια και όχι τους αποδέκτες της καταγγελίας ιδιοκτήτες αλλά και ότι η διάλυση της μνηστείας δεν αρκεί για να την απελευθερώσει από τις μισθωτικές της υποχρεώσεις.
Ο ΑΠ δέχθηκε ότι στην περίπτωση της πρόωρης καταγγελίας μιας μίσθωσης πρέπει να προσδιορίζεται στενά ο σπουδαίος λόγος που επιβάλλει τη λύση της, για να μη δημιουργείται ανασφάλεια και στα δύο μέρη για τη διάρκεια της σύμβασης (1837/09). Εκρινε μάλιστα ότι μπορεί να γίνεται και σύγκριση ανάμεσα στο συμφέρον του καταγγέλλοντος για πρόωρη λύση με το συμφέρον της άλλης πλευράς για διατήρηση της μισθωτικής σύμβασης μέχρι τη λήξη της.
πηγη ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου